قرآني
نوشته هاي ابنسينا دربارة موسيقي، به لحاظ روششناسي، از درجة نخست اهميت برخوردار است. چنانكه از آثار او، بويژه از «جوامع علم الموسيقي » آشكار است، از نقل مطالب آميخته به تخيل و داستانهاي اساطيري پرهيز ميكند. امتياز ديگر آثار ابنسينا، محاسبات دقيقي است كه وي در اثر گرانقدر خود، «جوامع» به كار برده، و در حقيقت جنبة نظري و علمي، موسيقي را به عنوان دانشي دقيق، مورد توجه قرار داده است. بدين جهت، اگر گفته شود كه آنچه وي دربارة ابعاد و نسبتهاي موسيقايي آورده يا دقتي كه در بيان تعاريف بنيادي موسيقي به كار برده، در نوع خود بينظير يا كمنظير است، مبالغه نكردهايم. افزون بر اين، وي توجه ويژهاي به موضوع موسيقي شعر و مقايسة اين دو هنر با يكديگر دارد. فارمر، ابنسينا را نظريه پردازي بزرگ مينامد، و امتياز اصلي او را، در پرداختن به جنبه هاي موسيقي علمي قرن پنجم هجري ميداند.
در رسائل «اخوان الصفا»، «موسيقي» مطابق طبقه بندي مرسوم در گذشتة دور، به عنوان يكي از شاخه هاي چهارگانة رياضيات (سه شاخة ديگر هيئت، حساب و عدد) مورد بحث قرار گرفته است. بارزترين ويژگي رسالة موسيقي «اخوان الصفا»، توجه به ابعاد معنوي موسيقي و نقشي است كه اين فن ميتواند در برانگيختن حالات روحاني و نشاط معنوي انسان ايفا كند. «اخوان الصفا»، در تأييد صحت مدعاي خود، به حكايت فارابي استناد جسته، آنگاه كه وي در مجلس سيف الدولة حمداني، فرمانرواي حلب (333ـ356 ق.) با نواختن گونه اي موسيقي اهل مجلس را به خنده وا ميدارد و سپس با تغيير آهنگ، همان جمع را به گريه انداخته، سرانجام به خواب فرو ميبرد .
« اخوان الصفا»، موسيقي را ابزاري براي بيدار كردن نفس انسان از خواب غفلت ميداند؛ و معتقد است كه اگر در بعضي از شرايع موسيقي تحريم شده، بدين سبب بوده است كه مردم به خلاف نظر حكما، آن را وسيلة شادخواري و خوشگذراني قرار داده و در لهو و لعب به كار بردهاند. از آنجا كه اخوان در پي پيوند دين با فلسفه بوده اند، در رسائل خود از هر فرصتي براي رسيدن به اين هدف استفاده كرده اند. از اين رو، فصل «احكام الكلام» در رسالة موسيقي، اگرچه بر حسب ظاهر ارتباط چنداني با موسيقي ندارد، ولي در راستاي همان هدف كلي، با بحث دامنه داري در ساختار حروف الفبا آغاز ميشود و به كارايي نسبت هاي افضل ميرسد .
