باسلام.برادر گرامی، به احتمال قريب به يقين، شما امكان عوض كردن اين شغل را نداريد و به نوعي تنها راه ممكن براي شما، كنار آمدن با اين مسئله است. البته حتي اگر امكان تعويض محيط كاريتان را هم داشتيد، باز هم بهترين راه حل براي شما، كنار آمدن با اين مسئله بود به جاي آنكه از آن فرار كنيد. زيرا همانطور كه خودتان هم احتمالاً كم و بيش مي دانيد، اين رفتارها در بسياري از محيط هاي شغلي به درجات مختلف وجود دارد. حتي در محيط هاي بسيار سطح بالا، فرهنگي و تحصيل كرده هم به وفور مي توان شاهد تعارضات و مسائل بين فردي در ميان همكاران بود. مطمئناً در چنين شرايطي، بي خيالي و خوش بيني و مثبت نگري مفرط، فقط منجر به افزايش ضريب آسيب پذيري شما خواهد شد. بنابراين توصيه ي اول من، مبني بر خوش بين بودن و تسامح نسبت به رفتارهاي آسيب زننده ي همكارانتان نيست. اتفاقاً در محيطي كه احتمال آسيب و ضرر وجود دارد، لازم است كه از خوش بيني بيجا اجتناب كنيد و در حد معقولي نسبت به منافع خود، هشيار و مراقب باشيد. اما اين به معني آن نيست كه به ستيزه جويي و مقابله به مثل برخيزيد. زيرا اين رفتارها حتي اگر در واكنش به رفتارهاي همكارانتان باشد، در نهايت از شما هم همان چيزي را مي سازد كه در آن ها مي بينيد. به عبارت ديگر مي توان بد نبود اما در مقابل بدي ديگران از خود محافظت كرد. بنابراين بهترين رفتار در چنين محيطي اين است كه اولاً روابط خود را حتي در ظاهر و به صورت سطحي هم كه شده با همكارانتان حفظ كنيد. در چنين شرايطي، مدارا كردن بسيار بيشتر از دشمني كردن، به سود شما خواهد بود. اما در حين اين مدارا و دوستي سطحي و ظاهري، مراقب منافع خود و آسيب هاي احتمالي كه ممكن است از جانب همكارانتان به شما برسد هم باشيد. به عبارت ديگر، رفتار عاقلانه در چنين موقعيتي اين است كه روابط حسنه ي خود را با همكاران، حفظ كنيد ولي از اعتماد كامل، به آن ها اجتناب كنيد. سعي كنيد روي كار خودتان متمركز شويد ولي در عين حال، به طور كامل از آنچه كه در پشت پرده ي محيط كارتان مي گذرد نيز بي اطلاع نباشيد. نكته ي آخر هم كه به احساس رنجش شما مربوط مي شود، اين است كه بپذيريد كه اين رفتارها و نابهنجاري ها جزء تفكيك ناپذير اكثر محيط هاي شغلي اداري است. بنابراين اين محدوديت را هم مانند بسياري ازمحدوديت هاي زندگي، بپذيريد و اين انتظار غيرواقع بينانه را كه «نبايد اين رفتارها در محيط كار شما باشد» را كنار بگذاريد. اين انتظار در سطح يك «ترجيح» بسيار عاقلانه است اما در سطح يك «بايد»، منطقي و عاقلانه نيست و فقط منجر به تشديد احساس ناكامي شما مي شود.