در سرای مغان رُفته بود و آب زده

تفسیر عرفانی
1. در سرای مغان (میخانه)آب و جارو شده و پیر و مرشد در آنجا نشسته بود و پیر و جوان را به بزم میخانه برای نوشیدن باده دعوت می کرد.
2. باده نوشان و سبوکشان، همگی در بندگی پیر مغان آماده ی خدمت هستند و به این دلیل به پایگاه معنوی رفیعی دست پیدا کرده اند، به طوری که کلاهشان از ابرها هم درگذشته است.
3. پرتو جام و قدح شراب بر نور ماه غلبه کرده بود و رخسار نورانی زیبارویان، راه آفتاب را زده بود. نورانیت جام شراب و چهره ی زیبارویان، فروغ خورشید را هم تحت الشعاع خود قرار داده است.
4. عروس بخت و سعادت در آن سرای مغان در حجله با هزاران ناز و عشوه نشسته بود و به زلف زیبای خود تاب داده و بر صورت مانند برگ گلش گلاب پاشیده بود.
5. ساقی رحمت، جام شادی و خوشی را بر دست گرفته و جرعه ای از آن را بر چهره ی زیبای حور و پری مانند گلاب پاشیده بود.
6. از شور و هیجان و فریاد زیبارویان شیرین حرکات و خوش رفتار، بازار رونق شکر شکسته، گلبرگ های یاسمن ریخته و ساز رباب به گوشه ای انداخته شده بود؛ با خرامیدن و عشوه ی شاهدان دلربا، بازار شکر و یاسمن و رباب از رونق افتاده بود.
7. به پیر میکده سلام کردم و او با چهره ی خندان و شادان به من گفت گه ای باده نوش تهیدست و گرفتار شراب!
8. چه کسی این کاری را که تو از روی ناتوانی اراده کردی، انجام می دهد که خانه ی گنج را رها کردی و بر خرابه خیمه زدی؟ تو که آرزوی پیوستن به رندان دل آگاه را داری، این چه نادانی بود که دیری در جمع زاهد نمایان دنیادار به سر بردی؟
9. از آن می ترسم که وصال بخت و اقبال مساعد و نیک نصیب تو نشود؛ زیرا که تو در آغوش بخت خوابیده ی خود آرمیده و بی خیال هستی.
10. ای حافظ! به میخانه و خرابات عشق بیا تا به تو هزار صف از دعاهای اجابت شده را نشان بدهم.
11. آسمان با همه ی عظمت و بزرگی اش مطیع و بنده ی شاه نصرت الدین است؛ بیا و ببین که فرشتگان چگونه بنده و ملازم او هستند.
12. عقل که از عالم غیب به او الهام شده است، برای کسب افتخار از فراز آسمان صد بوسه بر درگاه و آستانه ی شاه یحیی زده است.