والْتْ ويتمن، اديب معروف امريكايى در سيزدهم مه 1819م در نزديكي نيويورك به دنيا آمد. وي مدت كوتاهي به تحصيل پرداخت و از آن پس به امرار معاش مشغول شد تا اينكه با اشتغال در چاپ‏خانه و سپس در يك روزنامه، به سردبيري آن دست يافت. در اين دوره، ويتمن، مقاله‏هاي بسيار در موضوع‏هاي ميهني و آزادي‏خواهي در روزنامه‏هاي طرفدار دموكراسي منتشر كرد و اشعاري متوسط در قالب شعر رايج و داستان انتشار داد. ويتمن در سال‏هاي بعد با سفر به ايالات غربي و جنوبي امريكا و روي آوردن به مطالعات عميق، از انديشه‏ها و احساس‏هاي گوناگون براي خلق اولين ديوان خود مايه گرفت كه با نام برگ‏هاي علف منتشر شد. اين مجموعه كه بزرگ‏ترين مجموعه اشعار او و يكي از شاه‏كارهاي ادبي امريكاست، با دوازده شعر و ديباچه‏اي انتقادي، از ظهور شاعري خبر مي‏داد كه قصد داشت پيام‏آور دموكراسي و شاعر توده مردم باشد. اين اثر، جنجال فراواني را به پا كرد و بسياري از مردم و منتقدان، آن را منافي اخلاق خواندند. ويتمن در اين اثر، شعر را از مرتبه بلند هنري فرود آورد و برخلاف رسم جاري، آن را به زندگي پيوند داد، به ويژه به زندگي توده مردم. عشق به زندگي و دوستي بشر، مقدس شمردن نفس، زيبايى مرگ، تساوي همه مردم و جاودانگي روح، موضوع‏هاي اصلي شعر ويتمن است. در نظر ويتمن، عشق، رشته‏اي است كه مردم جهان را به يك‏ديگر پيوند مي‏زند و به اشخاص و اشياء جان مي‏بخشد. روح و جسم در دنياي ويتمن از يك‏ديگر جدا نيست و روح در نظر او نبايد در درجه‏اي بالاتر از تن قرار گيرد. زيبايى روح در اشعار ويتمن، هم‏چون زيبايى تن ستوده مي‏شود و همين ستايش است كه اشعار او را شهواني و برخلاف عفت و اخلاق معرفي كرده است. ويتمن در عالم سياست، شاعري ميهن‏پرست و طرفدار دموكراسي است و آرزوي زماني را دارد كه خورشيد دوستي و يكدلي بر همه سرزمين‏ها بتابد. او در شعر، همه نوع كلمه را وارد مي‏كند؛ كلمه‏هاي عاميانه، عبارت‏هاي جغرافيايى، حرفه‏اي و روزنامه‏اي. وي در اشعار خود، تابع هيچ قيد و شرط شاعرانه در سرودن آنها نشده كه اين امر، پيش درآمدي بر شعرهاي نو به شمار مي‏رود. اما اين شيوه غريب و نامأنوس كلام و پا نهادن شاعر بر وزن و قافيه و قواعد شعري رايج، در نظر ادبيات قرن نوزدهم، همان قدر زننده آمد كه بي‏پروايى در موضوع. با اين حال و با همه تحقيرها و بي‏اعتنايى‏ها كه در زمان زندگي ويتمن درباره شعر او صورت گرفت، اشعار وي طرفداران بسيار و پيروان فراوان يافت. حتي خوانندگاني كه شخصيت و فكر و روح او را انكار مي‏كردند، به تدريج او را شاعري بزرگ يافتند. در حقيقت، اشعار ويتمن، پرشور و آميخته با ستايش صفات خوب انساني، پرستش آزادي و تقواي بشر است. والت ويتمن در اين‏باره مي‏گفت: من شخصيت مطلق بشري را مي‏ستايم كه ساده و بي‏تكلف و از همه چيزهاي ديگر جداست. ويتمن در بيست سال آخر عمر بر اثر دو بار سكته، قسمتي از بدنش دچار فلج شد، با اين حال از كار كناره نگرفت و آثار متعددي را به نگارش درآورد. زندگي نامه شخصي و آثار منظوم و منثور والت ويتمن در ده جلد از جمله آثار مهم اوست. اشعار ويتمن در انگلستان مورد تقدير و تحسين ادباي بزرگ زمان قرار گرفت و نفوذش بر بسياري از شاعران امريكايي قرن بيستم، قاطع بود، نفوذي كه در اروپا، به ويژه در روسيه نيز مشاهده شد. والت ويتمن سرانجام در چهارم دسامبر 1892م در 73 سالگي بر اثر بيماري فلج و سل درگذشت.