ساکنان شگفت انگيز؛ طبيعت وحشي

آنها آن قدر عجيب و غريب هستند که نمي توان وجودشان را باور کرد.
حيات وحش مملو از جانوران زيبا، رنگارنگ، اهلي و وحشي است. روي زمين، زير درياها و در آسمان همه جا اقامتگاه اين حيوانات است و مادر طبعت با آغوش باز هريک از آنها را در خود جاي داده. همواره ساکنان طبيعت وحشي مورد توجه انسان ها قرار داشته اند و اين انسان هاي کنجکاو در صددند تا هر طور شده به راز زندگي اين جانوران پي ببرند. يکي از موضوعات مورد علاقه جانورشناسان و حتي عکاساني که فقط از طبيعت و حيوانات عکس مي گيرند يافتن حيوانات عجيب و غريب است. از اين رو پايگاه خبري تلگراف که يکي از سايت هاي خبري معتبر دنيا شمار مي رود نام بعضي از حيوانات را در رديف عجيب ترين حيوانات جهان قرار داده است؛ حيواناتي که با ديدنشان شاخ درمي آوريد.

موش کوربيني ستاره اي
 

موش کوربيني ستاره اي، بومي شرق کانادا و شمال شرقي آمريکاست. بيني ستاره اي معمولاً در جاهاي پست زمين زندگي مي کند و غذايش هم بي مهرگان، حشرات آبزي و کرم ها هستند. از آنجا که اين موش کور عاشق شنا کردن است شناگر ماهري هم به شمار مي رود. او دوست دارد بيشتر وقتش را در آب و شکار کردن بگذراند و در بيشتر مواقع هم مشغول کندن تونل هاي کم عمقي است که به بيرون از آب راه دارند. موش کوربيني ستاره اي معمولاً شب ها به راه مي افتد و نکته عجيب در مورد اين جانور اين است که زمستان ها هم او را مشغول فعاليت و کند و کاو مي بينيد. اين موش زمستان ها هم ميان برف ها تونل مي کند و زير آب هاي يخ زده شنا مي کند. بيني ستاره اي ها موجودات اجتماعي هسند و به صورت دسته جمعي زندگي مي کنند.
بدن اين موش کور ستاره اي پوشيده از پشم هاي ضد آب قهوه اي متمايل به مشکي به طول 15 تا 20 سانتي متر است، پاهاي بزرگ و دم پهن و درازي دارد و دم اين جانور محل ذخيره چربي است تا در بهار و فصل جفت گيري از آن استفاده کند. ماده بيني ستاره اي معمولاً در هر بارداري چهار تا پنج نوزاد به دنيا مي آورد و وزن موش بالغ به 55 گرم مي رسد و 44 دندان در دهان دارد. در انتهاي پوزه اين جانور 22 شاخک گوشتي، صورتي رنگ و متحرک به چشم مي خورد که همين شاخک ها چهره او را از هم نوع هاي خود متمايز کرده است. نکته قابل توجه در مورد بيني ستاره اي اين است که او قادر به بو کشيدن در زير آب نيز هست. او اين کار را به روش بسيار عجيبي انجام مي دهد؛ اين طور که ابتدا حباب هايي را به سمت چيزي که مي خواهد بو کند مي فرستد، سپس حبابي که بوي شيئي درون آن است به طرف جانور باز مي گردد. او با بيني خود داخل حباب را بو مي کند و در اين حالت شاخک هاي ستاره اي شکل واحدي به خود مي گيرند.
ناخن هاي موش کوربيني ستاره اي به جاي اينکه به صورت عادي و مستقيم رشد کنند، برعکس به داخل رشد مي کند. از آنجا که اين موش عجيب، نابيناست به نظر مي رسد که خرطوم او وظيفه شناسايي محل يا برخورد با جانوران ديگر را بر عهده دارد و با فعاليت هاي الکتريکي اي که در بدن شکار رخ مي دهد او مي تواند صيد خود را شناسايي کند.

