سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
از رفتار همسرتان خسته شده اید و چاره کار خود را طلاق می دانید اما مسئله ای باعث تردیدتان شده است. با خود میگویید که اگر همانند قبل صبوری میکردید، این سه ماه ارام بودن همسرتان همیشگی و پایدار میشد.
دوست عزیز، تردید شما قابل درک است زیرا که زندگی تان را دوست دارید و از تلخی طلاق خبر دارید تا کنون برای زندگی و ارامش ان تلاش کرده اید دوست داشتید که نتیجه ان خوشبختی باشد نه دو دلی طلاق. با توجه به نظر مشاورتان مشکل همسر شما اختلال شخصیت است و تقریبا غیر قابل درمان، یعنی اگر بخواهید زندگی با او را انتخاب کنید، باید صبوری حتی بیش از گذشته را داشته باشید. اینکه اکنون و در طی این سه ماه نتوانستید همانند سابق با او مدارا کنید نشان میدهد که انگیزه لازم را برای سازگاری از دست داده اید. اگر نتوانید مجددا انگیزه و روحیه تان را تقویت کنید، مطمئنا در اینده نیز یارای مقابله با رفتار ناخوداگاهانه همسرتان نیز نخواهید بود. به جای سرزنش خود که چرا همانند سابق نبوده اید به این بیندیشید که ایا میتوانید خود را برای رفتارهای همیشگی و غیر قابل تغییر همسرتان مقاوم و صبور سازید؟ به احتمال قریب به یقین میتوان گفت که پشیمانی و مراعات های رفتاری همسرتان موقتی و تحت تاثیر مسئله طلاق و تنهایی بوده و با توجه به اظهار خودتان به بهانه ای کوچک رفتار سابق از سر گرفته شده است، پس اعتماد چندان عاقلانه نیست. در مورد مسئله فرزند اوری نیز به یاد داشته باشید که در کنار مسائل ریز و درشت زندگی با همسرتان، شما باید مسئولیت تفاوت تربیتی دو والد را به عهده گرفته و سعی در جبران کاستی ها نمایید. از طرفی مشکلات رفتاری همسرتان حتما در تربیت فرزندتان اثر گذار خواهد بود و شما با قبول فرزند اوری، نسبت به تمامی این حقوق و شرایط فرزندتان مسئول هستید. مجددا و در نهایت تاکید میکنم، برای تصمیم به طلاق یا ماندن در زندگی باید شرایط و توان روحی خود را برای سازگاری با همسرتان – انگونه که قبلا بوده – بررسی نمایید. این تامل مسیر شما را روشن میکند.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.