شورای روابط خارجی CFR

شورای روابط خارجی CFR
در ماه سپتامبر سال 1961 م. نشریه ی «کریسچین ساینس مانیتور » مقاله ای به چاپ رسید که چنین شروع می شد:
در خیابان شصت و هشتم واقع در بخش غربی خیابان پارک [در شهر نیویورک]، دو ساختمان زیبا روبه روی هم در دو طرف خیابان قرار گرفته اند. یکی از آنها مقرّ سفارت «شوروی » در سازمان ملل است.. درست مقابل آن، در ضلع جنوب غربی خیابان هم مقرّ « شورای روابط خارجی» قرار دارد که احتمالاً یکی از پر نفوذ ترین سازمان های نیمه علنی در زمینه ی سیاست خارجی است.
« شورای روابط خارجی » (1) به اسم تشکیلات، (2) حکومت نامرئی و حتّی وزارت امور خارجه ی راکفلر معروف شده است. این سازمان نیمه سرّی ، بدون شک به صورت پر نفوذ ترین گروه سیاسی در آمریکا در آمده است.(3)
اعضای اصلی شورای روابط خارجی متشکّل از حدود 1500 نفر از نخبه ترین سران حکومت، بنیادها ، بانک داران، دانشگاهیان و سران رسانه های عمومی هستند. جماعتی که از زمان فرانکلین روزولت تا کنون کلّیه پست های مهم در کلّیه ی دولت های « ایالات متحده آمریکا» را در اختیار دارند.
به رغم جایگاه مهمّ تصمیم گیری، نفوذ و قدرت CFR در سیاست خارجی آمریکا و غرب، درباره اش کمتر سخن به میان آمده است. بی گمان CFR یکی از مقرّهای نخبگان یا همان گروه محارم قابل شناسایی است. این شورا در سال های میانی دو جنگ جهانی اوّل و دوم شکل گرفت.
امروزه بیش از 3300 نفر در این شورا عضویت دارند. راه یابی به شورا بسیار دشوار و پیچیده است. نامزد ورود به شورا را باید یکی از اعضا معرفی کند، یک عضو دیگر حمایت کند، بعد مورد تأیید کمیته ی عضویّت قرار بگیرد ، یک کمیته ی حرفه ای روی آن نظر بدهد و سرانجام مورد تأیید هیئت مدیره قرار بگیرد.
شورا برای اینکه خود را با اوضاع روز بیشتر منطبق سازد، در اوایل دهه ی 70 چند نفر سیاهپوست و جمعی از زنان را به عضویّت خود پذیرفت...
لورنس اچ، شوپ، نویسنده ی کتاب پر فروش «تراست مغزهای امپرتوری»، درباره ی تشکیل این شورا می گوید:
در تاریخ سی ام ماه 1919 م. یک گروه از بریتانیایی ها و آمریکایی ها در هتل «ماژستیک پاریس» موافقت کردند که یک سازمان انگلیسی، آمریکایی را تشکیل دهند. این سازمان به طور رسمی «انیستیتو امور بین المللی » نامیده شد و قرار بود شعبه هایی در پادشاهی انگلستان و ایالات متحده داشته باشد...
هدف اوّلیه ی گروه ها ، تلاش برای متّحد کردن دنیای انگلیسی زبان بود، مطابق با الگویی که سیسیل رودس و ویلیام تی. استد (4) تعیین کرده بودند. پول لازم برای کار سازمانی نیز از جانب تراست رودس تأمین می شد. رودس یک امپریالیست فوق العادّه ثروتمند بود که میلش به قدرت، در جملاتی که زمانی خطاب به یک دوست گفته بود ، تصویر شده است:
تقریباً سراسر جهان تقسیم شده و آنچه از آن باقی مانده است نیز در حال تقسیم، تسخیر یا مستعمره شدن می باشد. به ستارگانی فکر کن که شب هنگام در بالای سرخود می بینیم؛ این دنیاهای وسیعی که ما هرگز نمی توانیم به آنها دست یابیم .من اگر می توانستم ، سیّارات را نیز به اموال خود ضمیمه می کردم. من اغلب در این باره فکر می کنم.