خرگوش آنغوره
 

خرگوش آنغوره از قديمي ترين نژادهاي خرگوش هاي خانگي به شمار مي رود و با موهاي بلند و نرمش شناخته مي شود. در اواسط سال 1700 نگه داشتن خرگوش بين خانواده هاي اشرافي مد بود و از اين رو اين جانور را از شهر آنکارا- پايتخت ترکيه- به فرانسه آوردند و اين جانور به دليل قيافه با نمک خيلي زود بين فرانسوي ها محبوب شد و رفته رفته جايش را تا پايان قرن بين اروپاييان باز کرد. در اواسط دهه 1900 براي اولين بار خرگوش آنغوره به آمريکا راه يافت و از آن سال به بعد اين خرگوش ها را با هدف ديگري يعني چيدن پشمشان پرورش دادند.
پوست بدن خرگوش هاي آنغوره بسيار نرم، پشمي و ابريشمي است. البته حتي اگر اين جانور با هدف گرفتن پشم از او پرورش داده نشود، بايد مرتب اصلاح شود؛ چرا که ممکن است به دليل پشمالو بودن بيش از حد- خصوصاً در روزهاي گرم تابستان- دماي بدنش بالا رود و دچار سکته قلبي شود.
تا پيش از سال 1939 گونه اي از خرگوش آنگورا وجود داشت که او را رديف گونه هاي انگليسي و فرانسوي قرار مي دادند. اين گونه به جاي مو، مانند گوسفند پشم داشت که تا گوش هايش رشد مي کرد.
خرگوش آنگورا در رنگ هاي مختلفي از جمله سفيد با خال هاي سياه به چشم مي خورد و از آنجا که قيافه خوبي دارد از همان ابتدا به صورت يک حيوان خانگي نگهداري مي شد.
خرگوش آنغوره انواع مختلفي دارد که از ميان آنها خرگوش بزرگ مشهور است. همان طور که از نامش پيداست اين جانور از تمام گونه هاي خود بزرگ تر است و در پشم آن سه نوع موي متفاوت يافت مي شود.

آيي آيي
 

آيي آيي يک جانور کمياب از نژاد شامپانزه هاست که تنها در يک نقطه از کره زمين يافت مي شود و آن جزيره ماداگاسکار است. البته خيال نکنيد که اگر به اميد ديدن آيي آيي به ماداگاسکار سفر کنيد، مي توانيد به راحتي آن را ببينيد چون اين جانور به ندرت جلوي چشم انسان ها ظاهر مي شود و به هيچ عنوان شبيه به بقيه شامپانزه ها نيست.
معمولاً آيي آيي ها به رنگ قهوه اي تيره يا مشکي متولد مي شوند و جالب اينجاست که دم پشمالوي آنها از تمام بدن اين حيوان بزرگ تر است. انگار هيچ چيز در بدن اين جانور تناسب ندارد، چشم هاي درشت، گوش ها تقريباً بزرگ و انگشتان بسيار کشيده و لاغر با پنجه هاي نوک تيز باعث شده تا چهره بي تناسب اين حيوان ديدني به نظر آيد. در ميان انگشتان آيي آيي تنها دو انگشت شستش نوک تيز نيست و نوک تيز بودن ديگر انگشتانش براي اين است که او بتواند به راحتي از شاخه ها آويزان شود و پايين را خوب تحت نظر بگيرد.
آيي آيي ها معمولاً تمام عمر خود را روي شاخه درختان جنگل هاي باران زا مي گذرانند و به هيچ عنوان علاقه اي به زندگي روي زمين ندارند، از اين رو هرکاري مي کنند تا پايشان به زمين نرسد. لانه اين جانور که از شاخه و برگ درختان آن را مي سازد کاملاً شبيه به يک توپ است و روزها در لانه خود دقيقاً شبيه يک توپ گرد خود را محکم حلقه کرده و استراحت مي کند. لانه آيي آيي دايره بسته اي است که جانور از طريق سوراخي که در آن تعبيه کرده وارد و خارج مي شود.
وقتي آيي آيي گرسنه اش مي شود روي درخت مي نشيند و با انگشت وسط خود شروع به ضربه زدن به تنه درخت کرده و بعد خوب گوش مي کند تا صداي لاروهايي را که زير پوسته درخت حرکت مي کنند، بشنود و وقتي که جاي حشره را بيرون مي آورد و مي خورد. اگر هم سير نشد نارگيل و ميوه هاي ديگر را هم پوست مي کند و مي خورد. آيي آيي ها پستاندار هستند و يک بار در سال بچه دار مي شوند و نوزادي که به دنيا مي آيد يک آيي آيي بسيار کوچک و نابينا و کچل است که با گذشت زمان آهسته آهسته رشد مي کند و بالغ مي شود و بينايي اش را به دست مي آورد.
مردم ماداگاسکار زياد به اين جانور علاقه ندارند و از نظر آنها آيي آيي يک جانور بديمن است و بر اين باورند که براي خانواده ها نحسي مي آورد و پيش از اينکه انجمن حمايت از حيوانات به حفاظت از آنها بپردازند مردم هرجا که آيي آيي ها را مي ديدند بدون درنگ آنها را مي کشتند.

