حفظ اجساد به روش سرما زيستي و زنده کردن دوباره آنها، تنها در حدود يک فرضيه باقي مانده است
زندگي ابدي يکي از آرزوهاي دست نيافتني انسان هاست. دانشمندان مي گويند تا 5 ميليارد سال ديگر يا بيشتر، خورشيد صد برابر از اندازه امروزي خود بزرگ تر و سرخ تر خواهد شد. آن موقع است که عمر زمين هم به پايان خواهد رسيد؛ بنابراين زندگي ابدي روي کره زمين به هيچ عنوان امکان پذير نيست. اما چه اتفاقي مي افتاد اگر ما مي توانستيم تا صد هزار يا حتي هزار سال ديگر زندگي کنيم. در حالي که امروز ميانگين سن بشر 75 سال است؟
از خيال تا واقعيت
تصور کنيد که 100 سال پيش زندگي مي کرديد و يک نفر به شما مي گفت که يک روز، بشر قدم به کره ماه خواهد گذاشت يا اينکه روزي علم آن قدر پيشرفت خواهد کرد که قلب يک بيمار را از سينه در مي آورند و به جايش قلب مصنوعي مي گذارند. آن وقت شما چه مي گفتيد؟ شايد چنين ادعايي را باور نمي کرديد و تنها عکس العملتان خنديدن به اين حرف هاي محال بود. ممکن است امروزه نيز اين ادعا که مي توان به مغز انسان پس از مرگ مواد مخصوص ضد انجماد تزريق کرد و آن را با نيتروژن مايع به اندازه اي خنک نگه داشت که به بافت هاي داخلي آن صدمه وارد نشود و دوباره بتوان آن را زنده کرد مضحک به نظر برسد اما يک نکته مهم را بايد يادآور شد: اگر انسان در آب يخ بيفتد و خفه شود، شش هايش پر از آب مي شود و قلبش از تپش مي افتد. هر چند تمامي اين نشانه ها از نظر علوم پزشکي مشخصات يک فرد مرده است اما در بسياري از موارد افرادي که در چنين وضعيتي قرار گرفته اند تنها به دليل فعاليت هاي ذهني و حافظه دست نخورده شان از مرگ نجات يافته اند. پس شايد در آينده علم آن قدر پيشرفت کند که احياي مغز منجمد شده انسان پس از 100 سال مثل راه رفتن امروزي انسان روي کره ماه باشد. پايه هاي اين علم در زمان حال پي ريزي شده و سرما زيستي نامي است که براي آن انتخاب کرده اند.
سرما زيستي
در سرما زيستي که دانشي نوبنياد است، پس از مرگ، دماي بدن انسان را به اندازه اي پايين مي آورند که تا حد ممکن به بافت هاي بدن صدمه نرسد به اين اميد که بتوان در چند صد سال آينده او را دوباره زنده کرد.
انسان هايي که به روش سرما زيستي حفظ مي شوند، در دنياي امروز هيچ شانسي براي برگشت ندارند و تنها به اين اميد که شايد در آينده علم به درجه اي از پيشرفت برسد که دوباره بتواند زنده شود، تن به اين کار مي دهند.
براي همين بعضي از افرادي که دچار بيماري لاعلاجي مي شوند، حفظ شدن در نيتروژن مايع را انتخاب مي کنند تا شايد در آينده راه درماني براي بيماري شان پيدا شده باشد و با زنده شدن دوباره، درمان شوند. البته بايد گفت زنده سازي مرده ها در آينده تنها يک فرضيه است و هنوز دانشمندان قدم اول را در اين باره برنداشته اند.
حتي اين علم، منتقدان بسياري نيز دارد که از جمله آنها مي توان از استيو جونز - از زيست شناسان مشهور انگليسي که در رشته ژنتيک تخصص دارد - نام برد. گفته مي شود که از سال 1962 تاکنون تقريبا 200 نفر به صورت سرما زيستي نگهداري مي شوند که البته اين کار تنها پس از مرگ امکان پذير است.