رودس می گفت که آرزوی زندگی اش « گسترش امپراتوری بریتانیا، در آوردن سراسر جهان نامتمدّن تحت حکومت آن، دست یابی مجدّد به ایالات متحده و تشکیل یک امپراتوری واحد از نژاد انگلوساکسون » است. برای دست یابی به چنین هدف عظیمی، رودس در سال 1891 م. به فکر بنیان گذاری یک سازمان سراسری جهان به منظور حفظ و گسترش امپراتوری بریتانیا افتاد. بنابراین هدف اوّلیه از تشکیل گروه های میزگرد، تأسیس یک «اتّحادیه ی متشکل» در سراسر امپراتوری بریتانیا، با یک حکومت امپراتوری واحد و تلاش برای ملحق کردن سایر کشورها به یک امپراتوری بود.
گروه های میزگرد به واسطه ی دیدارها و مکاتبه ها، با یکدیگر در تماس بودند و در آغاز سال 1910 م. شروع به چاپ مجلّه ی «میزگرد» با نویسندگان و حتّی هیئت تحریریه ی ناشناس کردند.(5)
شورای روابط خارجی ( CFR) ، به عنوان مرکزی که دو بخش خصوصی و دولتی مؤثّر در سیاست خارجی ایالات متحده را به هم پیوند می زند، از پایگاه پر قدرتی در طبقه ی سرمایه دار ایالات متّحده برخوردار است؛ در واقع الیگارشی مالی «نیویورک» را در خود جای داده است. به نظر می رسد هدف ایده آل از تشکیل شورا، حفظ اتّفاق نظر و سلطه ی طبقه ی سرمایه دار در حیطه ی امور خارجی بوده است.(6)
پایه های این شورا در سی ام مه 1919 م. در یک هتل (ماژستیک) در شهر پاریس و با حضور اعضای انگلیسی و امریکایی گروه میز گرد ریخته شد.
نویسنده ی کتاب «هیچ کس جرئت نمی کند» تأسیس این تشکیلات را این گونه توصیف می کند:
پس از متارکه ی جنگ در 11 نوامبر 1918 م. ویلسون و سرهنگ هاوس، سخنگوی محارم به اروپا رفتند؛ با این امید که در قالب جامعه ی ملل یک حکومت جهانی تأسیس کنند... هدف سرهنگ ( در واقع محارم) این بود که از احزاب دمکرات و جمهوری خواه به عنوان ابزارهایی جهت پیشبرد برنامه های مربوط به تأسیس یک حکومت جهانی بهره برداری کند.
در سال 1919 م. سرهنگ هاوس با اعضای یک «انجمن سرّی» موسم به «میزگرد» (7) در پاریس ملاقات نمود تا سازمانی را تأسیس نماید که وظیفه ی آن تبلیغ درباره ی شکوه و عظمت حکومت جهان (8) در میان مردم آمریکا «انگلیس» و اروپای غربی باشد. البتّه قرار بر این شد که کلّیه ی جملات تبلیغاتی پیروامون «صلح» به عنوان یک محور اصلی انجام گیرد و طبیعتاً به هیچ وجه نمی بایست از نیّت اصلی محارم برای برقراری دیکتاتوری جهانی حرفی به میان آید.