از ديگر موضوعهاي جالب توجه در رسالة موسيقي، پيوند شعر و موسيقي است. اين بحث در فصلي با عنوان «اصول الالحان و قوانيها» مطرح شده است. با وجود آنكه در رسائل اشارات پراكندهاي به مسائل گوناگون نظري ديده ميشود كه ميتواند در حد خود سودمند يا روشنگر تاريخ و نظام علمي موسيقي دوران اسلامي بويژه ايران باشد، اما غرض اصلي اخوان از تأليف اين رساله، آموزش خوانندگي و هنر نوازندگي نبوده است.» 22
به گفتة عبدالستار فراج، «اغاني»، نوشتة ابوالفرج اصفهاني، به طوركلي داراي هفتصد گزارش، شامل شرح حال اشخاص و روايت جنگهاست. «اغاني» رواياتي مفصل دربارة آهنگسازان، خوانندگان، شاعراني كه شعرشان موضوع آهنگ بوده و هركس كه با اين هنرها رابطه داشته است، نقل كرده، و سرانجام بزرگترين مجموعة ممكن را براي موسيقي و ادب، از آغاز تا سدة 4 ق. / 10 م. به دست داده است. در زمان ابوالفرج، كار موسيقي رونق فزايندهاي يافته بود و آنچه او دربارة موسيقي در كتاب خود آورده، مستند، عالمانه و جامع است . از دويست و پنجاه اثري كه او در «اغاني» از آنها نام برده و به شرحشان پرداخته، به جز اندكي، چيزي بر جاي نمانده است. در «اغاني»، در پايان هر شرح حال، يا در آغاز آن، شعري ميآيد كه «صوت» خوانده شده است. و مراد از صوت، يك قطعه آهنگ آوازي است كه بايد همة مشخصات فني آن را ذكر كرد تا قابل خواندن و نواختن باشد .
مشكل اساسي كه دربارة جنبة موسيقي «اغاني»، همچنان نزد پژوهشگران لاينحل باقيمانده و آرا و فرضيههاي زيادي را در اينباره دامن زده، اصطلاحات منسوخ و نامشخصي است كه ابوالفرج به دليل تداول فراوان نزد اهل فن آن در عصر خويش در اغاني به كار برده و از شرح آنها پرهيز كرده است. لذا اينك فهم دقيق معاني آن الفاظ ناممكن شده و رمزگشايي از آوازهاي «اغاني» و آهنگهاي آن، بسيار دشوار مينمايد. 23
صفي الدين عبدالمؤمن ارموي (م. 693 ق.) ستارهاي درخشنده در آسمان دانش موسيقي ايران در سدة هفتم بود. از مطالعه دو كتاب معتبر او، يكي «الادوار» و ديگري «رسالة الشرفية» اين واقعيت آشكار ميشود كه وي پس از فارابي، بزرگترين و مهمترين كسي است كه در اصول فن موسيقي تحقيق كرده؛ و كهن ترين نت نويسي فارسي و عربي در كتاب «الادوار» آمده است، كه اكنون در دست است. يافته هاي صفي الدين، در همة دانشمنداني كه پس از او دربارة اصول موسيقي تحقيق كرده اند تأثيرگذار بوده، و بر فرضيه هاي او شرحهاي بسياري نوشته شده است. از مهمترين آنها نوشتة قطب الدين شيرازي (م. 710 ق.) است، كه در دايرةالمعارف خود موسوم به « درةالتاج»، رسالهاي مهم در باب اصول نظري موسيقي نگاشته است. 24
عبدالقادر غيبي مراغي (م. 838 ق.) از مهمترين علماي موسيقي نظري در عصر تيموري (دربار تيمور و شاهرخ) است. بزرگترين كتاب او جامع الالحان است. اين كتاب شرحي كامل است دربارة اصول علمي و نظري موسيقي و توصيف سازهاي ايراني. «مقاصد الالحان» كه از «جامع الالحان» كوتاهتر است و «شرح الادوار» نيز، نگاشتة مراغي بوده، موجود است . « كنزالالحان» كتاب گرانبهاي مراغي، كه براي آشنايان به فن موسيقي قدر و ارزش بسيار دارد و حاوي آوازهاي او بوده، از ميان رفته است. پسر و نوادة ابن غيبي نيز جزو علماي موسيقي هستند. پسرش كه عبدالعزيز نام داشت «نقاوةالادوار» و نوه اش كتاب « مقاصدالادوار» را نگاشت .
پس از سدة نهم هجري، ديگر در ايران موسيقيداني بزرگ به وجود نيامد. گاه به گاه چهره هايي پيدا ميشدند، ولي هيچكدام نوآوري نداشتند . « بهجةالرواح» رسالهاي است درموسيقي كه در سدة يازدهم توسط عبدالمؤمن بلخي به فارسي نوشته شده است، و بيشتر ناظر به جنبه هاي علمي اين فن است .