سوالي که در اين بين مطرح مي شود، اين است که با مرگ انسان علائم حياتي او از بين مي رود، پس چگونه مي توان اميد داشت که در آينده يک جسد منجمد شده دوباره زنده شود؟
علم پزشکي روز مي گويد که مرگ چهار تا شش دقيقه پس از اينکه قلب از تپش مي افتد، رخ خواهد داد.
در اين حالت چنانچه بيشتر از 10 دقيقه ماساژ قلبي داده شود، کمترين آسيب به مغز خواهد رسيد. همچنين مرگ واقعي زماني اتفاق مي افتد که ساختار سلولي و شيميايي بدن دچار اختلال مي شود و در اين زمان حتي پيشرفته ترين تکنولوژي ها و فناوري هاي پزشکي نيز هيچ کمکي به زنده ماندن فرد نمي کند.
از اين رو هدف سرما زيستي اين است که از مرگ همه سلول ها و ساختار سلولي جلوگيري کند و آسيب ها را به حداقل برساند؛ تا اينکه به هوش آمدن دوباره در آينده، شايد امکان پذير شود.
بنياد طول عمر آلکور بزرگ ترين و شناخته شده ترين نهاد در زمينه تحقيقات و مطالعات سرما زيستي و داشتن تکنولوژي در اين زمينه است. بنياد آلکور يک موسسه غير دولتي است که سال 1972 در آريزونا تاسيس شد.
اين بنياد در وب سايت رسمي خود درباره سرما زيستي نوشته است: «هدف سرما زيستي حفظ حيات فرد است نه اينکه بعد از مرگ او را دوباره زنده کرد.
هر چند افراد بسياري در موسسه آلکور در نيتروژن مايع منجمد شده اند اما در حال حاضر تخصص اين موسسه در به وجود آوردن بانک اعضاي قابل پيوند در دماي پايين است و دانشمندان اين موسسه بيشتر درباره سرما زيستي و احياي دوباره اعضاي قابل پيوند مطالعه و تحقيق مي کنند و حتي در رابطه با حفظ کل بدن در نيتروژن مايع نيز با پاره اي از مشکلات روبه روست.
البته همه اين تحقيقات و بررسي ها در آينده نتيجه خواهد داد. ممکن است اعضاي بدن فرد به فرد ديگري که دي ان اي مشابه با هم دارند، پيوند بخورد يا اينکه مغز انسان در روبات ها مورد استفاد ه قرار گيرد.»
روش هاي نگهداري
حفظ بدن پس از مرگ به دو طريق انجام مي گيرد. نخستين روش اين است که در آن کل بدن بدون اينکه کوچک ترين صدمه اي به آن وارد شود، در نيتروژن مايع منجمد و از طريق سرما زيستي حفظ مي شود و در دومين راه فقط سر انسان است که در نيتروژن مايع نگهداري مي شود؛ تا اعصاب و مغز سالم باقي بماند.
به طور ميانگين حفظ تمام بدن از طريق سرما زيستي 150 هزار دلار و نگهداري سر 90 هزار دلار هزينه دارد.
البته بسياري از افراد پيش از مرگ خود، با ثبت نام در چنين بنيادهايي عضو مي شوند که براي عضويت سالانه خود نيز بايد مبلغ 500 دلار پرداخت کنند. علاوه بر همه اين هزينه ها، هر کسي که مايل باشد پس از مرگ به روش سرما زيستي حفظ شود، بايد پيش از مرگ 10 هزار دلار انعام نيز بدهد و اين انعام براي گروهي است که آماده به خدمت منتظرند که فرد بميرد و بدون معطلي او را در نيتروژن مايع قرار دهند تا طبق اين فرضيه در آينده دوباره زنده شود.
منبع: نشريه همشهري سرنخ شماره 101