تشکیلات میزگرد - که اینکه زمینه های تأسیس شورای روابط خارجی را فراهم می آورد - ماحصل یک عمر رؤیای یک سلطان طلا و الماس، به نام سیسیل رودس (9) برای تحقق یک «نظم جدید جهانی» (10) است و برای نخستین بار در انگلیس پایه گذاری شد.(11)
گروه میز گرد، از سال 1914 م. یعنی پس از اتمام جنگ ، همه ی تلاش خود را صرف گسترش سازمان مخفی خود در نواحی مختلف کرده بود؛ در حالی که این گروه، خود در عالی ترین سطوح دولت انگلیس فعّالیت داشت. پرفسور کویگلی در این باره می نویسد:
در پایان جنگ سال 1914 م. مسلّم گردید که لازم است سازمانی با یک چنین نظامی [گروه میزگرد] وسیعاً گسترش یابد. انجام این وظیفه ی مهم به لرد کورتیس سپرده شد. وی در انگلستان و هر یک از سرزمین ها و ممالک تحت سلطه ی انگلیس یک «سازمان جبهه » به صورت وابسته به گروه میز گرد موجود تأسیس نمود. این سازمان جبهه که « مؤسّسه ی سلطنتی امور بین المللی» خوانده می شد، در هر ناحیه، افراد مخفی گروه میز گرد را به عنوان عناصر اصلی در بر می گرفت. سازمان جبهه در شهر نیویورک به «شورای روابط خارجی» معروف بود که با همکاری گروه میزگرد آمریکا مجموعاً جبهه ی مؤسّسات انتفاعی ج. پی. مورگان و شرکا به حساب می آمد.
« بیست و پنجمین گزارش سالانه ی » شورای روابط خارجی در خصوص پی ریزی این شورا در پاریس چنین می گوید:
...مؤسّسه ی امور بین المللی که در سال 1919 م. در پاریس پی ریزی گردید، ابتدا متشکل از دو شیعه بود؛ یکی در بریتانیای کبیر و یکی هم در ایالات متّحده ...(12)
این نقشه را بعدها تغییر دادند تا نوعی استقلال ظاهری به شعب بدهند؛ زیرا:
...عاقلانه به نظر نمی رسد که یک مؤسّسه با چند شعبه دایر گردد . باید ترتیبی داده می شد که شورای روابط خارجی در آمریکا و مؤسّسه ی سلطنتی امور بین المللی در بریتانیا هر کدام به صورت یک هیئت مستقل جلوه کنند تا مبادا مردم آمریکا بفهمند که شورای روابط خارجی در واقع شاخه ی فرعی گروه میزگرد است. و در نتیجه با یک خشم وطن پرستانه، واکنش شدیدی از خود نشان بدهند. (13)
گروه میزگرد، تأمین مالی آدولف هیتلر را عهده دار بود تا جنگ جهانی، فکر تأسیس حکومت جهانی را سرعت بخشد. در جهان حالی که گروه میز گرد در «اروپا» سرگرم کار خود بود، شورای روابط خارجی در تمامی ارکان وزارت امور خارجه ی ایالات متّحده نفوذ می کرد تا کنترل کامل آن را به دست گیرد.
ظرف همه ی سال های گذشته، عموم وزاری امور خارجه ( به جز چند نفر) همگی از اعضای شورای روابط خارجه بودند. درحال حاضر، شورای روابط خارجی سخت سرگرم فعّالیت برای تحقّق هدف نهایی خود [ و در واقع هدف نهایی گروه میز گرد] یعنی برقراری یک حکومت واحد بر سر تا سر جهان است، حکومتی که تحت کنترل محارم و هم دستانشان خواهند بود.(14)
این شورا همواره نمایندگان مؤسّسات و شرکت های مهم زیر را در جمع خود حاضر دارد:
1. مؤسّسات بانک های بین المللی ( نظیر کوهن، لوب و شرکا، چیس مانهاتان، مورگان گارانتی و...)؛
2. عوامل شرکت های سهامی ( نظیر آی. بی . ام ، زیراکس ، پان آمریکن، جنرال الکتریک و...)؛
3. شرکت های سهامی ارتباطات ( نظیر سازمان تلویزیونی N.B.C،C.B.S ، ، مجلّه ی تایم، روزنامه ی نیویورک تایمز، واشینگتن پست، لس آنجلس تایمز، انتشارات مک گراهیل، مک میلان، برادران هارپر و ...). دو نمودار زیر جایگاه دو حزب دمکرات و جمهوری خواه را نسبت به شورای روابط خارجی و همچنین ارتباط این شورا را با سایر نهادها و همچنین مؤسّسه ی سلطنتی امور بین المللی و گروه میز گرد معلوم می سازد.
