تقوا، وصيت اول و آخر پيامبران

مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
 

تقوا، کليد خوشبختي دنيوي و اخروي است. بشريت گمراه که از انواع سختيها و رنجهاي شخصي و اجتماعي مي نالد، چوب بي تقوايي و غفلت و بي توجهي و غرق شدن در منجلابي که شهواتش براي او فراهم کرده است، مي خورد. جوامعي که عقب افتاده اند، حالشان معلوم است. جوامع پيشرفته ي عالم هم، اگرچه از بعضي جهات خوشبختيهايي دارند - که همان هم ناشي از هوشياري و بيداري در بعضي از امور زندگي است - اما دچار خلأها و کمبودهاي مرگباري هستند که نويسندگان و گويندگان و هنرمندان آنها، امروز با صد زبان آن را بيان مي کنند.
تقوا، وصيت اول و آخر پيامبران است. در سوره هاي مختلف قرآن مي خوانيد، اولين سخني که انبياي الهي به مردم گفته اند، توصيه به تقوا بوده است. اگر تقوا باشد، هدايت الهي هم هست؛ و اگر تقوا نباشد، هدايت الهي هم به صورت کامل نصيب فرد و جامعه نمي شود. اين روزه، مقدمه ي تقواست .

خداوند در يک آيه ي ديگر از سوره ي حديد مي فرمايد: «يا ايها الذين امنوا اتقوا الله و امنوا برسوله يؤتکم کفلين من رحمته و يجعل لکم نورا تمشون به» (1) . تقوا موجب مي شود که خداي متعال نوري را در قلب و زندگي و راه شما قرار بدهد، تا بتوانيد در پرتو آن نور حرکت کنيد و راه زندگي را پيدا نماييد. بشر نمي تواند با سردرگمي حرکت کند . بدون شناختن مقصد و هدف، حرکت انساني ميسور نيست. اين نوري که مي تواند هدف و سرمنزل و راه را به ما نشان بدهد، ناشي از تقوا و پرهيزگاري است . توصيه همه ي انبيا و اوليا به تقواست .
من به شما برادران و خواهران نمازگزار توصيه مي کنم که در همه ي امور و آنات زندگيتان، تقواي الهي را بر خود فرض و لازم بشماريد؛ مخصوصا کساني که در جامعه مسؤوليت بيشتري دارند . اگر چه در جامعه ي اسلامي همه مسؤولند ، اما هر چه مسؤوليت بيشتر و بار سنگينتر باشد، زاد و توشه ي تقوا بيشتر مورد نياز است . آن کساني که در جامعه مسؤولند، بايد بر مايه ي تقواي خود بيفزايند؛ بدانند که چه مي کنند و بفهمند که آيا رضاي الهي در اين حرفي که مي زنند، در اين اقدامي که انجام مي دهند و در اين عملي که مي کنند، هست يا نه؟ اين، معيار و ملاک است. اگر ما تقوا را پيشه ي خودمان بکنيم، والله قويترين قدرتهاي مادي هم نخواهند توانست سر سوزني در اين راه مستقيمي که ما طي مي کنيم، انحراف به وجود بياورند.

پي نوشت ها :
 

1- حديد : 28.
 

منبع:حديث ولايت ، جلد چهارم، ص 42-43
/ع