سقوط قهرمانان در آسمان اروپا

گاهی هم زمانی در انتشار دو بازی مشابه به ضرر یکی از آن ها تمام می شود. این اتفاق برای Heroes Over Europe) HOE) افتاد و شاید اگر این بازی هم زمان با IL-2 عرضه نمی شد مخاطب بیشتری را به خود جذب می کرد.
همانند چیزی که از این عنوان انتظار می رفت داستان در رابطه با وقایع جنگ جهانی دوم است که در چند جبهه مختلف دنبال می شود، پس بهتر است که وقت شما را کمتر با داستان های کلیشه ای جنگ جهانی تلف کنم و یک راست برویم سراغ گیم پلی این عنوان. در ابتدای بازی بازیباز با یک مرحله آموزشی رو به رو است که طی آن امکانات هر چند کم بازی به وی آموزش داده می شود. یکی از این امکانات که در کمتر بازی این چنینی مورد استفاده قرار گرفته است، حملات ویژه است که در HOE تحت نام Ace Kill شناخته می شود. بازیباز می تواند با نزدیک شدن به هواپیماهای دشمن و کسب کردن امتیازهای خاصی در ادامه وارد حالت Ace Kill شود. در این حالت دوربین بازی بر روی دشمن Zoom می کند و بازیباز می تواند در یک حالت صحنه آهسته هواپیمای دشمن را مورد هدف قرار دهد. البته اشتباه نکنید تنها نکته مثبتی که این حالت در اختیار شما قرار می دهد این است که می توانید در زمانی که بازی به صورت صحنه آهسته در می آید موتور هواپیمای دشمن یا باک آن را مورد هدف قرار دهید و هواپیمای او را از بین ببرید. اگر نقطه های دیگری بر روی هواپیمای دشمن را هدف قرار دهید نتیجه کار هیچ فرقی با تیراندازی معمولی ندارد. وجود مکانیسم Ace Kill که در ابتدا یادگیری آن کمی سخت است، باعث می شود که بازیباز بعد از مسلط شدن بر کنترل به راحتی با دشمنان مبارزه کند و بازی آسان و تکراری بشود.
مشکل دیگر این است که هواپیماهای موجود در بازی فقط از نظر سرعت با یکدیگر متفاوت هستند. مثلاً یک Bristol Beaufort با یک TBF Avenger فقط از لحاظ سرعت با یکدیگر تفاوت دارند. پارامترها و موارد دیگر اصلاً مورد توجه سازندگان HOE قرار نگرفته اند و آن ها حتی سعی نکرده اند که در این زمینه زحمت خاصی را بکشند.
مسئله دیگر نبود یک سری از فاکتورهای واقع گرایانه است که در عناوین آرکید سال های گذشته نیز مورد توجه قرار می گرفتند اما به تازگی این سبک و سیاق طرفداران بیشتری پیدا کرده که دیگر نه اثری از Blackout و نه اثری از Stall در بازی باشد. چیزی که سازندگان بازی در نظر داشته اند این بوده که بازی آن ها آسان شود اما در انجام این کار راه و روش درستی را انتخاب نکرده اند. اگر در بازی قابلیت Stall وجود داشت بعضی بازیبازها می توانستند از آن به عنوان راه فرار استفاده کنند یا مثلاً اگر Blackout در بازی وجود داشت مطمئناً بازی از لحاظ بصری جذابیت بیشتری را به خود می گرفت.
متأسفانه مأموریت های بازی خسته کننده هستند و در طی هر مرحله یک سری مأموریت جانبی و امتیازی نیز وجود دارد که پاداش آن ها تنها باز شدن یک سری هواپیمای جدید است. مشکل اصلی این مأموریت ها این است که اگر آن ها را به ترتیب و پشت سر هم انجام ندهید در انتها هیچ پاداشی دریافت نمی کنید. این مأموریت ها حتی روند سخت تری از مأموریت های اصلی بازی را پیش گرفته اند که با عث بدتر شدن و خسته کننده تر شدن بازی شده اند.
از لحاظ گرافیکی بازی هیچ حرفی برای گفتن ندارد. انفجارها، بافت های مورد استفاده، تکنیک ها، افکت ها، طراحی محیط و مدل ها همگی سطح پایین هستند. در کنار آن صداگذاری بازی نیز یکی دیگر از نقاط ضعف آن است. صداگذاری خلبان ها به قدری بد است که بازیباز اصلاً متوجه این نمی شود که اکنون کدام خلبان در حال حرف زدن است. مثالی که می توانم برای این صداگذاری بزنم این است که دوبله های قدیمی فیلم ها در خارج از کشور را به یاد بیاورید که یک نفر به جای تمامی شخصیت های مرد و یک نفر به جای تمامی شخصیت ها زن فیلم حرف می زد. از این نکته که بگذریم HOE یک بازی آرکید است پس چرا هیچ موسیقی ای در پس زمینه بازی پخش نمی شود!؟ در کل HOE در بازار کنونی حرفی برای گفتن ندارد. عنوانی که طی 14 مرحله آن بازیباز همین طور خسته و کسل تر می شود. شاید بخش چند نفره بازی با وجود ماد های متنوع جالب باشد اما این جذابیت زمانی وجود دارد که شما بتوانید کسی را در حال بازی کردن این عنوان به صورت آنلاین پیدا کنید.
منبع: مجله ی بازی رایانه، شماره ی 32