کنترل احزاب سیاسی آمریکا
شورای روابط خارجی

شورای روابط خاجری با مستحکم ساختن جایگاه خود به عنوان یک نهاد و با در اختیار داشتن یک محل وسیع برای گرد همایی، یک کادر اداری، نشریه ، یک برنامه ی مطالعه و پژوهش و بر پایی یک « مباحثه ی دائمی در مورد امور بین المللی»، نقش عمده ای را در تاریخ سیاست خارجی آمریکا ایفا کرده است.
* تشکیل گروه های مطالعاتی،
* دیدارها با رهبران عالی رتبه ی خارجی به منظور ایراد سخنرانی و مباحثه در مورد روابط خارجی حال و آینده.
* ارائه ی خدمات به شرکت ها ،
تنها بخشی از فعالیت های شورا را شامل می شود.
تعداد مشتریان دریافت کننده ی خدمات از 25 شرکت در سال 1953 م. به 157 شرکت در سال 1972 م. رسید.
همان طوری که انتظار می رفت، بزرگ ترین شرکت های چند ملّیتی، از جمله غول هایی مانند « جنرال موتورز»، «اکزون»، «موزد»، «موبیل»، «تکزاکو» ، «کمپانی فولاد ایالات متّحده»، « آرامکو»، « جنرال الکتریک» ، « گلف اویل» ، « چیس مانهاتان بانک» ، ... و بسیاری دیگر در طول سال ها، مشتری خدمات شورا شدند.(15)
اگرچه شورا فعّالیت خود را با انتشار مجله ی «فارن افرز» آغاز کرد و در بیرون از شورا، عموماً این مرکز مهم را به عنوان ناشر این مجلّه می شناسند؛ امّا شورای روابط خارجی برای خود هدفی بلند پروازانه در نظر گرفت که کمتر از تجویز مسیری برای رهبری جهانی سیاست خارجی آمریکا نبود. شورا به آموزش افکار عمومی پرداخت تا در نتیجه، بر شکل گیری سیاست در داخل دولت نیز تأثیر گذارد...
امّا بدون در نظر گرفتن یک جنبه ی دیگر از فعّالیت های شورا که در شرح های کاملاً رسمی از [تاریخچه ی ] آن ناگفته می ماند ، اهداف شورا خیالی و برنامه های آن صرفاً سرگرمی های روزمرّه ی آکادمیک باقی می ماند. به این دلیل که شورا تنها در برگیرنده ی فعّالیت هایی که رسماً به اسم آن انجام می گیرد، دیدارهایی که در ساختمان شورا بر پا می شود یا نشریاتی که تحت عنوان آن منتشر می شوند، نیست. از اینها با اهمّیت تر، این حقیقت است که شورا مرکز شبکه ای از تماس ها است که همه ی کسانی را که در شکل دادن به سیاست خارجی، در داخل و خارج دولت، سهیم هستند، به یکدیگر مرتبط می سازد. این شبکه ی تماس ها بدون شورای روابط خارجی نیز وجود می داشت؛ امّا شورا به استحکام و یگانگی آن کمک می کند تا خود را به عنوان یک کانون قابل رؤیت تثبیت نماید. شورا به طور مستمر در جست و جوی مردانی که در مواضع کلیدی قرار دارند یا مردانی که فکر می کنند باید در مواضع کلیدی قرار گیرند، است و آنان را در رابطه با یکدیگر قرار می دهد...از 1945 تا 1972 م. قریب به نیمی ( 45%) از کسانی که به عنوان مسئولان عالی رتبه ی سیاست خارجی خدمت کرده اند، عضو شورای روابط خارجی نیز بوده اند؛ (16) این رقم در میان کسانی که موقتاً پستی در وزارت امور خارجه داشته اند، به 69% یعنی دو نفر از هر سه نفر می رسد.
همان طور که جی. آنتونی لوکاس در مجلّه ی «نیویورک تایمز» خاطر نشان کرده است : اگر می خواهید سیاست خارجی را تعیین کنید، هیچ محفلی بهتر از شورا وجود ندارد که به آن تعلّق داشته باشد.
