مرگ "آلفرد موسه" شاعر و نويسنده برجسته فرانسوي (1857م)
مرگ "آلفرد موسه" شاعر و نويسنده برجسته فرانسوي (1857م)
آلفرد دو موسه، شاعر و نمايشنامهنويس برجسته فرانسوي در يازدهم دسامبر 1810م در خانوادهاي با فرهنگ در پاريس زاده شد. وي دوران كودكي را بسيار آرام و منظم گذراند و از آن زمان به سرودن شعر علاقه نشان داد. موسه شعر ميگفت، نقاشي ميكرد، به موسيقي دلبستگي خاصي داشت و مصمم بود كه در رشته حقوق يا پزشكي تحصيلات خود را به پايان رساند. در نهايتْ شعر را برگزيد و عمر خود را به آن مصروف داشت. آلفرد منظومههاي كوچكي ساخت كه باب سليقه مردم عصر بود؛ اشعار نخستين او رنگ خاصي نداشت. نه ملال در آن ديده ميشد، نه عصيان و نه انديشهاي اخلاقي و نه فلسفه خاص. تنها پرتوهايى بود كه از قريحه شاعري پيش رس تراوش ميكرد كه با وجود سن كم او، داراي تركيبي استادانه و بياني روان و قالبي زيبا و لطيف بود و نشانهاي از مبتدي بودن شاعر در آنها به چشم نميخورد. موسه جواني اجتماعي و خوش محضر بود و به زودي توانست به وسيله استقلال فكري و روحي و ژرف بيني در تحليل رواني و دارا بودن هوش سرشار، مورد توجه ادباي وقت قرار گيرد. وي در 19 سالگي اولين ديوان شعر خود به نام قصههاي اسپانيايى و ايتاليايى را انتشار داد كه به سبب رهايى از قواعد بيان و به كار بردن لحن مسخرهآميز و گستاخانه مورد سرزنش قرار گرفت. در هر حال، موسه پس از انتشار اين ديوان مقامي خاص در جامعه ادبي فرانسه يافت. موسه در عالم تئاتر نيز با اولين نمايشنامههايش غوغاها برانگيخت. وي در نمايشنامههاي اوليه خود كه در 22 سالگي بر صحنه برد، برجستهترين انديشههاي ادبي و اطلاعاتي درباره الهام شاعرانه كه پيش از او كسي درباره آن چيزي ننوشته بود، عرضه كرد. در اين زمانْ موسه نظر بدبينانهاي درباره نهضت ادبي عصر خود بيان داشت و گفت: امروزه ديگر هنر وجود ندارد. وي در ادامه، نمايشنامههاي متعددي نگاشت و همزمان به سرودن شعر نيز پرداخت. فصاحت تغزُّلي، رواني بيان و مسائل عاطفي و احساسهاي درون موجب شد كه شعرهاي موسه دردل عامه مردم جاي گيرد و او راشاعر بزرگ غنايى معرفي كند. موسه در سي سالگي به پيري زودرس رسيد. از بلندپروازيها در او نشانهاي باقي نماند، سرچشمه تخيلاتش خشك و حساسيتش ضعيف گشت و تا پايان عمر، جز چند منظومه ،چند قصه و چندكمدي كه گاه در آنها خيالانگيزي، شور، ظرافت و خوش طبعيِ پيشين ديده ميشد، اثر مهمي نيافريد. در واقعْ دوره خلاقه هنري موسه، ده سال بيشتر طول نكشيد و آثار نمايشي وي پيروزي واقعي و گسترده را در حدود نيم قرن پس از مرگش به دست آورد. نبوغ حقيقي موسه با هيجانهاي زندگي خصوصيش رابطه بسيار نزديك داشت و هنگامي كه سرچشمههاي الهام بخش زندگي او خشك يا ضعيف گشت، خلق آثار هنري او نيز رو به كاهش نهاد. نمايشنامههاي اخلاقي و معنوي موسه و استقلال انديشه او موجب شد كه از پايدارترين نويسندگان نيمه اول قرن نوزدهم به شمار آيد. موسه از عصر خود پيش بود و آزادي فكر و قدرت تخيل و تيزبيني و ژرف نگري در آثار او درست همان چيزي بود كه مردم عصر جديد انتظارش را داشتند. در ميان آثار نمايشي آلفرد موسه، كمديِ با عشق شوخي نميكنند، لوران ساتچو و شمعدان قابل توجهاند و قطعه شبها، اميد به خداوند و يادگار از آثار مهم منظوم وي ميباشند. آلفرد دو موسه سرانجام در دوم مه 1857م در 47 سالگي درگذشت.
