اختلال خلق ادواری چیست؟
ناشناس ( تحصیلات : دیپلم ، 20 ساله )
سلام و خسته نباشید. من یه مدت طولانی بود که یه وقت هایی حال خیلی بدی داشتم و این قدر ناراحت و بی حوصله بودم که حتی از تختم هم نمی تونستم بلند شم و حتی خوابم هم به هم ریخته یا خیلی زود پا میشم یا شب ها خوابم نمیبره. یه وقت هایی حالم خوب میشد اما بعد از یه مدت شروع به خودزنی کردم و واقعا دست خودم نبود یعنی انگار یه فکری توی ذهنم مجبورم میکرد اینکار رو بکنم و البته بعد از اون حال خوبی داشتم تا یه مدت و بعد دوباره افسردگی... پیش روانشناس رفتم و گفت احتمال زیاد اختلال خلق ادواری هستش. من خیلی وقت ها فکرهایی داشتم که وقتی برای روانشناس توضیح دادم بعدش به شدت از حرف هام خجالت کشیدم مثلا وقتی از خوشحالی بعد از خودزنی هام تعریف میکردم یا از فکرهای مزخرفی که توی کله م میومد... حتی خیلی وقت ها خودم رو هم درک نمی کنم که چرا قبلا خوشحال بودم درحالی که الان خیییلی ناراحتم یا برعکس.
شاید بتونم با این مسائل کنار بیام الان فقط مشکلم اینه که هیچ انگیزه ای برای درس خوندنم ندارم نسبت به اکثر چیزها اکثر وقت ها بی تفاوتم مثلا روز تولدم اصلا نمی تونستم بخندم ...و یه مشکل دیگه م هم اینه که جاهای مختلف بدنم خط انداختم و بخاطر این خیلی می ترسم اما وقتی توی حالی هستم که خط میندازم اصلا ترسی ندارم حتی حالم هم خوبه و اصلا به بد بودنش فکر هم نمی کنم... میشه لطفاً راجع به این اختلال توضیح بدین که میشه خودش رفع بشه یا نه (بدون مراجعه به روانشناس)چون من خیلی وقت ها هم فکر میکنم که اصلا مشکلی ندارم و اونها یه چیزهایی بودن که گذشتن و دیگه برنمی گردن و توی همه حالت هام همین قدر مطمئنم (وقتی افسرده ام فکر میکنم همیشه همینطور می مونم وقتی خوشحالم برام افسردگی قبلش کاملا مسخره میاد و...). میشه این حالت ها خودشون برن و بعد از مدتی تموم بشه؟ اصلا میشه که مشکل خاصی نباشه و بگذره؟ برای اینکه جلوی خودزنی رو بگیرم چی کار میتونم بکنم؟ اصلا نمی دونم که واقعا اختلال ادواری هستش یا نه.
مشاور (خانم قربانی)
با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون. خداقوت بر شما.
دوست جوان، اختلال خلقی ادواری نوعی از افسردگی است و چون یک اختلال است اگر درمان نشود یا فرد تحت درمان تخصصی و حرفه ای نباشد، زندگی فرد را در هم ابعاد تحت تاثیر قرار میدهد و به عبارتی عملکرد طبیعی او را مختل میسازد. برای درمان این بیماری نیز خود درمانگری ممکن نیست و سبب افزایش خطرات و عوارض و یا حتی شدت یافتن ان میشود. درمان دارویی و روانشناختی از درمان های موثر در این باره است البته در صورت همکاری کامل بیمار.
توصیه میکنم از اعترافات و بیان مشکلات خود نزد روانشناس خجل نباشید و بدانید که صداقت شما بهترین نوع همکاری شما بوده و به میزان بالایی در روند تشخیص و درمان کمک کننده است. مضاف بر اینکه درمانگر به خوبی احوالات شما را می شناسد و با افراد بیشماری همانند شما در ارتباط است. و در واقع اعترافات و گزارشات شما فقط به سود خودتان است و از ارزشمندی شما نزد درمانگر نمی کاهد. لازم به ذکر است که یکی از ویژگی های مثبت و برتری های درمانگر شما این است که شما بتوانید به راحتی با او مسائل خود را در میان بگذارید و از او کمک بطلبید. اگر خود را دوست دارید و میخواهید که به زندگی عادی برگردید، سریعا درمان تخصصی را پیگیری کنید و به ذهنیات خود بها ندهید.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}