در مورد C.I.A (سیا) مسئله ی روابط نزدیک دولت و شورا بیشتر تأیید می شود. مدیریّت C.I.A از زمان بنیان گذاری آن در سال 1947 م. در غالب اوقات در دست یکی از مدیران یا اعضای شورا بوده است. آلن. دبلیو. دالس، مدیر سیا، یکی از مدیران شورا بود وجان. ای. مک کون، ریچارد دهلمز، ویلیام کولجا و جرج بوش، همگی اعضای شورا بودند. نتیجه ی چنین رابطه ای طبیعتاً این بوده است .که اعضای شورا گزارش های واقعی را قبل از همه و به موثّق ترین شکل دریافت کنند.... بازرسی در مورد مسائل C.I.A نیز غالباً در اختیار اعضای شورا بوده است.(17).
پیش از این اشاره کردم که رسانه های پر قدرت، جریان ساز و مؤثّر در سیاست خارجی آمریکا و حتّی جهان نیز مستقیم یا غیر مستقیم زیر نظر شورای روابط خارجی قرار دارند.
در صدر این فهرست، « روزنامه ی نیویورک تایمز» قرار دارد که اکثر رهبران آمریکا آن را می خوانند و تنها روزنامه ی آمریکایی است که در «فهرست مریل» (18) از ده روزنامه ی اصلی «برگزیده » در جهان قرار دارد.
در سال 1972م. از ده مدیر شرکت نیویورک تایمز ، سه نفر و از نُه مقام عالی رتبه ی اجرایی تحریریّه ی این روزنامه پنج نفر عضو شورا بوده اند. با دقّت در فهرست نام های کتاب «گی تالیز» درباره ی نیویورک تایمز، می توان حدّاقل نام 20 نفر را که با این روزنامه کار می کنند، یافت که به شورای روابط خارجی تعلّق دارند.(19).
جداول زیر، بی نیاز از هر گونه توضیح و شرح اضافی ، جایگاه (CFR) شورای روابط خارجی آمریکا را معرفی و قدرت تأثیر گذاری اش را آشکار می سازد.
تعداد اعضای هیئت های مدیره ی سیزده دانشگاه عمده که همچنین عضو یا مدیر شورا نیز هستند.

	تعداد اعضای هیئت مدیره	عدّه ای از این افراد که عضو شورا هستند	عدّه ای از این افراد که مدیر شورا هستند.
هاروارد	30	12	1
ییل	21	10	3
پرینستون	58	10	1
ام . آی . تی	71	8	0
کلمبیا	18	7	2

جانزها پکینز	50	7	2
شیکاگو	69	6	1
ان. وای . یو	38	5	1
کورنل	61	5	1
میشیگان	9	0	0
کالیفرنیا	16	0	0
ایلینویز	15	0	0
ویسکانسین	9	0	0

این بدان معنی است که 170 تن از اعضای شورا ( 1440 نفر) و 17 مدیر آن با «هاروارد» 6 تن از مدیران شورا با دانشگاه «ییل» ، 7 تن با «پرینستون» ، 12 تن با «کلمبیا» و 7 تن با «ام . آی . تی.» رابطه داشته اند ( اگرچه به طور نسبی تعداد معدودی از اعضای شورا در ام. آی . تی حضور یافته اند) تقریباً 80 تن از اعضای شورا با دانشگاه کلمبیا، همین تعداد با دانشگاه ییل ، حدود 60 نفر با پرینستون و بیش از 40 تن با ام . آی . تی . رابطه داشته اند. (20)
با نگاهی به همین مجامع از یک زاویه ی دیگر نیز به نتایج مشابهی می رسیم. جدول بالا سیزده دانشگاه عمده را با تعداد اعضای هیئت مدیره ی آن، که در شورا نیز عضویت دارند، نشان می دهد ( دانشگاه هایی که فارغ التّحصیلان آن به احتمال زیاد به کتاب مشخّصات اشخاص معروف راه می یابند). در اینجا نیز این پنج دانشگاه ، به علاوه ی دانشگاه های «ام. آی. تی» و «جانزها پکینز» در صدر قرار دارند.( 21)
تعداد اعضای شورا در میان هیئت امنای هفت بنیاد بزرگ
(1971 م.)

