حذف مرزهاي دنياي مجازي و واقعي

بازی‌های ویدئویی تقریبا نزدیک 30 سال است که ما را سرگرم می‌کنند؛ یعنی از زمانی که بازیِ Pong در دهه 70 میلادی ما را با آرکیدها (arcade) آشنا کرد.
از آن زمان به بعد گرافیک رایانه‌ها بسیار پیچیده‌تر شدند و بازی‌ها در حال نزدیک‌تر شدن به تصاویر واقعی هستند. اکنون، پژوهشگران و مهندسان در تلاشند تا تصاویر را از محدوده صفحه تلویزیون یا نمایشگر رایانه بیرون بیاورند و آن را در محیط واقعی ایجاد کنند. این فناوری جدید، واقعیت افزوده (augmented reality) نامیده می‌شود. این فناوری مرز بین واقعیت و آنچه را که رایانه تولید می‌کند محو کرده و این کار را با افزودن آنچه می‌بینیم‌، می‌شنویم‌، حس می‌کنیم و می‌بوییم انجام می‌دهد.
در محدوده‌ای بین واقعیت مجازی که به وسیله رایانه در محیط اطراف ما ساخته می‌شود و دنیای واقعی‌، واقعیت افزوده به دنیای واقعی نزدیک‌تر است. واقعیت افزوده تصاویر‌، صدا‌، بو و توانایی لمس کردن را کنار هم قرار می‌دهد تا دنیایی طبیعی‌، همان‌گونه که هست‌، بسازد. بازی‌های ویدئویی و تلفن‌های همراه هر دو واقعیت افزوده را به سوی پیشرفت می‌رانند. از گردشگران گرفته تا سربازان و کسی که دنبال نزدیک‌ترین ایستگاه مترو می‌گردد‌، همگی اکنون می‌توانند از تصاویر ساخته شده توسط رایانه سود ببرند.
واقعیت افزوده در حال تغییر روش دیدن جهان توسط ماست یا حداقل‌، طریقه‌ای که کاربران این فناوری با آن جهان را می‌بینند. با واقعیت افزوده‌، که در نهایت مانند یک عینک معمولی خواهد بود‌، اطلاعات سودمندی به صورت گرافیک در میدان دید شما ـ شیشه عینک‌ـ ظاهرخواهد شد و صدا هم به طور همزمان شنیده می‌شود. در حال حاضر دستگاه‌ها و برنامه‌هایی با این فناوری وجود دارند‌، بخصوص روی تلفن‌های هوشمندی مانند iPhone.
در این نوشتار‌، ما به بررسی واقعیت افزوده در حال حاضر و جایگاهی که در آینده خواهد داشت می‌پردازیم.

