مشکلات سلب استقلال فردی

تصمیم گیری یک مهارت است. افراد وقتی می خواهند تصمیم بگیرند باید یک فرایند مشخص را طی کنند. قبل از تصمیم گیری ما به یک سری اطلاعات و تجربیات نیاز داریم. باید آن ها را با هم هماهنگ کنیم. سپس راه حل های مختلف را در نظر بگیریم و متناسب ترین راه حل را به کار ببریم.
اگر ما به نوجوان اجازه ی تصمیم گیری ندهیم و به جای او تصمیم بگیریم، او را از به دست آوردن اطلاعات و تجربیات محروم می کنیم. پس نمی توان انتظار داشت که نوجوان در آینده بتواند تصمیم درستی بگیرد؛ زیرا تصمیم گیری یک مهارت است و صرفاً دانش نیست.
چند نوع یادگیری وجود دارد. یکی یادگیری حقایق که در آن واقعیات را درمی یابیم و دیگری یادگیری مهارت است. مهارت با تجربه کردن به دست می آید؛ یعنی اگر فردی مهارتی را هزار بار مطالعه کند، باز هم نمی تواند از آن استفاده کند. ولی حقایق را به راحتی از روی کتاب می خوانیم و به نتیجه ی خوبی هم می رسیم و یاد می گیریم.
تصمیم گیری هم یک مهارت است. مثلاً یک نوجوان با حرف زدن، قدرت و توانایی به دست نمی آورد؛ بلکه حتماً باید تمرین کند. اگر ما اجازه ی تصمیم گیری به نوجوان ندهیم، وی مهارت تصمیم گیری پیدا نمی کند و در آینده تصمیمات ضعیفی می گیرد؛ مثل بچه ای که نمی تواند بند کفشش را ببندد. شما یا بند کفش او را خودتان می بندید
یا به او کمک می کنید که خودش یاد بگیرد. در مواقعی که مهارت را آموزش می دهید، می توانید مطمئن باشید کودک بعدها در بستن بند کفش دچار مشکل نمی شود. ولی اگر شما بند کفش او را ببندید ممکن است به صورت آنی مشکل را حل کرده باشید ولی او هیچ وقت یاد نخواهد گرفت که چگونه بند کفشش را ببندد. این موضوع هم شبیه مهارت بستن بند کفش است. باید مهارت تصمیم گیری را به نوجوان آموزش دهید و اجازه بدهید که تجربه کند؛ چرا که تا تجربه نکند نمی تواند خوب تصمیم بگیرد و در نتیجه در موقعیت هایی که پدر و مادر حضور ندارند، احتمال خطا کردن وی افزایش می یابد.
منبع مقاله :
محمودی قرائی، جواد؛ (1388)، نیاز نوجوان به استقلال،(چگونه به این نیاز پاسخ دهیم)، تهران، نشر قطره