بوري باي احمداف

سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامي
«بوري باي احمداف» دانشمند متن شناس، منبع شناس، مورخ و شرق شناس معروفي است که در عرصه تاريخ دوره تيمور و تيموريان و تاريخ فرهنگ قرون وسطاي مردم آسياي ميانه به پژوهش پرداخت. وي در سال 1924 ميلادي در ناحيه «قرغان تپه» تولد يافت و طي سالهاي 1948 تا 1953 در دانشکده شرق شناسي دانشگاه دولتي آسياي ميانه تحصيل کرد و در رشته تاريخ کشورهاي شرق خارجي فارغ التحصيل شد.
در سال 1961 از رساله خود با موضوع «حکومت ازبکهاي کوچ نشين در زمان ابوالخير خان» دفاع کرد و به درجه نامزد دکتري علوم نايل گشت. رساله دکتري او در سال 1974 «خان نشين بلخ در قرنهاي شانزدهم تا هيجدهم» بود. از 1960 تا 1996 در انستيتوي شرق شناسي «ابوريحان بيروني» فرهنگستان علوم ازبکستان خدمت کرد و در دانشگاه تاشکند راجع به منبع شناسي و سازمان دولتي خان نشينهاي آسياي ميانه سخنراني کرد. وي در سال 1985 به مقام پروفسوري نايل شد. در سال 1989 به دريافت جايزه دولتي «ابوريحان بيروني» مفتخر گشت و در سال 1995 به عنوان عضو فرهنگستان علوم ازبکستان تعيين شده است.
«بوري باي» در آموزش نسخ خطي شرق و تحقيق پيرامون ميراث فرهنگي مردم آسياي مرکزي فعاليت مستمري داشت و چندين مقاله و کتاب راجع به تاريخ مردم آسياي ميانه، ايران و آموزش ميراث فرهنگي، نوشت. مهمترين آثار چاپ شده عبارتند از: تاريخ نژاد ازبکها (1962)، حکومت ازبکهاي کوچ نشين (1965)، حافظ تنيش بخاري «عبدالله نامه» (1966، 1969)، محمود بن ولي (1966)، سيف الدين محمد فرغاني (1962)، الغ بيک و حيات سياسي ماوراءالنهر (1965)، تاريخ زمان الغ بيک (1965)، خواندمير (1965)، سمرقندي. بوستان شعرا (1981)، تاريخ بلخ (1982)، ابوطاهر خواجه سمرقندي، ثمريه (1991)، ميرزا الغ بيک (1994)، تيمور و تاريخ دوره الغ بيک (1996). «بوري باي احمداف» سرانجام سال 2002 وفات يافت.
منبع:یزدان پرست، حمید؛ (1387) نامه ایران؛ مجموعه مقاله ها، سروده ها، و مطالب ایران شناسی، جلد چهارم، به کوشش حمید یزدان پرست، تهران، اطلاعات، چاپ یکم.