بررسي تيتراژ سريال مختارنامه

اين صحنه در جواب پرسش هاي پيشين است، يک بيابان برهوت که هيچ خس و خاري در آن يافت نمي شود و تک سواري در وسط بيابان که نقطه تمرکز تصوير را به خود جلب کرده و مخاطب در پي سوال «اين تک سوار چه کسي است؟»، به صحنه بعد مي رود.
بيابان، خشکي، آسمان ابري و سياه، نماد شر است و تک سوار با مرکب سفيد و لباس هاي سبز که در وسط شرور قرار گرفته در حقيقت نشانه سيدالشهداست که نماد نيکي و خير است و بنابر آيه قرآن، به واسطه عکس العمل نيکي، شر از ميان برداشته خواهد شد که در ادامه تيتراژ به اين مسئله پرداخته خواهد شد.
در دو نماي متفاوت، سيدالشهدا در وسط تصوير (نقطه طلايي تصوير) قرار گرفته که نشانه قدرت تسلط خير بر شر است. ثارالله به معناي خون خداست و تقابل خير و شر در اين صحنه شکل مي گيرد و مي توان اين تصاوير را صحنه هاي طلايي تيتراژ به شمار آورد که حامل پيام اصلي همه صحنه هاست.
سيدالهشدا عامل پيروزي خير بر شر را تقديم خون خويش مي داند که با پرتاب خون شان به آسمان، اين هديه داده مي شود. در اين صحنه خون به عنوان کاتاليزور عمل و آسمان را قرمز مي کند و باعث تحقق وعده الهي مي شود که «و سيعلم الذين ظلموا أي منقلب ينقلبون» است.

بنابراين کساني که ظلم کرده باشند، به نتيجه حتمي آن، که پيروزي خون بر شمشير است، گرفتار خواهند شد و اين درسي است که در طول تاريخ تکرار شده است.
خداوند هديه فرستاده شده را با باران که نمايانگر پيروزي و ظفر است، پاسخ مي دهد. نعمت بر همه جا گسترده و خير بر شر پيروز مي شود.
وظيفه تمامي مسلمانان است که براي باقي ماندن نعمت فرو ريخته شده، خون خود را در همان راهي که سيدالشهدا تقديم کرد، اهدا کنند.
با رمزگشايي از طريقه پيروزي سيدالشهدا، اين درس براي تمامي انسان ها قابليت تکرار دارد. مختار از همين طريق براي پيروزي بر ظلم استفاده مي کند. پس مختار از داخل همان نعمت شکل گرفته توسط سيدالشهدا جهت پيروزي بر ستم، خون خود را تقديم خدا مي کند، اما تفاوتي که در اين مرحله است، اين است که مختار در عمل همان قصد سيدالشهدا را دارد و با شعار يا لثارات الحسين، قيامش را شروع مي کند، ولي در نيت و عمل؛ به دليل عدم پاکي عقيده، خون او با آتش داخل شده تا بعد از سوزاندن ناپاکي هايش به سوي خداوند برود.
علت تعويض رسم الخط مختارنامه که ميانه معلي و نستعليق است، مي تواند نشانه مشکوک بودن و ناخالصي قيام او باشد. بنابراين در اين رسم الخط از حروف مابين تيزي معلي و نرمي نستعليق استفاده شده است. تصاوير زمينه، شخصيت هاي مثبت و منفي تاريخي را نمايش مي دهد که نشانه درگيري خير و شر است. هم چنين پاشيده شدن خون به معناي مبارزه در راه حق تعالي است.

خط الرسم از اين مرحله به بعد به صورت نستعليق است و از حروف نرم استفاده شده که مي تواند به معناي مشخص بودن راه و رسم مبارزه باشد که بر اساس ميزان و عملکرد روش سيدالشهداست. باريدن باران و افزايش ريزش آن، حاکي از وفور نعمات الهي در دوران ظهور است.
در اين قسمت اسب بي سرنشين که همان ذوالجناح است، اشاره به ابتداي تيتراژ دارد که سيدالشهدا، خون (جان) خود را هبه (هديه) کرد و اسب بعد از شهادت صاحبش، به دنبال صاحب ديگر خود حرکت مي کند. ذوالجناج در آخر تيتراژ صاحب اصلي خود را سوار مي کند که در تصوير با قرار گرفتن خورشيد بر روي آن اين مفهوم تداعي مي شود.
اين بخش تيتراژ به مفهوم اين جمله مي پردازد که سرخي خون حسين، به سبزي پرچم اباصالح مي انجامد. کارگردان در اين قسمت قصد دارد روش مبارزه با شر را ادامه دهد. از اين رو، دستانش را داخل آب باران مي برد. (حاکي از ادامه راه سيدالشهدا) و با برداشتن مقداري از آن (حاکي از وسعت توان خويش براي دفع شر) به اين مفهوم اشاره مي کند.
استفاده از رسم الخط نستعليق و هم رنگ خون بودن آن به بازگويي تقديم خون در راه الهي اشاره دارد. هم چنين گذر تصاوير از سياه و سفيد به رنگي، نشانه پيروزي و سعادت در طريقه و روش است. کارگردان به نکته ظريف ديگري در اين مرحله اشاره دارد و آن اين که تقديم خون در راه خدا براي پيروزي نيروهاي خير، فقط از طريق جبهه جنگ و مبارزه نيست، بلکه جهاد فرهنگي هم به همان اندازه مي تواند مؤثر باشد.
منبع: نشريه انتظار نوجوان شماره 70.