ژان دولابْرويِر، نويسنده فرانسوي در 15 اوت 1645م در يكي از خانواده‏هاي متوسط پاريس به دنيا آمد. وي پس از پايان تحصيلات خود در رشته حقوق، به وكالت دعاوي پرداخت اما پس از چندي اين كار را رها كرد و پس از به دست گرفتن يك شغل دولتي، به تدريس خصوصي به فرزند يك اشراف‏زاده مشغول شد. لابْروير از آن پس به تفكر و تعمق پرداخت و با مطالعه بر روي روحيات مردم، از مشاهدات خود درباره خصوصيت‏هاي اخلاقي و عادات افراد براي نوشتن الهام گرفت. لابروير در سال 1688م پس از ترجمه كتابي از يونان باستان، خود نيز درباره آداب و رسوم و اخلاق مردم قرنِ خود چيزهايى بر آن افزود و دست‏نوشته‏هاي كتاب را با عنوان سجاياي بشر به ناشر سپرد. ناشر در كمال نااميدي، كتاب را منتشر كرد، اما به محض آنكه در معرض فروش گذارد، چنان مورد استقبال قرار گرفت كه در همان سال به چاپ دوم و سوم انجاميد. كتاب سجاياي بشري در طي هشت سال بعد، هشت بار به چاپ رسيد و لابْروير در هر تجديد چاپ، مطالب تازه‏اي بر آن افزود چنان‏كه در اين مدت، حجم كتاب سه برابر شد. كتاب سجاياي بشري به ظاهر ترجمه‏اي بود از نويسنده‏اي يوناني در عهد باستان كه گروه‏هاي مختلف بشري را تصوير كرده بود، اما قسمت‏هايى كه لابروير از آداب و رسوم عصر خويش بر آن افزود، دوست‏داران بيشتري يافت. لابروير كه طرفدار نويسندگان قديم و مخالف نويسندگان عصر جديد بود، در آغاز گمان مي‏بُرد كه همه چيز به وسيله قدما گفته شده و در بشر، چيز تازه‏اي به وجود نيامده است، اما از مطالعه آثار نويسندگان معاصر خود در ساختن امثال و حكمِ كتاب خويش مايه گرفت. به ويژه آنكه كتاب را از نظر تصوير چهره‏هاي تازه و عجيب، غناي بسيار بخشيد، چنانكه خوانندگان مي‏توانستند در وراي اين چهره‏ها، بعضي از شخصيت‏هاي معاصر را بشناسند. كتاب سجاياي بشري از جنبه انتقادي و هجو نيز قابل توجه است و لابروير نه تنها معايب خود را مورد توجه قرار مي‏دهد، بلكه نقايص جامعه فساد يافته را نيز پيش چشم مي‏گذارد و به شيوه‏اي تند و گاه بي‏رحمانه، از آداب و رسوم جامعه انتقاد مي‏كند. اين فساد، از نظر لابروير از تباهي قرون پديد نيامده، بلكه ريشه‏اي اساسي دارد كه داروي آن را تنها در مذهب مي‏توان جست. بدين طريق، انتقاد لابروير بيشتر از روحي عصيانگر سرچشمه مي‏گيرد. عنصر اصلي كتاب را دو چيز تشكيل مي‏دهد: ترسيم خصائص گروه‏هايى از افراد بشر و تصوير جامعه با تعصب‏ها، حماقت‏ها، بيدادگري‏ها و حتي انتقاد از دربار و بزرگان در كنار وفاداري به شاه و مقامات روحاني دين. لابروير در اواخر زندگي، كتاب بحث‏هايى درباره اصول تسليم و ترك نفس را نگاشت و در سال 1693م به عضويت آكادمي فرانسه درآمد. آثار لابروير شاه‏كاري است از نثر فرانسه. جمله‏هاي موجز، كلام فشرده كه با ظرافت و استادي ستايش‏انگيز در عبارت‏ها جاي داده شده، زباني كه با لطافتي كم نظير، مفاهيم را بيان كرده، همه سبب شده است كه نثر لابروير از كهنگي در امان مانَد و او خود از استادان مسلم ادبيات فرانسه به شمار آيد. ژان دو لابروير سرانجام در يازدهم مه 1696م در 51 سالگي درگذشت.