با سلام و خسته نباشید. بنده پسری دارم ۱۷ساله که از بچگی کلا بچه بی دردسر و خوبی بود. تا این دو سال آخر که با دوستانی معاشرت کرد که کلا راه زندگیش رو عوض کردن. با اینکه از لحاظ درسی همیشه خیلی موفق بود از علاقه افتاد و یه سال مدرسه رو بخاطر رشته مورد علاقه اش گذاشت کنار و خوردن مشروب و خط انداختن روی دستش رو از دوستانش تقلید کرد. بخاطر جدا کردن از دوستاش محل زندگیمون رو عوض کردم ولی متاسفانه تاثیری نداشت و همه تلاش های من بی نتیجه بود. تا اینکه یه ماه پیش به روانپزشک مراجعه کردیم و ایشون گفتن مشکل اختلالات رفتاری داره که دو نوع قرص دپاکین ۵۰۰در چهار روز اول شبانه یک دوم بعدش یک عدد و ریسپریدون امیلی چهار روز اول یک دوم ظهر و شب و بعدش یکی ظهر و یکی شب به مدت دو ماه تجویز کردن. که شکر خدا فعلا همون بچه آروم سابق شده ولی من خیلی نگرانشم. این قرص ها آینده زندگی بچه م رو تباه نکنه. ناگفته نماند که بنده ۲سالگی پسرم از شوهرم جدا شدم و به تنهایی بزرگش کردم. براش هم پدر بودم و هم مادر و این نبود پدرش باعث شد همه خواسته هاش رو بدون چون و چرا براش تهیه کنم. تا مبادا جای خالی پدرش رو احساس کنه. لطفا راهنماییم کنین که آیا کاری که کردم و روانپزشک بردم کار عاقلانه ای بوده یا واقعا پسر من مشکلی داشت که پیش روانپزشک ببرم؟ کلا از این میترسم که شاید کار اشتباهی کردم و نباید چنین کاری میکردم. از طرفی بخاطر عوض شدن رفتارش خوشحالم و از طرفی بخاطر اینکه باید دارو بدم بهش بخوره عذاب وجدان شدیدی دارم و اینکه این قرص خوردنها تا کی باید ادامه داشته باشه. میترسم آینده و زندگی بچه ام بیشتر از این به تباهی بکشه. لطفا راهنماییم کنین باید چیکار کنم چطور با این قضیه میتونم کنار بیام؟ چون پسرم برام از همه چی عزیزتره. جز اون کسی رو ندارم و نمیخوام تمام زحمتهایی که برای بزرگ کردنش کشیدم بیهوده باشه. عاجزانه خواهش میکنم راهی جلوم بزارین.