پرسشگر محترم!
دغدغه‌های فرد متعهدی همچون شما را کاملاً درک می‌نماییم؛ زیرا در اسلام تأکید زیادی بر کفویت اعتقادی شده است.
ازدواج یکی از مهمترین تصمیماتی است که هر جوانی باید در زندگیش بگیرد و اگر در این انتخاب و تصمیم بسیار مهم درست و منطقی عمل کند آینده روشنی را برای خود رقم زده است و الا تا آخر عمرش خودش را سرزنش می کند که چرا ... .لذا با توجه به اهمیت این امر لازم است که فرد تمام تلاش خودش را بکند تا انتخاب مناسبی داشته باشد.
مسئله مهم  اینکه در امر ازدواج نباید قبل از انتخاب، عاشق و دلباخته‏ ی کسی شد (نه پسر نسبت به دختر و نه دختر نسبت به پسر) البته علاقه در حدّی که انگیزه‏ای شود برای انتخاب اشکالی ندارد بلکه لازم است اما اگر این علاقه تبدیل به عشق شد مشکلات زیادی از جمله فقدان شناخت درست و واقع بینانه از طرف مقابل را به دنبال خواهد داشت ؛زیرا روح حاکم بر این گونه احساسات و علاقه مندی ها، عشق‏ورزی کور است نه خردورزی. پای خرد و عقل در میدان عاشقی لنگ است. امام علی علیه السلام می‏فرمایند: «حبّ الشّیء یعمی و یصمّ»، دوست داشتن چیزی انسان را کور و کر می کند. در حالی که تصمیم‏گیری درست در مورد ازدواج با فرد خاص، تنها با تکیه بر عقلانیّت و خردورزی ممکن است. چنین علاقه مندی هایی راه عقل را مسدود و چشم واقع بین انسان را کور می‏سازد و اجازه نمی‏دهد تا یک تصمیم صحیح و پیراسته از اشتباه گرفته شود.
ازدواج یک امر مقدسی است که در سرنوشت آدمی مؤثر است. پس نباید با این موضوع بسیار مهم، برخورد احساسی کنیم و تسلیم احساساتمان شویم. بلکه باید با آن کاملا عاقلانه کنار بیاییم. عقل به ما می گوید برای ازدواج دو راه بیشتر نداری، یا امکان آن برایت فراهم نیست و نمی توانی ازدواج کنی، که در این صورت باید موقتا از آن چشم پوشی کنی و از کارهایی که غریزه جنسی تو را تحریک می کند بپرهیزی و تا امکان آن فراهم نشده صبور باشی، یا امکان آن فراهم است و از جهات اقتصادی، خانوادگی، تحصیلی و غیره آمادگی آن را داری. در این صورت به بعد یا باید منتظر خواستگار بمانید و یا فرد مورد نظر را به شیوه ای عاقلانه به سوی خواستگاری دعوت کنید
اکنون شما و ایشان در زمینه اعتقادی با یکدیگر کفویت ندارید و این خود مشکلات زیادی را ه وجود خواهد آورد. در حقیقت اعتقادات هر فرد درون مایه وجودی او را مشخص کرده و «تضاد» در اعتقادات تنش¬های و اختلافات زیادی در روابطی همچون زندگی مشترک ایجاد خواهد کرد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نیز در این زمینه می-فرمایند: «مرد مۆمن، کفو و همتای زن مۆمن است؛ و مرد مسلمان، همتای زن مسلمان.» (وسائل الشیعه، ج14، ص44.)
به هر حال، میزان پایبندی به اعتقادات دینی و باورهای مذهبی نقش مهمی در استحکام و پایداری ازدواج و خانواده ایفا می کند و پرواضح است که اختلافات اعتقادی ممکن است مشکلات متعددی در زمینه سبک تربیت فرزند، شیوه زندگی، فعالیت های اوقات فراغت، نوع روابط و معاشرت¬ها و پوشش به وجود آورد؛ زیرا عقاید دینی، بخش مهمی از فرهنگ و ذهنیت یک فرد را در جامعه ما تشکیل می دهند.
قاعده کلی آن است که همسر آدمی باید همان گونه که حق است تربیت شده باشد نه آنکه مثلا در منزل شوهر بخواهد تربیت شود؛ زیرا تجربه نشان داده آنهایی که همسر مناسب و تربیت یافته انتخاب نموده اند در ادامه زندگی با مشکل مواجه می شوند چه رسد به آنکه شوهری بخواهد همسرش را در منزل خود( بر اساس شاخصه های مورد نظرش ) تربیت نماید؛ لذا بهتر است وضعیت فعلی طرف مقابل را دیده و به این دل خوش نکرد که مثلاً بعد از ازدواج مسأله حل گردد.
برای انتخاب همسر تنها یک شرط اساسی و کلی وجود دارد و آن کفویت است. کفویت یعنی همتایی که در خصوص شما می توان گفت باید به گونه ای باشد که زندگی زن و شوهر در یک راستا و هم جهت باشد. مانند اینکه هر دو اهل ایمان و معتقد به رشد معنوی باشند و در تخالف و ضدیت با هم نباشند، زیرا در این صورت مزاحم هم خواهند بود.
پس مسأله اعتقادات را جدی بگیرید و از این موضوع راحت عبور نکنید. ضمن اینکه تربیت کردن شخص بعد از عقد یا در زندگی مشترک کار طاقت فرسایی است. بنابر این توصیه می نماییم فردی را انتخاب نمایید که از لحاظ دینی با شما هم کفو باشد. حتی همان موضوع رفت و آمدها هم مهم است و نباید بپذیرید.
خواهر محترم! از نظر ما در این ازدواج تأمل نمایید و به صرف علاقه اکتفاء نکنید که حتما به مشکل خواهید خورد.
موفق باشید.