چهل منقبت حضرت فاطمه ی زهرا (علیهاالسّلام)

1. آفرینش زهرا (علیهاالسّلام) قبل از خلقت دیگران همانند پدر، همسر و فرزندانش بوده است؛
2. آفرینش زهرا (علیهاالسّلام) از نور عظمت حضرت حق تبارک و تعالی است. همان نور واحدی که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و علیّ بن ابی طالب (علیه السّلام) نیز از آن آفریده شده است و مایه ی خلقت یک سوم همان نور بوده است. نوری نهفته در خزانه ی علم خدایی، نور قدس، نور جلال، نور کمال و نور کبریای الهی؛
3. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) همتای پدر، همسر و فرزندانش سبب آفرینش آسمانها و زمین، بهشت و دوزخ، عرش و کرسی و فرشتگان، انس و جنّ بوده است. وجود مقدّس حضرت زهرا (علیهاالسّلام) یکی از پنج تن است، همان کسی که علّت آفرینش جهان، آدم، آدمیان و ملکوت، زمین ها و آسمان ها، نار و نور، بهشت و دوزخ و سایر مخلوقات جهان به وجود نمی آمدند. اگر حضرت زهرا (علیهاالسّلام) نبود، اثری از آدم (علیه السّلام) و اولاد آدم (علیه السّلام) نبود. اگر او نبود موسی، عیسی، نوح و ابراهیم (علیه السّلام) آفریده نمی شدند؛
4. نام گذاری حضرت زهرا (علیهاالسّلام) از طرف خداوند متعال می باشد، همانند اسم گذاری محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم)، علی، حسن و حسین (علیهم السّلام) و همین مطلب دلالت دارد بر اینکه این پنج نفر، در برابر پروردگار از خود هیچ گونه اختیاری ندارند و تمام امورشان حتّی انتخاب نامشان، مربوط به خدای متعالی بوده و به کسی در مورد آنان اجازه ی دخالت داده نشده است؛
5. نام حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) همانند نام پدر، همسر و فرزندانش از اسمای خدای تبارک و تعالی مشتق شده است؛
6. انبیا به حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) و نام های او توسّل کرده اند، همان گونه که به وجود و نام پدر، همسر و فرزندان ایشان توسّل نموده اند. تمسّک به اوست که وسیله ی نجات انبیا، اوصیا و سایر افراد بشر از مشکلات بوده است؛
7. نام حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) هم ردیف پسر، همسر و فرزندانش بر ساق عرش و درهای بهشت نوشته شده است؛
8. وجود شبح حضرت زهرا (علیهاالسّلام) در راستای عرش الهی و تصویرش در بهشت، هم ردیف اشباح و تصاویر پدر، همسر و فرزندانش است؛
9. هر فرد مسلمان و مؤمنی که با حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله و سلم) بیعت کرده و به او ایمان آورده و رسالت و اطاعتش را پذیرفته و آن حضرت را پیام آور از جانب خدای خود می داند و پیشوایانش امام علی (علیه السّلام) و اولاد حضرت علی (علیه السّلام) هستند، ناگزیر حضرت زهرا (علیهاالسّلام) رهنما و مرجع او در مشکلاتش همانند پدر، همسر و فرزندانش دستاویز و پناهگاه اوست؛
10. اشتراک حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) با پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و حسنین (علیهم السّلام) در مقام عصمت و طهارت، یکی از مناقب دیگر اوست. او نیز عصمت الله و مورد خطاب «آیه ی تطهیر» می باشد؛
11. آن امانتی که از جانب خدای تعالی بر آسمان ها، زمین و کوه ها عرضه شد و آنها زیر بار آن امانت وزین و مسئولیّت سنگین نرفته و از قبولش امتناع نمودند؛ ولی بشر آن را پذیرا شد، همانا ولایت پنج تن (علیهم السّلام) بوده است و وجود مقدّس حضرت زهرا (علیهاالسّلام) جزو امانت معروضه می باشد؛
12. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) در مقام رکن بودن نسبت به امیرالمؤمنین (علیه السّلام) با پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) هم سان و همتا بوده است و این منقبت، منحصر به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت صدّیقه ی زهرا (علیهاالسّلام) است؛
13. اشتراک حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) با پدر، همسر و فرزندانش در مجاز بودن به ورود به «مسجد پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)» و پاک بودنش در هر زمان و در هر حال؛
14. محدّثه بودن حضرت فاطمه (علیهاالسّلام)، به این معنی که فرشتگان با او سخن می گفتند و این مقام از شئون امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و یازده اولاد معصوم اوست و با وجود اینکه حضرت زهرا (علیهاالسّلام) منصب امامت نداشت، هم صحبت ملائکه بوده است.