اژدهاي دريايي
 

همان طور که از نامش پيداست در دريا زندگي مي کند. اين جانور دريايي خرطوم بلند تيوپ مانندي دارد و برخلاف ظاهرش پوست اين اژدها سفت و محکم است. نکته عجيب درباره اين آبزي اين است که چشم هايش به طور جداگانه از يکديگر حرکت مي کند و هيچ دنداني ندارد و بين اعضاي داخلي بدنش جاي شکم خالي است؛ در حقيقت اژدها اصلاً شکم ندارد.
اين اژدها که انگار به بدنش برگ آويزان است معمولاً به رنگ سبز طلايي و نارنجي ديده مي شود. اژدهاي دريايي تازه متولد شده تا زماني که آن قدر بزرگ شود که بتواند شکار کند از پلانکتون ها تغذيه مي کند اما غذاي اژدهاي بالغ سخت پوستاني مثل ميگوها و لار و حشرات دريايي هستند. البته اژدهاي دريايي در بارداري شبيه به اسب کوچک دريايي است؛ چرا که در اين آبزي ها هم جانور نر تخم را تا زمان به دنيا آمدن نوزادان نگاه مي دارد.
اژدهاي دريايي ماده هنگام باروري تا 250 تخم صورتي رنگ را روي دم اژدهاي نر مي ريزد و تخم ها از شش تا هشت هفته همان جا در کيسه مخصوص مي مانند و از همان کيسه اکسيژن رساني لازم صورت مي گيرد تا بارور شوند. نوزاداني که سر از تخم بيرون مي آورند، کاملاً شبيه به والدين خود هستند اما در اندازه کوچک تر و به محض متولد شدن کاملاً مستقل به زندگي خود ادامه مي دهند.