افزودن به جهان
 

ایده اصلی واقعیت افزوده در اضافه کردن به تصاویر است‌، افزودن صدا و حس‌های دیگری که بلافاصله به محیط واقعی افزوده می‌شوند. گذشته از این‌، آیا در چند دهه اخیر شبکه‌های تلویزیونی این کار را روی تصاویر انجام نداده‌اند؟ جواب این پرسش مثبت است، اما واقعیت افزوده بسیار پیشرفته‌تر از هر فناوری است که شما برای پخش تلویزیونی می‌بینید. اگرچه بعضی از افکت‌های تلویزیون‌های جدید مانند RACEf/x ـ برای مسابقات اتومبیلرانی ـ و super-imposed first down line- برای بازی‌های فوتبال آمریکایی‌، که هر دو توسط شرکت Sportvision ساخته شده‌اند و توانسته‌اند تا اندازه‌ای به آن نزدیک شوند، اما این سیستم‌های نمایش فقط برای یک نقطه هستند. نسل بعدی سیستم‌های واقعیت افزوده تصاویر را برای تمام مناظری که بیننده می‌بیند‌، نمایش می‌دهد.
یکی از هیجان‌انگیزترین کارهای واقعیت افزوده قرار گرفتن در آزمایشگاه‌های تحقیقاتی در دانشگاه‌های سراسر دنیاست. فوریه 2009 در کنفرانس TED‌، پاتیــــه میس (Pattie Maes) و پرانــاو میستری (Pranav Mistry) سیستم واقعیت افزوده خود را ارائه کردند. این دو پژوهشگر فناوری مذکور را به عنوان بخشی از گروه واسط آزمایشگاه رسانه سیالاتMIT توسعه دادند و نام آن را حس ششم (SixthSense) گذاشتند.
این فناوری به بعضی از ابزارهای اساسی که در بسیاری سیستم‌های واقعیت افزوده یافت می‌شود‌، تکیه دارد:
•دوربین
•پروژکتور کوچک
•تلفن هوشمند
•آیینه
این ابزار کنار هم در یک تسمه قرار می‌گیرند و کاربر آن را به گردن می‌اندازد. همچنین کاربر 4 کلاهک رنگی روی نوک انگشتانش قرار می‌دهد که به کمک این کلاهک‌ها تصاویر پخش شده به وسیله پروژکتور مدیریت می‌شود.
فناوری SixthSense جالب توجه است، زیرا از ابزار ساده‌ای که حدود 350 دلار قیمت دارد‌، استفاده می‌کند. این نکته هم قابل توجه است که پروژکتور نیاز به هیچ سطحی برای صفحه نمایشگر ندارد. اساسا‌، این دستگاه با استفاده از دوربین و آیینه جهان اطراف را بررسی می‌کند‌، تصویر به دست آمده از این بررسی را در تلفن قرار می‌دهد‌، آن را پردازش و مختصات GPS را گردآوری می‌کند‌، اطلاعات را از اینترنت به دست می‌آورد و اطلاعات را به وسیله پروژکتور روی سطحی در مقابل کاربر نمایش می‌دهد. به دلیل این که کاربر دوربین را روی سینه خود قرار می‌دهد‌، حس ششم می‌تواند به هر جا که او نگاه می‌کند افزوده شود. برای مثال اگر کاربر یک کنسرو سوپ را در یک فروشگاه بردارد‌، حس ششم می‌تواند اطلاعات مربوط به سوپ مانند ترکیبات‌، قیمت‌، ارزش غذایی وحتی نظرات مشتریان را پیدا کند و نمایش دهد.
با استفاده از کلاهک‌ها‌، کاربران می‌توانند کارهایی را روی اطلاعات نمایش داده شده انجام دهند. طبق گفته پاتیه میس می‌توان به جای کلاهک‌ها از لاک‌هایی با رنگ‌های مختلف برای انگشتان استفاده کرد. اطلاعات مربوط به کلاهک‌ها توسط دوربین دریافت و به وسیله تلفن پردازش می‌شود. علاوه بر این‌، حس ششم می‌تواند حرکات پیچیده را تشخیص دهد، حرکاتی مانند کشیدن یک دایره روی مچ دست که موجب می‌شود ساعت دقیق را برای شما نمایش دهد.