15. چنان که حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به شیعیان و دوستان امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و یازده اولادش (علیهم السّلام) مژده ی رستگاری داده است، در موارد بسیار به شیعیان و محبّان حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) نیز بشارت نجات و رهایی از عذاب داده است و این خود، از شئون مخصوص صاحبان ولایت است؛
16. سواره محشور شدن حضرت زهرا (علیهاالسّلام) همانند پدر، همسر و فرزندانش؛
17. رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:
«در روز قیامت، من دست به دامان جبرئیل می شوم [گویا مقصود پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) این باشد که جبرئیل نماینده ی خدای متعال است و من متمسّک به دامان و رحمت الهی هستم].»
سپس در ادامه ی سخن چنین می فرماید:
«دخترم زهرا (علیهاالسّلام) دست به دامان من و علیّ بن ابی طالب (علیهاالسّلام) متمسّک به فاطمه (علیهاالسّلام) است و یازده فرزندش دست به دامان علی (علیه السّلام) هستند.»؛
18. سخن گفتن حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) با مادرش آنگاه که در رحم مادر بود و او را به شکیبایی دعوت می فرمود و این خود از نشانه های مقام ولایت است؛
19. حضرت صدّیقه ی زهرا (علیهاالسّلام) نیز، همانند امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و فرزندان معصومش (علیهم السّلام) در هنگام ولادت، لب به شهادتین گشوده است و این خود از شئون مخصوص صاحبان ولایت است؛
20. اشتراک فاطمه (علیهاالسّلام) با پدر، همسر و فرزندانش در علم به آنچه در گذشته واقع شده است و آنچه که در آینده به وقوع خواهد پیوست و آنچه تا روز قیامت واقع شدنی نیست و این دانش نیز مخصوص اولیای خداست و دارا بودن چنین علمی از نشانه های مقام ولایت می باشد؛
21. فاطمه (علیهاالسّلام) همانند ائمه ی اطهار (علیه السّلام) مبارک، با طهارت، پاک و پاکیزه از مادر تولّد یافته است؛
22. رشد حضرت رقیّه ی زهرا (علیهاالسّلام) هم سان با ائمه ی اطهار (علیهم السّلام) در هر روز به قدر یک ماه است و در هر ماه به یک اندازه ی یک سال است. ممکن است در اینجا مقصود نمو معنوی و روحی باشد، نه رشد جسمانی، در هر حال و به هر معنایی که درباره ی ائمه ی اطهار (علیهم السّلام) متصوّر است، عیناً در فاطمه (علیهاالسّلام) نیز چنان است؛
23. هنگام ولادت فاطمه (علیهاالسّلام) نور او تمام خانه های «مکّه» شرق و غرب را فرا گرفت؛ چنان که در تولّد پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز تمام جهان از نور مبارکش روشن شد، گویی با نورافشانی این موجود مقدّس، خدای تعالی به اهل آسمان و زمین به فرشتگان و تمام مخلوقات اعلام می فرماید: «اینک تولّد یافت آن بشری که نور جهانیان از اوست و سبب خلقت عالمیان و علّت آفرینش تمام مخلوقات بوده است.»؛
24. در آن هنگام که حضرت زهرا (علیهاالسّلام) از حضرت خدیجه (علیهاالسّلام) ولادت یافت، فرشتگان میلاد او را به یکدیگر بشارت می دادند و تهنیت می گفتند؛ چنان که تولّد پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و ائمه ی اطهار (علیهم السّلام) نیز ملائکه، مقدم مبارکشان را به یکدیگر مژده می دادند؛
25. حبّ فاطمه، همانند حبّ همسر و فرزندانش بر همگان واجب است، حتّی بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)؛
26. اشتراک حضرت زهرا (علیهاالسّلام) و هم ردیف و هم درجه بودن اوست، با پدر و همسر و فرزندانش در قبّة الوسیله یا درجة الوسیلة بهشت؛
27. اشتراک حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) با پدر، همسر و فرزندانش (علیهم السّلام) در قبّه ای از نور که زیر عرش برپا می شود و جز پنج تن (علیهم السّلام) کسی را به آن رتبه ی والا راه نیست و این مقام غیر از درجة الوسیله است که قبلاً بیان شد؛
28. ورود پنج تن (علیهم السّلام) به بهشت قبل از همه، در حالی که حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) پیشاپیش پدر، همسر و فرزندانش (علیهم السّلام) نخستین کسی است که وارد بهشت می شود؛
29. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) یکی از کلماتی است که حضرت آدم (علیه السّلام) فرا گرفت و حضرت ابراهیم (علیه السّلام) نیز با همان کلمات امتحان شد؛ یعنی با کلمات محمّد، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السّلام)؛
30. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) یکی از افرادی است که آیه ی مباهله در شأن آنها نازل شده است و آن وجود مقدّس، بین چهار معصوم (علیهم السّلام) قرار گرفته است؛ یعنی بین محمّد و انفسنا(علی) و ابنائنا(حسن و حسین (علیهم السّلام))؛
31. سنّی و شیعه در این موضوع متّفق القول و هم عقیده هستند که احکامی که در اسلام در مورد محبّت یا عداوت، صلح یا جنگ، دشنام دادن و اذیّت کردن نسبت به پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) جاری است، عیناً نسبت به حضرت زهرا (علیهاالسّلام) نیز معتبر و واجب الاجرا است؛ یعنی اگر کسی نسبت به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دشمنی ورزد یا آن حضرت را بیازارد یا دشنام دهد؛ چنان که مجازاتش حد زدن بر او یا کشتن او یا موجب کفر اوست، عیناً در موارد حضرت زهرا (علیهاالسّلام) با پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) یکسان و برابر است؛
32. همتا بودن حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) با حضرت علی (علیه السّلام) در صفات و ارزش های معنوی. اگر حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) آفریده نمی شد، هرگز برای حضرت علی (علیه السّلام) همتایی وجود نداشت، همچنین اگر امام علی (علیه السّلام) خلق نمی شد، حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) را در این جهان نظیر و مانند نبود؛
33. علما و دانشمندان چنین فتوا داده اند که هر کس پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) یا حضرت علی (علیه السّلام)را دشمن بدارد، کافر است. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) نیز در این مورد با پدر و همسرش شریک است و مشمول این حکم می شود؛
34. چنان که پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و فرزندان معصوم او (علیهم السّلام) ملجأ و مرجع توسّل جمیع انبیا بوده اند، بشر از آدم تا خاتم مأمور به توسّل به حضرت صدّیقه ی زهرا (علیهاالسّلام) نیز بوده است. از همان وقتی که حضرت آدم (علیهاالسّلام) آفریده شده و برای استجابت دعا و رفع مشکلاتش توسّل به پنج تن (علیهم السّلام) و شفیع قرار دادن آنها در پیشگاه پروردگار بی همتا توسط جبرئیل (علیه السّلام) به او آموخته شد، تکلیف بنی آدم روشن گردید؛
35. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) هم سان با امیرالمؤمنین و حسنین (علیهم السّلام) در فضیلت سوره ی «هل اتی» شریک و سهیم است؛
36. حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) در هنگام ولادتش، حورالعین و بانوان عالی مقام را که از جانب خدای متعال به نزد آن حضرت ارسال شده بودند، کاملاً می شناخت و قبل از سلام و احوالپرسی، با ذکر نام، یک یک آنان را مخاطب قرار داد. از این مطلب معلوم می شود که ملاقات و آشنایی حضرت زهرا (علیهاالسّلام) با آنان بی سابقه نبوده و آن وجود مقدّس قبلاً عوالمی را طی کرده است که در مسیر ملکوتی خویش آن فرستادگان آسمانی را دیده و شناخته است؛
37. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با کمال صراحت می فرماید:
«خدای تبارک و تعالی یک بار بر زمین نظر افکند و از اوّلین و آخرین مرا برگزید و دفعه ی دوم علی را و در سومین نظر اولاد معصوم او را و در چهارمین بار زهرا (علیهاالسّلام) را از میان جمیع زنان عالم، از اوّلین و آخرین انتخاب نمود.»؛
38. بزرگ ترین مقام شفاعت را در روز قیامت، حضرت صدّیقه ی زهرا (علیهاالسّلام) هم سان با پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین (علیه السّلام) حائز می باشد؛ بلکه می توان گفت آن حضرت را در این رتبه و مقام امتیازی است مخصوص به خود و بی نظیر؛
39. در روز قیامت منبری از نور برپا می شود که پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بر آن جلوس می نماید و در حالی که جبرئیل و انبیا و اولیا گرد آمده اند، خداوند تبارک و تعالی مقام و منزلت حضرت زهرا (علیهاالسّلام) و پدر و همسر و فرزندان معصومش را به اهل محشر معرفی می فرماید و در هنگام ورود حضرت فاطمه (علیهاالسّلام) به صحنه ی محشر از جانب حضرت حق تبارک و تعالی ندا می شود:
«ای اهل محشر! نگاهتان را فرو افکنید تا فاطمه عبور نماید.»؛
40. چنان که برتری حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) بر انبیا و مرسلین و ملائکه، با تفحّص و تحقیق در روایات معتبر ثابت شده است، به همان طریق افضلیّت حضرت زهرا (علیهاالسّلام) نیز بر جمیع مخلوقات از انس و جنّ و ملک منصوص و مسلّم است.