اکيدنه نوک دراز
 

اين حيوان معمولاً با نوک بسيار درازش که دو سوم سر او را تشکيل مي دهد شناخته مي شود. اکيدنه نوک دراز يک ويژگي منحصر به فرد دارد و آن اين است که با وجود پستاندار بودن تخم گذار است. از آنجا که انسان ها روي بيشتر جنگل هايي که اين گونه جانور در آن زندگي مي کند دست گذاشته و با قطع درختان براي خود مزرعه درست کرده اند يا معادني در اين جنگل ها کشف کرده اند و زيستگاه اکيدنه نوک دراز را در معرض نابودي قرار داده اند، نام اين جانور در رديف حيوانات در حال انقراض قرار دارد.
از روي فسيل هاي به دست آمده، جانورشناسان به اين نتيجه رسيده اند که اکيدنه ها ساکنان چند ميليون ساله کره زمين هستند. با وجود مطالعاتي که دانشمندان روي اين گونه جانوري انجام داده اند اما هنوز هم راز سازگاري اکيدنه نوک دراز با محيط کشف نشده است. اکيدنه زنده زا نيست بلکه با گذاشتن چندين تخم چندين اکيدنه ي کوچک متولد مي شوند و از اين روست که در طول ميليون ها سال منقرض نشده اند.
اکيدنه نوک دراز از هيچ دنداني در دهان ندارد و در عوض يک زبان خاردار طويل در نوکش به چشم مي خورد که با آن شکار را از صعب العبورترين لانه ها هم بيرون مي کشد. اکيدنه حيوان بسيار آرامي بوده که در کندن زمين بسيار حرفه اي است و روي بدن و پاهاي عقبي اش مانند جوجه تيغي خار دارد؛ با اين تفاوت که خارهاي اکيدنه کوتاه تر از خارهاي جوجه تيغي هستند اما مانند جوجه تيغي وسيله دفاعي او به حساب مي آيد.
اکيدنه نوک دراز بيشتر در اندونزي و پاپوآ در گينه نو يافت مي شود اما اين جانور قابليت سازگاري با انواع مکان ها، از کوهستان گرفته تا جنگل هاي انبوه رار دارد. اگرچه اطلاعات زيادي درباره نحوه زندگي اين جانور در دست نيست اما به نظر مي رسد اکيدنه تمام شب بيدار است و روزها در لانه اش که بيشتر چوب توخالي و عميق و باريک يا حفره است به سر مي برد. نکته جالب درباره اين جانور اين است که به جز فصل جفت گيري باقي سال را تنها زندگي مي کند.
اکيدنه نوک دراز در هر بارداري تا شش تخم مي گذارد و آنها را در کيسه اش نگه مي دارد تا نوزادها سر از تخم بيرون بياورند و بعد از تولد اکيدنه هاي کوچک باز هم آنها تا شش هفته درون کيسه مادر مي مانند و با او به اين طرف و آن طرف مي روند و تازه بعد از اين مدت جرأت بيرون پريدن از کيسه را پيدا مي کنند و از مادر جدا مي شوند.
غذاي اکيدنه را حشرات، کرم هاي خاکي و لار و سوسک ها تشکيل مي دهند. اکيدنه با نوک دراز و زباني که دارد در شکار اين حشرات بسيار ماهر است.

ماهي حبابي
 

ماهي حبابي را بيشتر مي توان در سواحل استراليا و تاسمانيا ديد اما تصور نکنيد که بتوان به راحتي اين ماهي را ديد چرا که اين گونه بسيار نادر است. علت کمياب بودن ماهي حبابي اين است که معمولاً در عمق 800 متري درياها زندگي مي کنند، در اين عمق فشار سطح آب هشت برابر بيشتر از سطح درياست و از اين رو کمتر ماهي اي مي تواند در اين عمق زنده بماند و تنها دليلي هم که ماهي حبابي توانسته در چنين عمقي جان سالم به در ببرد شکل خاص و ترکيب ژلاتيني آن است.
از آنجا که ماهي حبابي، ژلاتيني است به همين دليل ماهيچه اي در بدن اين جانور يافت نمي شود و او هميشه روي آب در يک نقطه شناور است. تحقيقات دانشمندان نشان داده که ماهي حبابي بيشتر از نرم تناني مانند حلزون هاي دريايي تغذيه مي کند و براي شکار کردن هيچ تلاشي نمي کند و در يک نقطه آرام و بي حرکت مي ماند تا صيد به او نزديک شود و او آن را ببلعد. ماهي حبابي به خوبي مي داند که براي سير شدن هيچ نيازي به جنب و جوش زياد نيست و همين باعث شده تا همه او را به عنوان يک ماهي تنبل و زشت بشناسند. زمان بارداري ماهي حبابي که مي رسد، ماده آن هزاران تخم مي گذارد که تا بيرون آمدن نوزادان روي آنها شناور مي ماند و گاهي اوقات هم مثل يک مرغ روي تخم هايش مي نشيند. بسياري از صيادان به دليل چهره خنده داري که اين ماهي دارد، پس از اينکه اشتباهي آنها را صيد مي کنند آن را به آب نمي اندازند و نگاه مي دارند؛ غافل از اينکه اگر ماهي حبابي از آب بيرون آيد خيلي زود حالت ژلاتيني خود را از دست مي دهد و خشک مي شود و مي ميرد.

