ولاديمير ماياكوفسْكي، اديب معروف روسي، در 19 ژوئيه 1893م در روستاي بگدادي كه اكنون به افتخار او، ماياكوفْسْكي ناميده مي‏شود، به دنيا آمد. وي در13 سالگي به همراه خانواده راهي مسكو شد و وارد دبيرستان گرديد. اما در اوايل 1908 كه 15 ساله بود به گروه‏هاي انقلابي زيرزميني پيوست، سه بار دستگير شد و در نتيجه هرگز درسش را تمام نكرد. ماياكوفسكي، چون استعداد فوق‏العاده‏اي در نقاشي داشت، در مؤسسه نقاشي، مجسمه‏سازي و معماري مسكو وارد هنر مدرن شد و به شعر و شاعري نيز پرداخت. با پيروزي بلشويك‏ها در روسيه، وي به طرفداري از آنها پرداخت و مورد توجه حكومت قرار گرفت. به طوري كه طي ده‏ها سال حكومت كمونيست‏ها، هيچ شاعري مانند وي مورد ستايش قرار نگرفته است. علت اساسي اين موفقيت فوق‏العاده اين بود كه او علاوه بر داشتن افكار انقلابي، در طرز شعر گفتن نيز انقلابي پديد آورد. در اشعارش كلمات عاميانه به وفور يافت مي‏شود زيرا او با زبان ادبي كه او آن را يادگار دوران اشرافيتْ‏مَنشي مي‏دانست، مخالف بود. ماياكوفسكي معقتد بود كه ادبيات بايد به زبان توده مردم و در بيان زندگي و آلام آنها باشد به همين دليل اصطلاحات عاميانه را وارد شعر كرد كه اين نوع شعر به شعر ژورناليستي شهرت يافت. وي در ميان شعراي قرن بيستم روسيه، تنها شاعري است كه قطعات اشعار بلند دارد. در اشعار ماياكوفسكي، اثر ناراحتي و اضطراب دائم ديده مي‏شود. غالب آنها شامل فريادهاي عصباني است كه شاعر در مقابل تمدن امروزي و فجايع زندگي بشري مي‏كشد. ماياكوفسكي از گواهان و راويان فصيح آشفتگي‏هاي قرن بيستم و از شاعران برجسته دوره انقلاب روسيه است. او هم‏چنين مبتكر مكتب شعري تازه‏اي است كه، شعر روزنامه‏اي نام دارد. ماياكوفسكي را همه فن‏حريف‏ترين و با ذوق‏ترين نظم‏پرداز روس نيز گفته‏اند. شعر او دكلمه‏وار است از اين رو، آن را به روش پلكاني چاپ مي‏كرد كه پس از هر مكث، يك پله پايين مي‏آمد. بسياري از اشعار ماياكوفسكي از نوع شعر آزاد است اما حتي در اين موارد نيز ريتم شعر او، آشكارا ريتم شعر است نه ريتم نثر. وي استاد با ذوق قافيه بود. قافيه‏هايش فقط ابتكاري نيست بلكه از نظر معنا شناختي نيز قابل بحث است. ماياكوفسكي بيش از هر شاعر ديگر قرن بيستم بر شاعران روس تأثير گذاشته است. او را بنيان‏گذار شعر نو در روسيه مي‏دانند و اولين شاعري است كه وزن را در لحن و توافق اصوات معرفي نمود. هنر ماياكوفسكي بر پايه استادي و مهارت او در فنون شعر و معاني و بيان گذارده شده است. وزن در نظر اين شاعر آزاد و تنها، تابع حركات و الهام شاعرانه است. شعر ماياكوفسكي، انعطاف‏ناپذير، موجز و تكان‏دهنده است. با شعر او تغزّل نيرومند از ادب شوروي رخت بربست و تعهد سياسي جاي آن را گرفت. معروف‏ترين آثار او، انسان، مجموعه جنگ و صلح، روي ني،ستون فقرات و منظومه صد و پنجاه ميليون نام دارند. ولاديمير ماياكوفسكي سرانجام در 14 آوريل 1930م در 37 سالگي به علت نامعلومي خودكشي كرد. پس از مرگ وي، ژوزف استالين، ديكتاتور بزرگ شوروي، او را بهترين و ستايش انگيزترين شاعر عصر در روسيه معرفي نمود و بي‏اعتنايي درباره يادبود او و آثارش را جنايت شمرد. سپس در همه شهرهاي كوچك و بزرگ روسيه مجسمه‏هايي از او برپا شد و در مدح او خطابه‏هايي ايراد گشت.