بنیاد راکفلر	14 از 19
شرکت کارنگی	10 از 17
بنیاد فورد	7 از 16
صندوق برادران راکفلر	6 از 11
بنیاد ای. پی . اسلون (22)	5 از 17
صندوق مشترک المنافع(23)	4 از 9
بنیاد سی. اف. کترینگ (24)	3 از 13

در صدر لیست، بنیاد راکفلر قرار دارد که چهارده نفر از هیئت امنای 19 نفره ی آن از اعضای شورا هستند. از این عدهّ ، چهار تن، از مدیران شورا هستند. جرج هرار، ( 25) مدیر بنیاد راکفلر عضو شورا و داگلاس دیلون، رئیس آن، یکی از اعضای هیئت مدیره ی شورا هستند. صندوق برادران راکفلر نیز پیوند گسترده ای با شورا دارد؛ از جمله سه برادران راکفلر، دیوید، نلسون و جان. دی سوم و نیز رادمن راکفلر از نسل بعدی، از اعضای آن هستند و این غیر منتظره نیست. شرکت کارنگی نیویورک نیز کاملاً به شورا نزدیک است. در میان ده تن از اعضای شورا که در هیئت مدیره ی آن عضویت دارند، دو تن از مدیران شورا دیده می شوند . بنیادهای کارنگی از زمانی که به وسیله ی آندرو کارنگی تأسیس شدند، تنها با یک خانواده ارتباط نداشته اند؛ امّا بنیادهای کارنگی خود، نوعی خانواده را می سازند که علاوه بر شرکت کارنگی، «انستیتوی واشینگتن کارنگی» ، (26) « بنیاد خیریه ی کارنگی برای صلح بین المللی »، « بنیاد کارنگی برای پیشرفت تعلیم » (27) و چند صندوق کوچک تر را شامل می شود. این بنیادها دارای روابط نزدیکی با شورا بوده اند. یک چهارم (19 تن) از کلّیه ی مدیران شورا تا سال 1972 م. حدّاقل به عنوان اعضای هیئت امنا، یا مقامات یکی از بنیادها خدمت کرده اند. (28)
ادوارد گریفین، نویسنده معتقد است که شورای روابط خارجی، در ابتدا تحت تأثیر خانواده ی جی . بی . مورگان بود. گروه مورگان به تدریج جای خود را به کنسرسیوم راکفلر دادند.
یکی از نمونه های استیلای راکفلر بر شورای روابط خارجی در اوایل سال های دهه ی 1970 م. زمانی مشخّص شد که دیوید راکفر از طریق کمیته ی انتصاب ، سردبیری نشریه ی «فارین افرز» را به ویلیام باندی داد که یکی از مقامات برجسته ی سیا بود و در جنگ «ویتنام » نقش عمده ای ایفا می کرد.
جیمز پولوف ، نویسنده و پژوهشگر که درباره ی شورای روابط خارجی بررسی می کند، در مورد روابط شورا و اعضای دولت می نویسد:
با مراجعه به اسناد تاریخی ، مطالب بیشتری روشن می شود... تا سال 1988 م. چهارده وزیر کشور، چهارده وزیر خزانه داری ، یازده وزیر دفاع و بسیاری از مأموران و مقامات برجسته ی دولتی از اعضای شورای روابط خارجی بودند.
بعد از آلن والس، تقریباً تمامی رؤسای سازمان سیا از اعضای شورای روابط خارجی بوده اند.
لاری استراند، پژوهشگر ، می نویسد:
بسیاری از اعضای شورای روابط خارجی دارای منافع مالی هستند؛ زیرا اموال و دارایی آنهاست که به وسیله ی وزارت کشور، نیروهای نظامی و نیز سازمان سیا حراست می شود.
