سلام از این که ما را به عنوان همراه خود انتخاب کرده اید از شما سپاسگزاریم. همراه گرامی اصطلاح فوبی اجتماعی اغلب برای اشخاصی به کار می‌رود که به طور کلی در برابر دیگران قادر به سخنرانی نیستند. البته این دیگران شامل نزدیکان و افراد صمیمی نمی‌شود. به این ترتیب این که در محل کار خوب هستید بسیار نکته مثبتی است. آیا در جمع های مدرسه نیز چنین بوده‌اید؟ آیا به تازگی چنین مسئله ای برای شما ایجاد شده است؟ آیا پس از ورود فردی خاص به فامیل (منظور اضافه شدن عضو جدید در فامیل) این حالت برای شما پیش آمده است؟ آیا اتفاق خاصی سبب ساز این ماجرا در شما شده است؟ به طور کلی باید خدمت شما عرض کنم که فوبی اجتماعی را در کتب جدید اضطراب اجتماعی می‌نامند چرا که بیشتر از این که ترس باشد از یک اضطراب ناشی می‌شود. اما با توجه به این که ماجرا برای شما به تازگی ایجاد شده است به نظر می‌رسد بر اثر یک اتفاق یا ورودی عضوی جدید به فامیل این گونه شده باشد. اما اگر اتفاق خاصی برایتان افتاده است به یاد داشته باشید که هر چقدر از سخنرانی و صحبت در جمعی خودداری کنید ماجرا بدتر شده و باعث می‌شود به مرور زمان واقعا سخنرانی کردن برایتان به یک غول تبدیل شود.
اما برای مقابله با این مسئله باید به دنبال راه حل های عملی باشید. یک راه حل آن است که خودتان را ملزم به صحبت کنید و دقیقا همان هایی را برگزینید که بیشتر جلویشان خجالت می‌کشید. در کنار این مسئله باید تمرین کنید تا به بهترین نحو حرفهایتان را جمع کنید. به یاد داشته باشید همه ما انسان ها گاهی تپق می‌زنیم و این امری طبیعی است. اگر احیانا جایی از صحبت گیر کردید یا تپق زدید و یا کلمه ای را اشتباه تلفظ کردید ایرادی ندارد و همه انسان ها دچار چنین خطاهایی می‌شوند. بنابراین اگر اشتباهی صورت گرفت خود را سرزنش نکنید و از آن عبور کنید. دو نکته را فراموش نکنید اول این که همه انسان ها در طول صحبتشان اشتباهاتی دارند (حتی بهترین سخنرانان) که البته این مورد را می‌توانید در خبرگوها (به عنوان قشری که شغلشان صحبت کردن است و بارها و بارها تمرین می‌کنند و بهترین هستند نیز مشاهده کنید) این امر در ما مردم عادی دیگر کاملا طبیعی است.
نکته دوم این که ما خودمان به اشتباهاتمان بیش از اندازه می‌اندیشیم و آن ها را بزرگ می‌کنیم در حالی که دیگران فراموش کرده‌اند که فلان زمان ما چی اشتباهی در سخنرانی مرتکب شده ایم. این خود ما هستیم که اشتباهاتمان را به وضوح به یاد می‌اوریم در حالی که دیگران آن ها را درست به خاطر ندارند. چند مورد دیگر که باید به یاد داشته باشید. به علایم بدنی خود توجه نکنید. لرزش دست و تعریق و خشکی دهان و... علایمی هستند که ممکن است در هر انسانی رخ دهد ولی زمانی که به آن ها بیش از حد توجه می‌کنید باعث می‌شود که علایم بدنی بدتر شوند. بگذارید مثالی بزنم، من اگر دستانم بلرند و وسط سخنرانی به آن ها توجه کنم در ذهنم به این می اندیشم که دیگران آیا چگونه در ارتباط با من می‌اندیشند. حتما دیگران لرزش دستم را دیده‌اند. دیگران الان من را قضاوت می‌کنند. الان همه می‌گویند چقدر اضطراب دارد و..... این مسئله سبب می‌شود که دستانم بیشتر بلرزند و علایم بدنی بیشتر و بدتر شوند. و بدتر شدن علایم بدنی یک سیکل منفی به دنبال دارد. هرچه علایم بدنی بدتر می‌شود، توجه شما به علایم بیشتر می‌شود و مدام لرزش دست و ... بدتر می‌شود. اما به علایم بدنی توجه نکنید، چرا که خود عاملی است برای پرت شدن حواستان و به این ترتیب احتمال لغزش های زبانی را در شما بالا می‌برد. دوست خوب و همراه در هنگام سخنرانی با خودتان بیاندیشید که همه به هنگام حرف زدن کمی لرزش دارند من نیز دارم و همه می‌دانند که این لرزش ها طبیعی است. سپس به سخنانتان توجه کنید و حواس خود را از این علایم دور کنید. امیدوارم بهترین شرایط برای شما پیش بیاید و بتوانید با مسئله به خوبی کنار بیایید.

بیشتر بخوانید:
استرس (تنیدگی) و اضطراب