آکسالاتل
 

آکسالاتل نوعي سمندر مکزيکي است، اين گونه خاص به گروه سمندرهاي ببري تعلق دارد و از گونه هاي ديگر جدا هستند چرا که حتي بعد از بالغ شدن هم دگرديسي نمي يابند و به صورت آبزي باقي مي مانند.
اگرچه اين گونه خاص در بسياري از کشورها تازه شناخته شده اما در مکزيک گونه اي کاملاً شناخته شده است، مکزيکي ها بر اين باورند که خاستگاه آکسالاتل ها رودخانه اي است که از مکزيک مي گذرد.
در نگاه اول آکسالاتل ها بسيار شبيه به ماهي هستند اما يک ماهي عجيب و غريب که حتي توجه دانشمندان را هم به خود جلب کرده است. اين جلب توجه دو دليل دارد؛ اول اينکه چنانچه قسمتي از بدن اين جانور از بين برود، سيستم بدني آکسالاتل طوريست که قادر به ترميم آن است و ديگر اينکه زاد و ولد اين جانور بسيار ساده است و جنين هاي بزرگي دارند. معمولاً آکسالاتل ها را با ماهي هاي ديگري به نام سگ آبي اشتباه مي گيرند اما اين گونه کاملاً متفاوت است. قيافه عجيب و غريب اين جانور باعث شده تا در بسياري از کشورها از آن به عنوان يک حيوان خانگي نگهداري شود و اين ماهي در کشورهايي مانند آمريکا، انگلستان، استراليا و ژاپن بسيار پرطرفدار است.
آکسالاتل بالغ نزديک به 22 سانتي متر قد دارد و آبشش هاي بيروني، باله هايي که از دو طرف سر بيرون زده و سر پهن با چشم هاي بدون پلک، چهره بانمک و عجيبي را به اين جانور داده است. نر و ماده اين جانور از طريق اندازه بدن شناسايي مي شود و ماده آن اگر باردار باشد به دليل وجود تخم ها در بدنش عريض تر ديده مي شود، آکسالاتل ها در چهار رنگ مختلف وجود دارند؛ قهوه اي، مشکي، صورتي و سفيد.
اين موجودات گوشتخوار هستند و معمولاً از جانوران کوچکي مانند حشرات، کرم ها و ماهي هاي کوچک تغذيه مي کنند. اين جانور آبزي عجيب و غريب از طريق حس بويايي خود طعمه اش را شناسايي مي کند و سپس با حمله به طعمه آن را به درون دهان و مستقيم از آنجا به داخل شکم خود مي کشد. اين حيوان بايد به صورت تکي نگهداري شود و چنانچه با همنوعان کوچک تر از خود در يک جا بماند آنها را مي خورد، يک آکسالاتل بالغ را تنها مي توان با آکسالاتل بالغ ديگر در يک جا نگهداري شود.

خرچنگ يتي
 

در سال 2005 دانشمندان سخت پوست جديدي را کشف کردند؛ سخت پوستي که شبيه به خرچنگ بود. اين جانور براي نخستين بار در آب هاي اقيانوس آرام ديده شد و نام آن را خرچنگ يتي گذاشتند. جانورشناسان مي گويند که اين خرچنگ گونه خاصي از خرچنگ ها است که چشم هايش هيچ رنگدانه اي ندارد و اگرچه دانشمندان هنوز مطمئن نيستند اما عقيده دارند که خرچنگ يتي قادر به ديدن نيست.
در اطراف دست ها و انبرهاي اين خرچنگ تارهايي مومانند مشاهده مي شود که به نظر مي رسد اندامي باکتريايي براي تصفيه باشد. خرچنگ يتي از روي موهاي طلايي رنگش که قسمت هايي از اندام او را پوشانده است قابل تشخيص از خرچنگ هاي ديگر است.
مطالعاتي که دانشمندان بعد از کشف اين جانور روي آن انجام داده اند نشان مي دهد که موهاي طلايي رنگ خرچنگ باکتري هايي هستند که به شکل رشته درآمده اند و به جانور کمک مي کنند تا اگر سمي در اطراف محل زندگي اين حيوان وجود دارد، آن را دفع کند.
خرچنگ يتي را که تنها 15 سانتي متر قد دارد مي توان فقط در آب هاي اقيانوس آرام ديد. از آنجايي که خرچنگ يتي به تازگي کشف شده است اطلاعات زيادي در مورد اينکه چه مي خورد و چگونه شکار مي کند در دست نيست اما دو نظريه در اين مورد وجود دارد؛ نظريه اول اينکه اين آبزي از باکتري هاي موجود در آب تغذيه مي کند و نظريه دوم اينکه گوشتخوار است و خوراکش ميگوهاي کوچکند. اينکه اين خرچنگ چگونه توليد مثل مي کند نيز همچنان ناشناخته باقي مانده است.

