سلام من دختری هستم 18 ساله .حدود 1سال پیش با پسری 19 ساله ک از بچگی باهاش آشنا بودم دوست شدم .البته این دوستی بر پایه علاقه و منطق بود و خانواده ها در جریان بودن .ما هردو از یه شهر کوچیک هستیم ک اکثرا همه مذهبی اند و همدیکه رو میشناسن.(البته مساله دوستی دخترو پسر عادی هست) حدود 4 ماه قبل باهم رفتیم بیرون.داخل ماشین بودیم و البته بگم که رابطمون در حد دست دادن و بغل بود ! که متاسفانه همون روز خارج از شهر ماشین چپ شد و واژگون شدیم.کمر من ب شدت شکست و تا یک قدمی قطعی نخاع رفتم و ب لطف خدا حالم خوب شد .خبر تصادفمون همه جای شهره کوچیکمون پخش شد و همه فهمیدن و به نوعی حرف و حدیث و ابروریزی پیش اومد ک هردو خانواده رو ب شدت رنجوند .تا همین امروز ک 4 ماه از اون اتفاق میگذره پشت تلفن باهم صحبت کرده بودیم.اما هردو شدیدا دلتنگ و عصبی بودیم ک نمیتونیم هم رو ببینیم( از اونجایی ک هردو اهل خدا و نماز هستیم دلمون نمیومد گناه کنیم و از طرفی دلتنگه هم بودیم ) تا اینکه امروز از شدت دلتنگی بسیااار زیاد دوباره جایی ب مدت 15 دقیقه هم رو دیدیم و بغل و دست و بوسه هم شامل این دیدار میشه ولی من ب شدت عذاب وجدان دارم و از طرفی واقعا نمیتونم تا5 .4 سال اینجوری دور از اون ادامه بدم و رابطه رو فقط حالت تلفنی ادامه بدم.هم احساس گناه میکنم و میترسم اتفاق بدی باز هم بیفته و هم واااقعا امکان نداره دونفر ک قصدشون واقعا ازدواجه اینجور از هم دور بمونن و دلتنگ نشن .من نمیخوام پدر مادرم متوجه بشن و یا اتفاق بدی بیفته .مادر اون باز بهتر کنار میاد.خواهش میکنم کمکم کنید .واقعا میشه بهم بگید چکار کنم؟خیلی خیلی داغونم کرده این موضوع. اگر سن اون کم نبود حتما نامزد میکردیم اما فعلا امکانش نیست .خواهشا راه حل بدین و بگین چیکار کنم؟