روز استقلال "هند" از استعمار انگليس (1947م)

نهضت استقلال‏طلبي در شبه قاره هند در سال‏هاي دهه 1930م اوج گرفت و طي سال‏هاي جنگ دوم جهاني قدرت بيشتري يافت. اين امر انگليسي‏ها را وادار كرد كه بلافاصله بعد از پايان جنگ، آمادگي خود را براي اعطاي استقلال به اين كشور اعلام نمايند. ولي آنان در عين حال با ايجاد اختلاف بين رهبران هندو و مسلمان از تحقق يافتن اين امر جلوگيري مي‏كردند. اين اختلافات سرانجام با توافق درباره تقسيم هندوستان به دو كشور هند و پاكستان حل شد و قانون استقلال هند كه منجر به تشكيل دو حكومت جداگانه در هندوستان شد، روز هجدهم ژوئيه 1947م از تصويب پارلمان انگليس گذشت. به موجب اين قانون، دو حكومت جديد كه دومينيون يا قلمرو حكومتي خوانده مي‏شدند، در عين خودمختاري همچنان تحت سرپرستي انگلستان باقي مي‏ماندند و كميسر عالي انگليس به نمايندگي پادشاه انگلستان بر امور اين كشورها نظارت مي‏كرد. قانون استقلال هند هم‏چنين مهاراجه‏ها و شاهزادگان بي‏شمار هندي را نيز كه هر يك داراي قلمرو حكومتي يا اميرنشين بودند در انتخاب خودمختاري يا پيوستن به يكي از دو كشور هند و پاكستان مخير مي‏نمود. قانون استقلال هند در عمل مشكلات زيادي به وجود آورد زيرا اولا جمعيت مسلمانان هندوستان در سراسر شبه قاره هند پراكنده بودند و بين اقليت مسلمان و اكثريت هندو در قلمرو حكومت هند، و بين اقليت هندو و اكثريت مسلمان در قلمرو حكومت پاكستان برخوردهاي خونيني روي داد و يك جو خصومت و اختلاف بين دو كشور به وجود آورد. با نزديك شدن خاتمه نفوذ و استعمار چند صد ساله انگلستان در هند و به دنبال آن، طرح تأسيس يك حكومت مستقل اسلامي در ناحيه مسلمان‏نشين اين شبه قاره، كشور پاكستان متشكل از دو ناحيه شرقي (بنگلادش) و غربي (پاكستان) در اوضاعي آشفته تشكيل شد. در همين زمان آخرين نايب‏السلطنه هند، در پانزدهم اوت 1947م استقلال هند و پاكستان پس از 200 سال استعمار را اعلام كرد و گاندي رهبري هند و محمدعلي جناح مسئوليت اداره پاكستان را به عهده گرفتند. در اين زمان هر يك از ايالاتْ حق پيوستن به كشورهاي مسلمان‏نشين هند و يا پاكستان را داشتند. پس از مدتي قسمت شرقي پاكستان به صورت كشور بنگلادش استقلال يافت. از آن زمان تا كنون نيز درگيري‏هاي مرزي بر سر ناحيه جامو و كشمير ميان هند و پاكستان جريان دارد.

تاریخ رویداد : 15 آگوست