واقعیت افزوده روی تلفن‌های همراه
 

ممکن است پیش از این که شما دستگاهی مانند حس ششم را خریداری کنید‌، نسخه‌های بسیار ابتداییِ واقعیت افزوده روی بعضی از تلفن‌های همراه وجود داشته باشد‌، بخصوص برنامه‌هایی برای آیفون و تلفن‌هایی با سیستم‌عامل آندروید. در هلند‌، دارندگان تلفن همراه می‌توانند برنامه‌ای با نام Layar را دانلود کنند. این برنامه با استفاده از دوربین تلفن و مختصات GPS اطلاعاتی در مورد محیط اطراف جمع‌آوری می‌کند. سپس Layar اطلاعاتی درباره رستوران‌ها و سایر مکان‌ها در آن منطقه را نمایش می‌دهد‌، این اطلاعات روی نمایشگر تلفن همراه قرار می‌گیرد. شما حتی می‌توانید تلفن خود را به طرف یک ساختمان بگیرید‌، Layar به شما می‌گوید آیا در این ساختمان شرکتی هست که نیاز به کارمند داشته باشد یا خیر و حتی تاریخچه محل را از ویکی پدیا پیدا می‌کند و نمایش می‌دهد.
در این خصوص Layar تنها برنامه موجود نیست. در آگوست 2009‌، بعضی کاربران آیفون با واقعیت افزوده‌ای که در برنامه Yelp پنهان شده بود شگفت‌زده شدند. Yelp برای کاربران که به دنبال رستوان یا بنگاه‌های دیگری بودند شناخته شده بود، اما ابزار واقعیت افزوده پنهانی آن‌، به نام Monocle‌، همه چیز را یک قدم به جلو برد. برای به کار انداختن برنامه Yelp کافی است 3GS آیفون خود را 3 بار تکان دهید و Monocle فعال می‌شود. از قطب‌نما و GPS گوشی خود استفاده کنید‌، Monocle اطلاعات راجع به رستوان‌های محلی را که شامل رتبه و بررسی آنها می‌شود‌، روی صفحه تلفن شما نمایش می‌دهد.
برنامه واقعیت افزوده دیگری خارج از آیفون و دیگر تلفن‌های مشابه وجود دارد. Urbanspoon عملکردی مانند Monocle دارد. در آن Wikitude قرار دارد که اطلاعات مربوط به یک مکان در منطقه را با استفاده از اطلاعات موجود در ویکی‌پدیا پیدا می‌کند. این برنامه‌ها برای اجرا نیاز به تلفن‌هایی با GPS و قطب‌نما دارد تا تشخیص دهد شما کجا هستید.

محدودیت‌ها و آینده واقعیت افزوده
 

واقعیت افزوده برای موفقیت هنوز مشکلاتی پیش رو دارد. برای مثال GPS می‌تواند فقط حدود 30 فوت (9 متر) را دقیقا نشان بدهد و نتوانسته است در داخل ساختمان‌ها بخوبی کار کند‌، گرچه فناوری شناسایی تصاویر پیشرفته می‌تواند کمک کننده باشد [منبع: Metz].
مردم دوست ندارند به تلفن همراه‌ خود وسیله‌ای با یک صفحه نمایش کوچک برای نشان دادن اطلاعات‌، وابسته باشند. به همین دلیل دستگاه‌های پوشیدنی مانند حس ششم یا واقعیت افزوده با قابلیت لنزهای تماسی و عینک‌ها برای کاربران دسترسی آسان‌تری را ممکن می‌کند.
انباشت اطلاعات‌، خود مسأله دیگری است. تکیه بیش از حد به واقعیت افزوده می‌تواند به این معنا باشد که مردم چیزی را که درست مقابل آنهاست‌، از دست می‌دهند. شاید بعضی از مردم ترجیح بدهند از برنامه آیفون خود به جای یک راهنمای تور استفاده کنند، بدون توجه به این که یک راهنمای تور می‌تواند سطحی از تعامل‌، تجربه و ارتباطات شخصی را ارائه کند که در یک برنامه رایانه‌ای در دسترس نخواهد بود.
مشکل دیگر‌، اهمیت حریم خصوصی است. با این فناوری شما می‌توانید تلفن خود را به سمت هر فردی که می‌خواهید بگیرید و اطلاعات مربوط به او را از طریق Facebook, Twitter, Amazon, LinkedIn دریافت و مشاهده کنید. در بسیاری از این سرویس‌ها شخص اطلاعات خود را با رضایت روی سایت قرار می‌دهد، اما آیا او واقعا از این موضوع رضایت دارد که اطلاعاتی درباره زندگی و گذشته او به این راحتی قابل دسترس همگان باشد؟
با وجود این نگرانی‌ها‌، این امکانات را هم تصور کنید: شما می‌توانید تنها با نشانه رفتن تلفن خود به سمت یک پارک یا ساختمان‌، درباره شهری که در آن زندگی می‌کنید چیزهایی بیاموزید. هنرمندان می‌توانند تصاویر مجازی بسازند و پزشکان می‌توانند با استفاده از تصاویر دیجیتال اشعه ایکس بیمارشان‌، مدلی از بیمار خود شبیه‌سازی کنند.
آینده واقعیت افزوده بسیار روشن است‌، حتی اگر این فناوری اکنون در تلفن‌های همراه و بازی‌های ویدئویی یافت شود.
منبع:روزنامه جام جم
ارسال توسط کاربر محترم سایت: roode20