شهادت شهيد علی رمضان پور (1358ش)
شهيد علي رمضانپور در ۲۵ تيرماه ۱۳۴۰ش در جواديه تهران ديده به جهان گشود. پنج ساله بود كه خانواده از تهران به كرج نقل مكان كردند و در خيابان زرندي چهارصد دستگاه ساكن شدند. علي، دوران ابتدايي را در مدرسه فاتح (شهيد مصطفي خميني جهانشهر) گذراند و اول راهنمايي بود كه خانوادهاش به باغستان نقل مكان كردند.
دوران راهنمايي را در مدرسه راهنمايي ترقي در گوهردشت طي كرد. عليرغم اينكه از هوش سرشاري برخوردار بود و در مدرسه شاگرد ممتازي بود، اما بهدليل فقر مالي خانواده مجبور شد مدرسه را رها كند و براي كمك در امرار معاش خانواده در يك آهنگري مشغول به كار شد. بعد از سه سال شاگردي چون بازار كار آهنگري مناسب نبود ، علي به تهران رفت و نزد دايي اش در خيابان ترقي مشغول به كار پرسكاري شود. بعد از آن بود كه علي براي تحصيل خواهرش اهميت بسياري قائل شد و هميشه به پدر و مادرش سفارش ميكرد كه بگذارند خواهرش درس بخواند.
يك سال از اشتغال او در پرسكاري ميگذشت كه جرقههاي انقلاب شعلهور شد. خانواده علي از طريق دايياش خبردار شدند كه علي در راهپيماييها و درگيريها شركت ميكند؛ وقتي خانواده خطرات اين كار را به علي هشدار ميدادند و سعي ميكردند او را از شركت در اينگونه مراسم منصرف كنند، علي در جواب ميگفت: «ما همه بايد به امام كمك كنيم، دست به دست هم بديم و حكومت طاغوت را نابود و حكومت اسلامي برپا كنيم.»
پس از پيروزي شکوهمند انقلاب اسلامي، دشواريهاي پس از انقلاب پيش آمد. دوازدهم ارديبهشتماه ۱۳۵۸ش زماني که استاد مطهري توسط ضد انقلابيون به شهادت رسيد، علي آنقدر بيتابي كرد كه در بستر بيماري افتاد و يك هفته در خانه مادربزرگش بستري شد. بعد از آن، يك روز علي به خانه آمد و گفت كه در پادگان وليعصر (عج) عشرتآباد تهران به عضويت سپاه درآمده است.
علي بعد از گذراندن دوره آموزشي سپاه با وظيفه حفاظت از راهآهن تهران، مشغول خدمت به انقلاب و نظام اسلامي ميگردد. چندي بعد، علي بههمراه تعدادي از پاسداران انقلاب اسلامي براي مقابله با غائله ضد انقلاب به فرماندهي شهيد دکتر مصطفي چمران عازم کردستان ميشود.
يك هفته پس از رفتن علي، خبرهاي ضد و نقيضي از كردستان به گوش ميرسد؛ بعضي از اطرافيان، پدر و مادر علي را سرزنش ميكنند كه چرا اجازه دادهاند پسرشان به چنين معركه خطرناكي وارد شود. اخبار راديو و تلوزيون و روزنامهها نيز خبر از درگيريهاي شديد در شهرهاي كردستان نظير سنندج، مهاباد، سقز، پاوه و... ميدهد تا اينكه چندي بعد، از طرف پادگان وليعصر (عج) به خانواده رمضانپور اطلاع داده شد که علي در تاريخ بيست و ششم مردادماه ۱۳۵۸ هجري شمسي در غائله پاوه در كنار سردار سپاه اسلام شهيد دكتر چمران و ديگر پاسداران مدافع كيان اسلام و مسلمين و امت مظلوم كُرد در آن سرزمين به شهادت رسيده و در همان خاك آرميده است.
آري! در عصر فراموشيها و غفلتها نيز ميتوان قوه جاذبه خاك را وانهاد و پاي در حريم دلداگيها گذارد تا آنجا كه بهار در سادگي و ايستادگي درختان باغ عشق تنفس ميكند و نسيم باد از فراسوي خلود و جاودانگي مشام جان حقجويان را معطر ميسازد، بتوان در وانفساي معشيت و معصيت، دل بر كوي دلبختگان سپرد.
شهيد علي رمضانپور در نخستين ماههاي تلؤلؤ پرشكوه انقلاب اسلامي، پاي در ركاب امام عصر خويش، با شتابي شگفت خود را به كاروان عاشوراي ۶۱ هجري رسانده و سه دهه پيش همراه با ۲۵ سرو به خون نشسته، در كنج غربت در خاك خاطرهانگيز پاوه، همه دلداگان را به تأمل واداشته است كه گر مرد رهي ميان خون بايد رفت...
«ميخواهم عرض كنم شهداي كردستان و خانوادههاي اين شهيدان خصوصياتي دارند كه در ديگر استانها كمتر ديده ميشود و غالباً ديده نميشود. اين خصوصيات يكي اين است كه شهيدان اين خطه مظلومانهتر و غريبانهتر به شهادت رسيدند و خانوادههاي آنها صبر دشوارتري کردند.» (قسمتي از فرمايشات مقام معظم رهبري در ديدار خانوادههاي شهدا و ايثارگران كردستان ۲۲ ارديبهشتماه ۱۳۸۸ش)