مارماهي دهان گرد
 

ممکن است با شنيدن نام مارماهي همه فکر کنند که اين جانور را بارها ديده اند اما اين آبزي تنها تشابه اسمي با مارماهي دارد و گونه خاصي است که بسياري از افراد هنگامي که نخستين بار آن را مي بينند با مار يا مارماهي اشتباهش مي گيرند در صورتي که اين جانور هيچ يک از آن دو نيست. مارماهي دهان گرد در حقيقت يک نوع ماهي است با اين تفاوت که شباهتي به ماهي هايي که تا به حال ديده ايم ندارد.
نکته قابل توجه و گيج کننده در مورد مار ماهي دهان گرد اين است که اين جانور جمجمه داشته اما ستون فقرات ندارد و بدني شبيه به مار يا مارماهي دارد و از اين رو حتي بسياري از دانشمندان هم بر اين باورند که اين جانور از عجيب ترين گونه هاي دريايي در جهان است.
مارماهي دهان گرد تا 18 سانتي متر رشد مي کند و انتهاي دم او شبيه به پاروست. رنگ اين جانور عجيب آبزي از صورتي تا آبي تغيير مي کند و روي پوست بدنش نقطه هاي سياه و سفيد ديده مي شود. علاوه بر همه اين شگفتي ها، معمولاً مارماهي دهان گرد بينايي خوبي ندارد و هيچ اثري از باله روي بدن اين ماهي يا آرواره در دهان او ديده نمي شود و در عوض شش عضله نوک تيز مانند يک سوراخ بيني در اطراف دهان او مشاهده مي شود. اين نوع ماهي، غذاي خود را به وسيله يک جفت عضو آرواره مانند از جنس کراتين که به صورت افقي در دهانش قرار دارد به درون مي کشد.
مارماهي دهان گرد در تمام آب هاي جهان به غير از اقيانوس اطلس شمالي يافت مي شود و معمولاً زيستگاه اين جانوران آب هاي سرد به عمق 1219 متر است که بيشتر عمر خود را زير زمين و در بستر نرم اقيانوس ها مي گذرانند. ميان جانوران آبزي روش تغذيه مارماهي دهان گرد از همه مشهورتر است؛ چرا که اين جانور از داخل بدن ديگر ماهي ها - چه زنده و چه مرده- تغذيه مي کند. کاري که اين ماهي انجام مي دهد اين است که به آرامي مانند يک ژله از راه دهان وارد دهان ماهي مي شود و شروع به خوردن اندام هاي داخلي جانور مي کند. حال اگر ماهي زنده باشد بعد از اينکه مارماهي دهان گرد شروع به خوردن آن مي کند رفته رفته جان خود را از دست مي دهد و دهان گرد هم بعد از سير شدن راه خود را به آرامي در پيش مي گيرد تا از جسد خارج شود. جالب اينجاست که اين ماهي پس از تغذيه مي تواند ماه ها بدون غذا سر کند و جالب تر اينکه معمولاً صيادان از اين جانور نفرت دارند؛ چارک ه بسياري از ماهي هايي که صيادان صيد مي کنند، پيش از اينکه دست آنها به گوشت صيد برسد مارماهي دهان گرد آن را يک لقمه چرب کرده است.
مارماهي دهان گرد بسيار خوش شانس است؛ چرا که کمتر جانور دريايي اي تمايل دارد چنين ماهي لاغر و چسبناکي را بخورد و همين جثه زشت و زننده مارماهي است که او را به چشم دانشمندان جانوري عجيب و متفاوت نشان داده است.

