با سلام و تشکر از سوال شما دوست عزیز: در مسایل و روابط ما قطعا محیط تاثیر می گذارد که این تاثیر در دوران نوجوانی تا اوایل جوانی به اوج خود می رسد مخصوصا دوران دانشجویی و خوابگاه که زمانهای زیادی را باهم طی می کنند شخص در این سن در این سن بسیار تحت تأثیر کلام و حتی نگاه دیگران است. این خصیصه تا حدی طبیعی است؛ زیرا جوان نمی خواهد کمترین نقطه ضعفی از خود نشان دهد. می خواهد در دید همه، شخصیتی محبوب و ستوده باشد. تا این حد، امر خوب و مطلوبی است؛ زیرا انسان می تواند با در نظر گرفتن معیارهای نیک و نگاه به خود، از دید انسان های صالح، در صدد رسیدن به این ارزش های والا برآید. البته این می تواند برای جوان خطرناک هم باشد، وقتی که در میان عده ای از افراد و دوستان ناشایست قرار گیرد و برای نشان ندادن نقطه ضعف، معیار های آنان را برای خود بازسازی کند، در این صورت است که خیلی زود به انحراف کشیده می شود. در برخی از اشخاص، این حس آرمان گرایی به علل مختلفی از جمله، تربیت های خانوادگی و ... در حد افراط گونه ای رشد پیدا می کند. در این صورت است که آرامش انسان از بین می رود، هر لحظه احساس می کند که برای دیگران زندگی می کند، نظرات دیگران از نظر خودش مهم تر می شود، احساس تنگی و سنگینی می کند؛ زیرا می خواهد همه را از خود راضی نگاه دارد. برای اینکه تحت تاثیز حرفا و محیط اطرافمان قرار نگیریم بهتر است به ارزش هایمان توجه کنیم اینکه چه چیزی در زنگی برای ما مهم است مثلا اگر جشن تولد 80 سالگی ما را گرفتند کسایی که دعوت کردیم یا معروف شدیم از صدا و سیما فیلمبرداری کردند زوط جشن توبدمان را دوست داریم دوستان آشنایان نوه ها فامیل چی بگند در مورد ما مثلا بگویند این آقا چگونه بوده است ،چگونه زیسته است، چه خصوصیاتی داردف چه زحماتی کشیده و یا از خودتان که مصاحبه کردند بپرسند چگونه به اینجا رسیدید دوست دارید چی بگویید. باسپاس فراوان.