سلام و خسته نباشید. من یه مدت طولانی بود که یه وقت هایی حال خیلی بدی داشتم و این قدر ناراحت و بی حوصله بودم که حتی از تختم هم نمی تونستم بلند شم و حتی خوابم هم به هم ریخته یا خیلی زود پا میشم یا شب ها خوابم نمیبره. یه وقت هایی حالم خوب میشد اما بعد از یه مدت شروع به خودزنی کردم و واقعا دست خودم نبود یعنی انگار یه فکری توی ذهنم مجبورم میکرد اینکار رو بکنم و البته بعد از اون حال خوبی داشتم تا یه مدت و بعد دوباره افسردگی... پیش روانشناس رفتم و گفت احتمال زیاد اختلال خلق ادواری هستش. من خیلی وقت ها فکرهایی داشتم که وقتی برای روانشناس توضیح دادم بعدش به شدت از حرف هام خجالت کشیدم مثلا وقتی از خوشحالی بعد از خودزنی هام تعریف میکردم یا از فکرهای مزخرفی که توی کله م میومد... حتی خیلی وقت ها خودم رو هم درک نمی کنم که چرا قبلا خوشحال بودم درحالی که الان خیییلی ناراحتم یا برعکس. شاید بتونم با این مسائل کنار بیام الان فقط مشکلم اینه که هیچ انگیزه ای برای درس خوندنم ندارم نسبت به اکثر چیزها اکثر وقت ها بی تفاوتم مثلا روز تولدم اصلا نمی تونستم بخندم ...و یه مشکل دیگه م هم اینه که جاهای مختلف بدنم خط انداختم و بخاطر این خیلی می ترسم اما وقتی توی حالی هستم که خط میندازم اصلا ترسی ندارم حتی حالم هم خوبه و اصلا به بد بودنش فکر هم نمی کنم... میشه لطفاً راجع به این اختلال توضیح بدین که میشه خودش رفع بشه یا نه (بدون مراجعه به روانشناس)چون من خیلی وقت ها هم فکر میکنم که اصلا مشکلی ندارم و اونها یه چیزهایی بودن که گذشتن و دیگه برنمی گردن و توی همه حالت هام همین قدر مطمئنم (وقتی افسرده ام فکر میکنم همیشه همینطور می مونم وقتی خوشحالم برام افسردگی قبلش کاملا مسخره میاد و...). میشه این حالت ها خودشون برن و بعد از مدتی تموم بشه؟ اصلا میشه که مشکل خاصی نباشه و بگذره؟ برای اینکه جلوی خودزنی رو بگیرم چی کار میتونم بکنم؟ اصلا نمی دونم که واقعا اختلال ادواری هستش یا نه.