درگذشت پرویز اسلام‌پور، شاعر سال‌های دهه چهل و پنجاه (1391ش)

پرویز اسلام‌پور از امضاءکنندگان بیانیه شعر حجم بود. این بیانیه پس از ماه‌ها بحث و گفت‌گو سرانجام در خانه پرویز اسلام‌پور تأیید شد و به امضای او، محمود شجاعی، بهرام اردبیلی، هوشنگ آزادی‌ور و یدالله رؤیایی رسیده بود. امضای بیانیه این جریان شعری و چندوچون‌های آن مدت‌ها محل بحث و جدل محافل ادبی در ایران بوده است. اسلام‌پور که علاوه بر «حجم» از شاعران «شعر دیگر» نیز محسوب می‌شود، درباره شعر حجم گفته است: «حجم‌ سکوی پرتاب است، و ظرفیت پرتاب‌های دور جان‌های ناپیدای شعر.» از کتاب‌های شعر اسلام‌پور، می‌توان به «وصلت در منحنی سوم» (1346)، «نمک و حرکت ورید» (1346)، «سطح شبح در سفر پاک» (1349) و «پس حس خداوند نجاتم می‌دهد» (1349) اشاره کرد. پرویز اسلام‌پور سال‌ها پیش ایران را به مقصد پاریس ترک کرد. در این سال‌ها او کمتر شعر نوشت و منتشر کرد و تنها شعرهایی پراکنده از او در سایت‌ها و نیز ماهنامه «نوشتا» منتشر شد. به نظر می‌رسد آخرین باری که از او اثری در نشریات منتشر شده، مربوط به گفت‌وگویی است بین او و یدالله رویایی، شاعر و واضع شعر حجم، که سال 1388 در نوشتا منتشر شد و البته مربوط به تابستان 1993 میلادی بود. اسلام‌پور در سال‌های آغازین دهه 50 و پس از انتشار چهار مجموعه شعر با گرایش‌های حجم و دیگر، به نوعی سخنگوی این جریان‌ها بود. در سال 1351 او در پاسخ به سوالی از منوچهر آتشی در ماهنامه «تماشا» مبنی بر اینکه قصدش از آن همه هیاهو و ابراز تفاوت چه بوده است؟ گفته بود: «در ارتباط من و جهان، اما همیشه وضوح مرا ترسانده است. پس طبیعی است اگر همواره نقاب‌هام را بسیار خوب نگهداری کرده‌ام. از آن هیاهو که می‌گویی، آن سوی رابطه روح با طبیعت و جسم با جمع است. مثل پرتاب سنگ روی مرده‌های باستان، مثل افتادن یک زیبایی در بیهودگی است که صداش درمی‌آید، و صدای آن طرف یک صدای حقیقی، همیشه هیاهوست.» سرانجام، پرویز اسلام‌پور که مدت‌ها بود از هیاهو بریده بود در 69سالگی تنها در منزلش از دنیا رفت.

تاریخ رویداد : 5 بهمن