به نام خدا با سلام و احترام خدمت مشاور گرامی اینجانب فردی مذهبی هستم. در طی حدود 9 ماه است که با همکلاسیم اشنا شدیم. ولی به صورت غیر مستقیم یعنی تنها و تنها بحث ما در مورد کلاس و درس و چیزهای علمی است. البته ماههای اول خیلی ابراز علاقه میکرد که خیلی تعریف میکردند. در طی تماسهایی که هم میگرفتند خیلی خوب برخورد میکردند ولی من همیشه به دید شک و تردید به ایشان نگاه میکردم میترسیدم که نکند حیا و عفتم زیر سوال برود و به گونه ای اصلا به ایشان اعتماد نداشتم. تا اینکه در طول 1ماه اخیر من مجبور شدم برای عروسی خواهرم به خانه برگردم ولی به بچهای کلاس گفتم کاری برایم پیش امده است ایشان که شنیدند خیلی پیگیر شدند تا بفهمند که من برای چه به خانه میروند و حتی در صحبتهایشان گفتند شاید امر خیری در پیش باشد ه من چیزی نگفتم چون به خاطر عقب انداختن سمینارم مجبور بودم چیزی نگویم. بعد قبل از رفتنم بحضوری به من گفتند که میخوام مطلبی را به شما بگویم من به ایشان گفتم علمی است و ایشان گفتند اصلا علمی نیست و من هم چون در درونم خیلی خجالت کشیدم فقط سکوت استبدادگونه ای کردم و ایشان نتوانستند بگویند. حالا از این قضیه مدت زیادی میگذرد نزدیک به 40 روز. فقط مشکل اینجاست که من که تا به حال اصلا با دید شک به ایشان داشتم حال فکر میکنم دیوانه شدم نه اینکه مشتاق باشم ایشان را ببینم بلکه احساس میکنم به ایشان خیلی علاقه مندم بعضی وقتها هم که سر کلاس ایشان را میبینم که نگران و در فکرند میخوام همینجوری حالشان را بپرسم میگویم نکند اشتباه بکنم و خدا از دستم راضی نباشد. به نظر شما من باید چه کنم و بهترین اخلاق و رفتار کدام است؟ حال اینکه فهمیده ام ایشان قاری قران هم هستند؟؟ با تشکر فراوان فوری فوری