بسیاری از پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که سازمان سیا نقش نیروی امنّیتی را نه تنها برای شرکت های آمریکایی، برای دوستان ، بستگان و انجمن اخوّت شورای روابط خارجی بازی می کند. (29)
جدول زیر درباره ی پیوندهای نزدیک کمپانی های بزرگ با شورا، تصویر روشنی به خواننده می دهد. شرکت های موجود در این جدول که نمایانگر تمامی آن شرکت هایی است که ما قادر به شناسایی بودیم، در سال 1969 م. بیش از چهار عضو شورا را به عنوان مدیران یا شرکای خود در اختیار داشتند.
شرکت هایی که بیش از 4 عضو شورا از مدیران یا شرکای آنها می باشد.

نام	تعداد	مرتبه ی ثروت شرکت ها
الف) شرکت های صنعتی:	اعضای شورا	مجله ی فورچون 1970 م.
فولاد ایالات متحده	8 نفر	12
موبیل اویل	7نفر	6
استاندارد اویل (اگزون فعلی)	6نفر	2
آی . بی . ام	6نفر	5
آی. تی . تی.	5 نفر	8
جنرال الکتریک	5نفر	4
ای. آی . دو پونت دونمور (30)	4نفر	18
ب ) بانک های تجارتی
چیس مانهاتان بانک	8 نفر	2
جی. پی . مورگان و شرکا	8نفر	1
فرست نشنال سیتی بانک	7 نفر	5
کمیکال بانک (31)	7 نفر	12
براون برادر زهریمن و شرکا (32)	6 نفر	یک بانک خصوصی است که در رده بندی قرار ندارد
بانک نیویورک	4 نفر	8
ج) شرکت های بیمه ی عمر :
اکوئیتیبل لایف (33)	9 نفر	3
نیویورک لایف	8 نفر	4
متروپولیتن لایف	4 نفر	2
میوتوال نیویورک(34)	4 نفر	11
د) بانک های سرمایه گذاری
مورگان استانلی	6 نفر
کان، لوب	4 نفر
برادران لهمان	4 نفر
هـ ) شرکت های حقوقی
سولیوان و کرامول	8 نفر	9
دبوویز، پلیمتون، لاینز، و گیتز(35)	7 نفر	در این سال در میان بیست رده ی اول قرار نداشته است.
دیویس، پولک، واردول، ساندرلندوکیندل(36)	7 نفر	6
شرمن و استرلینگ (37)	5 نفر	1
میل بانک، توید، هادلی ومک کلوی(38)	4 نفر	7
و) شرکت های سرمایه گذاری:
جنرال آمریکن اینوستورز(39)	7 نفر

رده بندی های جدول نشان می دهد که واقعاً بزرگ ترین شرکت ها هستند که نزدیکی ویژه ای با شورا دارند. اهمیت این مسئله هنگامی روشن تر خواهد شد که به الگوی تمرکز سرمایه گذاری خارجی در دست تعداد محدودی از شرکت های آمریکایی توجّه شود. بنا به اطلاعات ارائه شده توسط هری مگدالف (40) در سال 1957 م. چهل و پنج شرک ، تقریباً سه پنجم تمامی سرمایه گذاری های خارجی مستقیم آمریکا را در اختیار داشتند، (41) برای این شرکت ها که غالباً بزرگ ترین شرکت ها می باشند، اهمّیت توأمان صادرات و سرمایه گذاری خارجی بسیار حیاتی است.
این مسئله فقط به این دلیل نیست که سودهای به دست آمده از این فعّالیت ها می تواند به مجموع سودهای حاصل کمک قابل ملاحظه ای کنند؛ بلکه تولید و صادرات (فرامنطقه ای ) قادر خواهند بود تا موقعیّت مناسبی برای رشدی که بازارهای اشباع شده ی داخلی قادر به تأمین آن نیستند، فراهم آورند.