تا دو سده پس از اين، هنوز نفوذ موسيقي ايران در كشورهاي عربي نمايان بود. گواه اين گفته، كتاب «النقي في فن الموسيقي» است كه احمد المسلم الموصلي در حدود 1150 ق. تدوين كرده و اساس آن اقتباس از كتاب «بهجةالرواح» عبدالمؤمن بلخي است. نفوذ و تأثير موسيقي ايران بر موسيقي ترك و شبه قاره و كشورهاي عربي و خاورميانه و حتي خاور دور، امري مسلم است؛ و از اصطلاحات موسيقي فارسي، كه به زبان و فرهنگ آن بلاد راه يافته، به روشني آشكار است. 25
پيوند مقامات با صوت و لحن قرآن كريم
تنعيم داراي دو مبحث صوت و لحن است: صوت كه از ارتعاش دو تيغة نازك به نام « تارهاي صوتي» از حنجرة انسان خارج ميشود و لحن همان آهنگ و آواز را گويند. منظور از لحن در هنر قرائت، آهنگ صوت است. يعني صوت مقامات و نغمات موسيقي قرآن، كه همراه با صوت از دستگاه تكلم خارج شده، به گويش ميرسد .
در موسيقي قرائت قرآن، هفت مقام ( نغمه) وجود دارد؛ كه عبارتاند از بيات، رست، سگاه (سيكاه)، حجاز، صبا، چهارگاه ( جهاركاه)، نهاوند (نهوند). هريك از مقامات، سه گام (مرحله) مختلف دارد. كه عبارتند از: قرار، جواب، جوابالجواب. كه به ترتيب، آهنگ اول هر مقام را قرار، آهنگ دوم را جواب و آهنگ سوم را جواب الجواب گويند. براي تعليم مقامات و نغمات، قسمتي از قرائت يك قاري در فلان مقام انتخاب شده و به عنوان «معرف» مقام مشخص ميشود. بديهي است براي يادگيري هر مقام، بايد آن را مرتباً خواند و تكرار كرد، تا در حافظه ثبت شود، و بتوان در تلاوت از آن استفاده كرد. درواقع اين معرفها مانند «نتهاي موسيقي » هستند؛ و همانطور كه يك موسيقيدان با نواخته شدن آهنگي بلافاصله نت آن در ذهنش نقش ميبندد، قاري قرآن نيز با شنيدن آيات شريفة قرآن، معرف مقامات آنها در دستگاه حافظه اش نقش خواهد بست. اين روش، سبب زيبايي افزونتر تلاوت قرآن خواهد شد. در جدول شمارة 1 به نت مقامات موسيقي قرائت اشاره شده است. 27
بعد از شناخت مقامات موسيقي قرآن، بايد تناسب آنها را با يكديگر شناخت، تا هر مقامي در جايگاه مناسب خود قرار گيرد و قرائت قرآن از نظر فنّي، رديف زيبا و دلنشيني پيدا كند. براي اين كار، هريك از مقامات و تناسبش با ديگري سنجيده ميشود. در جدول شمارة 2 به رديف مقامات اشاره شده است .
براي آنكه هدف اصلي قرائت، كه همان القاي درست و شايستة معاني قرآن است، تحقق يابد، رعايت دو اصل مهم ضرورت دارد:
اصل اول:
1 . مقام بيات:
2 . مقام رست:
3 . مقام سگاه:
4 . مقام حجاز:
5 . مقام چهارگاه:
6 . مقام صبا:
7 مقام نهاوند:
اصل دوم:
نت مقامات موسيقي قرائت قرآن
مقامات قرار جواب جواب الجواب
بيات مفاعلين، مفاعيلن، مفاعيل،
مفاعيلن، مفاعلتن، مفاعيل،
فعولن فعولن فعولن
رست فاعلاتن، فاعلتن، فاعلاتن،
فاعلن، فاعلن، فعلن،
فاعلاتن فاعلان فعلاتن
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سايت : rezaeii