ناروال هاي شاخ دار
 

ناروال ها در قطب شمال زندگي مي کنند و به ندرت مي توان آنها را در قطب جنوب پيدا کرد. اين جانوران گونه خاصي از نهنگ هاي سفيد به شمار مي روند. البته ناروال ها با نام ديگري به اسم نهنگ هاي ماه هم خوانده مي شوند؛ چون از سمت چپ آرواره نهنگ نر شاخ حلزوني شکل و بلندي بيرون زده که باعث عجيب شدن قيافه اين جانور شده است. اين شاخ سه متر از جثه هفت متري نهنگ نر بلندتر است و در بين هر 500 ناروال نر يکي از آنها دو شاخ دارد. هرچند مطالعات زيادي روي اين جانوران صورت گرفته بلکه عملکرد اين شاخ ها در بدن مشخص شود اما هنوز جوابي براي اين سوال يافت نشده است و تنها يک احتمال وجود دارد و آن اينکه اين شاخ ها براي جذب جنس مخالف است و نهنگي که شاخش بلندتر باشد رهبري گروه ناروال ها را برعهده دارد، در مطالعاتي که اخيراً يک تيم اکتشافي به سرپرستي مارتين انويا جانورشناس مشهور انجام گرفته به نظر مي رسد که اين شاخ ها نوعي عضو حسي هستند و به دليل وجود ميليون ها مجرا بر روي شاخ ها يک سيستم عصبي محسوب مي شود و از اين رو مي تواند تغيير دما را احساس کند و نکته مهم در مورد شاخ ها اين است که در صورت شکستن برخلاف شاخ هاي ديگر حيوانات به هيچ عنوان رشد نمي کند. ناروال ها جانوراني بسيار سنگين وزن هستند؛ به طوري که نر آن به 1587 کيلوگرم و ماده آن به 997 کيلو هم مي رسد. معمولاً ناروال ها رنگ به خصوصي ندارند اما گاهي اوقات به رنگ هاي قهوه اي و مشکي هم ديده شده اند و هرچه اين جانوران پيرتر مي شوند رنگ پريده تر مي شوند. ناروال ها شناگران قعر دريا هستند و از نوعي ماهي که در زير آب هاي قطب زندگي مي کند تغذيه مي کنند. اگر ناروال بخواهد به قعر دريا برود يک شيرجه عميق او حداقل دو متر در ثانيه سرعت دارد و بدين ترتيب اين جانور عجيب در عرض هشت تا ده دقيقه مي تواند به عمق 1524 متري دريا برسد و بدون اينکه ثانيه اي معطل کند دوباره به سطح آب برگردد.

خوک دريايي
 

اسکوتاپلان به خوک دريايي معروف است چرا که بدني کاملاً متورم و گرد شبيه به خوک دارد. اين جانور عجيب در حقيقت نوعي از خيار دريايي است و تمامي حرکات و رفتارش شبيه به حلزون ها مي باشد و از ارگانيک هاي دريايي که در بستر اقيانوس زندگي مي کنند تغذيه مي کند. بدن اين جانور آبزي آنقدر شفاف است که برخي از ارگان هاي داخلي او با چشم قابل رويت هستند.
اين جانور در قعر اقيانوس زندگي مي کند و يک جانور بي مهره است با بدني نرم که در اطراف دهانش شاخک هاي گوشتي دارد. مطالعات دانشمندان نشان داده که شاخک هاي اطراف دهان خوک دريايي در حکم دست هاي او عمل مي کنند و براي گرفتن غذا به او کمک مي کند. خوک دريايي بسيار ترسو و گوشه گير است. اين حيوان عجيب و غريب هنگامي که بيرون از آب قرار مي گيرد شاخک هاي گوشتي خود را جمع مي کند و مثل يک توپ گرد مي شود اما در آب کاملاً مثل يک حلزون با باز کردن شاخک هايش شنا مي کند.
منبع: همشهري سرنخ، شماره 71