کودکی که نوجوان شده است

با سلام و وقت بخیر خدمت شما پدر گرامی

خوشحالم که در این مسیر کنار شما هستم

در پیام خود فرموده بودید که شما و همسرتان نگران هستید که این رفتار پسرتان در نوجوانی و جوانی نیز در او ماندگار باشد .
 

منظور شما از نوجوانی دقیقاً چه زمانی است ؟!
 

باتوجه به گسترش فضای مجازی و ورود دانش آموزان به آن ، این روزها شاهد پایین آمدن سن نوجوانی و بلوغ در فرزندانمان هستیم و در پسران این سن از 8 سال تا 18 سال متغیر است ، پس با این حساب ممکن است فرزند شما هم وارد مرحله ی نوجوانی شده باشد هرچند که شاید شما به عنوان والد ، هنوز نشانه های تغییرات هورمونی  را در نوجوانتان مشاهده نکرده باشیدو او را همچنان کودک تصور می کنید .

یادتان باشد  همیشه  نشانه های بلوغ و نوجوانی فقط نشانه های مرسوم از جمله افزایش قد ، رشد مو در صورت و نواحی خاصی از بدن ، عریض شدن شانه ها ، رشد اندام تناسلی ، انزال شبانه ، کلفت شدن صدا و رشد بیضه ها در پسران نیست ، چرا که بلوغ و نوجوانی نشانه های روانی و رفتاری دیگری نیز دارند که مهم ترین آن عدم  ثبات هیجانی ، نوسانات خلقی ،  هجوم احساسات و دگرگونی ها و جلوه های غیرمعمول و غیرعادی است ( غیر معمول و غیر عادی از نظر والدین ) ، گاهی اضطراب و افسردگی ، لجبازی و سرکشی ، سر به سر گذاشتن های نامتعارف ، بلند پروازی ، قهرمان پرستی ، مد و به روز بودن ، پرسه زدن در  فضاهای مجازی ، اهمال کاری ، میل به گوشه نشینی و انزوا و تنهایی ، علاقه به سر و صدا  و هیجان و حرکات تند  و ...  نیز نشانه های روانی  بلوغ اند .
 

اینکه نوجوان شما در این سن گاهی با خواهر و برادرش شوخی می کند و موجب شادی و خنده ی  آنها می شود و گاهی هم با همین رفتار ،  باعث آزار و  اذیت آنها می‌شود ، دقیقاً حاکی از همان ویژگی های روانی بلوغ است ، در زبان فارسی ضرب المثلی داریم که  می گوید : گاهی عاشق است و گاهی فارغ ، دقیقاً مصداق همین دوران از زندگی فرزندان ما است . گاهی می آید و قربان صدقه ی مادر می رود و گاهی هم اگر با مخالفت مادر در مسأله ای مواجه شود تا حد تنفر از مادر پیش می رود ، در صورتی که وقتی کودک بود یا زمانی که به بزرگسال بالغی تبدیل می شود خبری از این گونه تضادهای محبتی وجود ندارد .
 

پس یادتان باشد این رفتار فرزندتان کاملاً طبیعی و سلامت دوران نوجوانی اوست ؛ اما وظیفه ی شما به عنوان والد آگاه در این زمینه چیست ؟! آیا مدام باید او را تحقیر  کنید و از اینکه اینگونه رفتار می کند  او را سرزنش کنید که چرا طبیعی سن نوجوانی ات رفتار می کنی ؟؟!!! ( مثل این می ماند که در گرمای 40 درجه ای تابستان ، به بدن خود خرده بگیرید که چرا عرق می کنی ، عرق نکن  ؟؟!! ) . پس دست از سرزنش ، تحقیر و تنبیه او بردارید ، و به جای آن  برای فرزندتان الگوی مثبت و مناسبی باشید .

برای مثال وقتی از دست او عصبانی و خسته هستید به جای اینکه او را سرزنش کنید یا از او فاصله بگیرید می توانید به او با گفتن این جمله که " من احساس خستگی می کنم و فکر می کنم الان بدون دلخوری نمی تونیم با هم صحبت کنیم ، اگر اجازه بدی بعد از شام با هم صحبت می کنیم " او را به صبر و رابطه ی خود با او را به آرامش و صلح دعوت می کنید .
 

همچنین می توانید به احساسات او گوش دهید . دربرابر احساساتش  گوش شنوا باشید .  به نظر شما چطور می توان در برابر فرزند گوش شنوا بود ؟ به راحتی می توانید این کار را انجام دهید . فقط کافی است زمانی که او دارد با شما صحبت می کند ، مشغول به کار دیگری نباشید ، حواستان فقط جمع او و صحبت  هایش باشد ، به احساساتش احترام بگذارید و دیدگاه های او را درک کنید حتی اگر با دیدگاه و نظر شما یکسان نیست . ( درک کردن با پذیرفتن متفاوت است )  .
 

روی  نکات مثبت او تمرکز لازم را داشته باشید و سعی کنید آن ها بیش از پیش ببینید و تقویتشان کنید .
 

برای تقویت این نکات مثبت می توانید به فرزندتان مسئولیت های متناسب با سن او بدهید .
 

اما اگر همه این موارد را انجام دادید ولی باز نتیجه ی مورد نظرتان حاصل نشد ، پیشنهاد می کنم حتماً با یک مشاور متتعهد و خبره در حوزه ی نوجوان دیدار داشته باشید .
 

امیدوارم در مسیر والدگری بهترین ها در انتظار شما باشد .