مرد ميدان وطن
شاعر : احمد نيکو همت
در ره مام وطن آن کس که جانبازي کند
بايد اول وطن خواهان هماوازي کند
مرد ميدان وطن در عرصه پيکارها
دست مي شويد زجان، آنگاه سربازي کند
جوشن مردانگي پوشد به هنگام جهاد
هر که شد مرد وطن، اين سان سرافرازي کند
مي گريزد از صف رزم وطن دشمن چو موش
با دم اين شير شير اوژن اگر بازي کند
آنکه را حب وطن باشد به ميدان نبرد
با گروه همدلان ياري و انبازي کند
تا بماند پوزه بيگانه را بر خاک عجز
با وطن خواهان به گاه رزم، دمسازي کند
مشرب اهل وفا دارند عشاق وطن
شيوه ايثار دارد هرکه جانبازي کند
هرکه از جان بگذرد، شايسته اعزاز ماست
سود مردم را کجا خواهد که خودسازي کند
همچون آن صياد در نخجير ميهن، مرد رزم
صعوة جان عدو در چنگ شهبازي کند
جا دهد در حجله اول نو عروس شعر را
هرکه با گيسوي مضمون سخن بازي کند
پرفشاني هرکه مي خواهد به عرش رازها
اقتفا بايد که بر آن رند شيرازي کند
کيميا مي داند اين طبع سخنور تا چنين
در رواقي از هنر تمرين زرسازي کند
عندليب عشق را نازم که در باغ وصال
در کنار غنچه و گل، نغمه پروازي کند
مي کند افسونگري با شعر شورانگيز ما
با مضامين دلارا بازّ طنازي کند
هرکسي دارد هواي پر زدن تا قدس جان
با گروه اهل دل همواره دمسازي کند
سينه شاعر بود چون بزم خورشيد از فروغ
در وثاق روشن جان ها غزل سازي کند
هرکه خواهد اعتلاي مام ميهن، همتا
با شمار آزادگان بايد که همرازي کند
منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.
بايد اول وطن خواهان هماوازي کند
مرد ميدان وطن در عرصه پيکارها
دست مي شويد زجان، آنگاه سربازي کند
جوشن مردانگي پوشد به هنگام جهاد
هر که شد مرد وطن، اين سان سرافرازي کند
مي گريزد از صف رزم وطن دشمن چو موش
با دم اين شير شير اوژن اگر بازي کند
آنکه را حب وطن باشد به ميدان نبرد
با گروه همدلان ياري و انبازي کند
تا بماند پوزه بيگانه را بر خاک عجز
با وطن خواهان به گاه رزم، دمسازي کند
مشرب اهل وفا دارند عشاق وطن
شيوه ايثار دارد هرکه جانبازي کند
هرکه از جان بگذرد، شايسته اعزاز ماست
سود مردم را کجا خواهد که خودسازي کند
همچون آن صياد در نخجير ميهن، مرد رزم
صعوة جان عدو در چنگ شهبازي کند
جا دهد در حجله اول نو عروس شعر را
هرکه با گيسوي مضمون سخن بازي کند
پرفشاني هرکه مي خواهد به عرش رازها
اقتفا بايد که بر آن رند شيرازي کند
کيميا مي داند اين طبع سخنور تا چنين
در رواقي از هنر تمرين زرسازي کند
عندليب عشق را نازم که در باغ وصال
در کنار غنچه و گل، نغمه پروازي کند
مي کند افسونگري با شعر شورانگيز ما
با مضامين دلارا بازّ طنازي کند
هرکسي دارد هواي پر زدن تا قدس جان
با گروه اهل دل همواره دمسازي کند
سينه شاعر بود چون بزم خورشيد از فروغ
در وثاق روشن جان ها غزل سازي کند
هرکه خواهد اعتلاي مام ميهن، همتا
با شمار آزادگان بايد که همرازي کند
منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.
