مرگ "والْتْ ويتْمَن" اديب معروف امريكايي (1892م)
والْتْ ويتمن، اديب معروف امريكايى در سيزدهم مه 1819م در نزديكي نيويورك به دنيا آمد. وي مدت كوتاهي به تحصيل پرداخت و از آن پس به امرار معاش مشغول شد تا اينكه با اشتغال در چاپخانه و سپس در يك روزنامه، به سردبيري آن دست يافت. در اين دوره، ويتمن، مقالههاي بسيار در موضوعهاي ميهني و آزاديخواهي در روزنامههاي طرفدار دموكراسي منتشر كرد و اشعاري متوسط در قالب شعر رايج و داستان انتشار داد. ويتمن در سالهاي بعد با سفر به ايالات غربي و جنوبي امريكا و روي آوردن به مطالعات عميق، از انديشهها و احساسهاي گوناگون براي خلق اولين ديوان خود مايه گرفت كه با نام برگهاي علف منتشر شد. اين مجموعه كه بزرگترين مجموعه اشعار او و يكي از شاهكارهاي ادبي امريكاست، با دوازده شعر و ديباچهاي انتقادي، از ظهور شاعري خبر ميداد كه قصد داشت پيامآور دموكراسي و شاعر توده مردم باشد. اين اثر، جنجال فراواني را به پا كرد و بسياري از مردم و منتقدان، آن را منافي اخلاق خواندند. ويتمن در اين اثر، شعر را از مرتبه بلند هنري فرود آورد و برخلاف رسم جاري، آن را به زندگي پيوند داد، به ويژه به زندگي توده مردم. عشق به زندگي و دوستي بشر، مقدس شمردن نفس، زيبايى مرگ، تساوي همه مردم و جاودانگي روح، موضوعهاي اصلي شعر ويتمن است. در نظر ويتمن، عشق، رشتهاي است كه مردم جهان را به يكديگر پيوند ميزند و به اشخاص و اشياء جان ميبخشد. روح و جسم در دنياي ويتمن از يكديگر جدا نيست و روح در نظر او نبايد در درجهاي بالاتر از تن قرار گيرد. زيبايى روح در اشعار ويتمن، همچون زيبايى تن ستوده ميشود و همين ستايش است كه اشعار او را شهواني و برخلاف عفت و اخلاق معرفي كرده است. ويتمن در عالم سياست، شاعري ميهنپرست و طرفدار دموكراسي است و آرزوي زماني را دارد كه خورشيد دوستي و يكدلي بر همه سرزمينها بتابد. او در شعر، همه نوع كلمه را وارد ميكند؛ كلمههاي عاميانه، عبارتهاي جغرافيايى، حرفهاي و روزنامهاي. وي در اشعار خود، تابع هيچ قيد و شرط شاعرانه در سرودن آنها نشده كه اين امر، پيش درآمدي بر شعرهاي نو به شمار ميرود. اما اين شيوه غريب و نامأنوس كلام و پا نهادن شاعر بر وزن و قافيه و قواعد شعري رايج، در نظر ادبيات قرن نوزدهم، همان قدر زننده آمد كه بيپروايى در موضوع. با اين حال و با همه تحقيرها و بياعتنايىها كه در زمان زندگي ويتمن درباره شعر او صورت گرفت، اشعار وي طرفداران بسيار و پيروان فراوان يافت. حتي خوانندگاني كه شخصيت و فكر و روح او را انكار ميكردند، به تدريج او را شاعري بزرگ يافتند. در حقيقت، اشعار ويتمن، پرشور و آميخته با ستايش صفات خوب انساني، پرستش آزادي و تقواي بشر است. والت ويتمن در اينباره ميگفت: من شخصيت مطلق بشري را ميستايم كه ساده و بيتكلف و از همه چيزهاي ديگر جداست. ويتمن در بيست سال آخر عمر بر اثر دو بار سكته، قسمتي از بدنش دچار فلج شد، با اين حال از كار كناره نگرفت و آثار متعددي را به نگارش درآورد. زندگي نامه شخصي و آثار منظوم و منثور والت ويتمن در ده جلد از جمله آثار مهم اوست. اشعار ويتمن در انگلستان مورد تقدير و تحسين ادباي بزرگ زمان قرار گرفت و نفوذش بر بسياري از شاعران امريكايي قرن بيستم، قاطع بود، نفوذي كه در اروپا، به ويژه در روسيه نيز مشاهده شد. والت ويتمن سرانجام در چهارم دسامبر 1892م در 73 سالگي بر اثر بيماري فلج و سل درگذشت.
