با سلام و سپاس از همراهی شما با مشاورین «راسخون»، از اینکه ما را به عنوان راهنمای خود انتخاب نمودید سپاسگزاریم.
ای کاش پرسشتان را دقیق تر مطرح می نمودید که منظورتان از نامزدی این است که آیا عقدی بین ما خوانده شده و در دوران عقد هستید یا اینکه خیر، فقط در حال آشنایی و نامزدی هستید؟
در هر دو صورت توجه داشته باشید انسان در امر ازدواج نباید قبل از انتخاب، عاشق و دلباخته‏ ی کسی شد (نه پسر نسبت به دختر و نه دختر نسبت به پسر) البته علاقه در حدّی که انگیزه‏ای شود برای انتخاب اشکالی ندارد بلکه لازم است اما اگر این علاقه تبدیل به عشق شد مشکلات زیادی از جمله فقدان شناخت درست و واقع بینانه از طرف مقابل را به دنبال خواهد داشت ؛زیرا روح حاکم بر این گونه احساسات و علاقه مندی ها، عشق‏ورزی کور است نه خردورزی. پای خرد و عقل در میدان عاشقی لنگ است. امام علی علیه السلام می‏فرمایند: «حبّ الشّیء یعمی و یصمّ»، دوست داشتن چیزی انسان را کور و کر می کند. در حالی که تصمیم‏گیری درست در مورد ازدواج با فرد خاص، تنها با تکیه بر عقلانیّت و خردورزی ممکن است. چنین علاقه مندی هایی راه عقل را مسدود و چشم واقع بین انسان را کور می‏سازد و اجازه نمی‏دهد تا یک تصمیم صحیح و پیراسته از اشتباه گرفته شود.
خواهر محترم!
در واقع چون شما هنوز آن علاقه سوزان را در دل خود پرورش می دهید حتی خوبی های نامزدتان را به عنوان بدی می بینید و نمی توانید او را بپذیرید. ما موارد زیادی را دیده ایم که دخترانی چون شما بعد از جدایی از همسر یا نامزد فعلی و ازدواج با فرد دیگری و با گذشت مدتی پشیمان شده اند که چرا با همان همسر سابق زندگی نکرده اند و او را بهتر دانسته اند.
شما در حال حاضر نامزد فردی هستید و می خواهد شما را خوشبخت کند. او می خواهد همه سرمایه خود که همه احساس، عمر و جوانی اش می باشد را در اختیار شما بگذارد و با قلبی پر از آرزو، پیمان مقدس زناشویی را با شما ببندد آیا درست است که با فکر کردن به شخص دیگری دل دیگری را بسوزانیم؟ اگر شما با عشق فرد دیگری در کنار او زندگی کنید، خیانتی عاطفی در حق نامزدتان محسوب نمی شود؟ اگر نامزدتان چنین احساسی در قلب خود داشت، برای شما تعبیری جز فاجعه بود؟ آنچه برای خود نمی‌پسندید، چرا برای او می‌پسندید؟البته خوشبختانه ظاهرا خودتان هم راضی به این وضع نیستید و می خواهید این اوضاع تغییر کند. اما اکنون چه باید کرد؟
به نظر ما شکرانه داشتن نعمت همسر شایسته این است که انسان همه اندیشه و محبت و علاقه خود را به پای آن بریزد و از آن پاسداری و نگهداری نماید و خداوند را بر آن شاکر باشد. شما باید با واقعیات زندگی کنید و آن را باور نمایید و اطمینان داشته باشید که خیر شما در همین وضعیت موجود است نه این که با خیال و آرزویی دست نیافتنی و بی حاصل زندگی نمایید. بی شک نامزدتان نقاط اخلاقی و رفتاری مثبتی دارد، پس به نقاط مثبت و امتیازات و جنبه های خوب و کمالات نامزدتان و نعمت های خداداد در زندگی خود بیندیشید و همه دل و روح خود را به نامزدتان بسپارید تا زندگیتان شیرین و علاقه نامزدتان به شما بیشتر و رضایت خداوند را به خود جلب نمایید.
خواهر گرامی! اگر پسر قبلی واقعا شما را دوست داشت بدون اطلاع رها نمی کرد یا حداقل خواستگاری می کرد...پس آن چه درست و منطقی و عاقلانه و مورد رضای خدا و به خیر و مصلحت دنیا و آخرت شما است این است که علاقه و یاد این فرد را به کلی از دل و روح خود پاک کنید و آن را فراموش نمایید و همه علاقه و محبت خود را نثار نامزدتان نمایید. هر چند زدودن این علاقه کاری است که یکباره ممکن نیست و امری تدریجی است و نیازمند گذشت زمان است اما به هر صورت کاری ممکن و لازم است. نامزد فعلی تان نیز کم کم روشهای ابراز محبت را خواهد آموخت.
موفق باشید.

بیشتر بخوانید:
آیا سرانجام یک ازدواج قابل پیش بینی است؟