چنان که ملاحظه می شود، تمام گروه های مالی عمده ، دانشگاه های عمده ، بانک های عمده و بالاخره رؤسای بنیادهای مهمّ ایالات متحده ، در رهبری و هدایت شورا مشارکت دارند. برخی از پست ها و مناصب شورا برای سال های متمادی در اختیار شرکت های بزرگ بوده است ؛ سرمایه داران با نفوذ و آکادمیسین های مشهوری که با ایجاد روابط زنجیره ای محافل مهمی چون CFR را هدایت کرده اند. نقش آفرینی شورا از بدو جنگ دوم جهانی تاکنون در روابط خارجی نشان می دهد که در واقع شورای روابط خارجی، یک «تراست مغزهای امپراتوری» است که از طریق «پروژه ی دهه ی هشتاد» برای برنامه ریزی و اجرای یک نظم نوین جهانی ، در جهت جای گزینی نظمی که هم اکنون در حال از هم پاشیدگی است، اختصاص دارد. (42)
پروژه ی دهه ی هشتاد، 1973 م. اقدامی از سوی شورا بود تا بحران های یپش روی نظام سرمایه داری ، کنترل شود و به عنوان نقشه ی راهی شناخته می شد که شورا از طریق آن هدایت و جهت دهی تغییرات در نظام بین المللی را عهده دار می شد. در واقع ، شورا از طریق اجرای این پروژه ، با تأثیرگذاری بر روی افکار و اعمال در سطح جهان، سعی در دست یابی به یک نظم نوین جهانی داشت.
هر چند که پروژه ی دهه ی هشتاد شورا مهم ترین اقدام طبقه ی حاکم برای برنامه ریزی دراز مدّت در جهت پاسخ گویی به بحران کنونی جهان سرمایه داری بود؛ امّا تنها اقدام نبود. در راستای این اقدام، به ابتکار رئیس شورا، دیوید راکفلر ، در سال 1973م. سازمان جداگانه ای به نام «کمسیون سه جانبه» تأسیس شد.
آشکار است که شورای روابط خارجی در حدود یک قرن گذشته اگر مستقیماً دولت را تحت تسلط خود نداشته ، بر آن نفوذ همه جانبه ای داشته است؛ امّا دست کم در پنجاه سال از این یکصد سال، نفوذ شورای روابط خارجی در شراکت یا گروه مخفی دیگری به نام «بیلدربرگ ها » بوده است. (43)

پی‌نوشت‌ها:

1. C.F.R.
2. The Establishment.
3. گاری آلن، هیچ کس جرئت ندارد، ص139.
4. William T. Sread.
5. تراست مغزهای امپراتوری ، ص 22.
6. شورا و الیگارشی مالی نیویورک ، دنیای اقتصاد ، ش 1945 ، ص 32.
7. Round Table.
8. World Govemment.
9. Cicil Rnodes.
10. New World order.
11. هیچ کس جرئت ندارد، صص 135- 136.
12. همان، صص 137- 138.
13. همان، ص 138.
14. همان، ص 147.
15. تراست مغزهای امپراتوری، صص 47- 48.
16. همان، صص 54- 56.
17. همان.
18. Merrill's List.
19. تراست مغزهای امپراتوری، ص 60.
20. این ارقام تخمیمی بر اساس درصدهایی که از یک نمونه برداری تصادفی از اعضای شورا در سال 1969 م. گرفته شده ، محاسبه گردیده است.
21. تراست مغزهای امپراتوری، ص 67.
22. A. P. Stoan Foundation.
23. Commonwealth Fund.
24. .C. F. Kettering Foundation
25. George Harrar.
26.Carnegie Institute of Washington .
27. Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching.
28. تراست مغزهای امپراتوری، ص 69.
29. مارس ، جیم، جهان توطئه، مهدی قراچه داغی، ص 49.
30. E.I. dupont de Nemuors.
31. .Chemical Bank
32. Brown Brothers Harriman and Co.
33. Equitable Life.
34. تراست مغزهای امپراتوری، ص 83.
35. .Mutual of New York
36. Debevoise' Plimpton' Lyons and Gates.
37. Dacis' Polk' Wardwell' Sunderiand and Kiendle.
38. Sherman and Sterling.
39. Mil Bank' Tweed' Hadley and Mc. Cloy.
40. General American Investors.
41. تراست مغزهای امپراتوری، ص 84.
42. عنوان کتاب تر است مغزهای امپراتوری ، ص 99.
43. جهان توطئه، صص 50- 51.

منبع: مجله موعود 141