سلام بر شما همراه گرامی سایت راسخون.
دوست نوجوان من، پیام پر از نمیدانم هایتان را با دقت و مکرر خواندم. متاسفانه من نتوانستم بدانم‌ که چه چیزی شما را این همه رنجور کرده. رنجهای زندگی همیشه و همه جا وجود دارد اما حتما یک‌ چیزی وجود دارد که شما را به انفجار رسانده است و اکنون به این حال رسیده اید.
دوست عزیزم، کاهش انرژی شما و نیاز به یک همدم کاملا در صحبت هایتان مشهود است و تنها کاری که از من ساخته است این است‌ که همانند یک دوست در کنارتان باشم و حرف هایتان را بشنوم. اگر شما نیز مرا به دوستی قبول کرده و اعتماد نمایید، از شما سپاسگزار خواهم بود. زمانی که رنج ها و سختی بر ادمی اوار میشود، او فقط میخواهد بنشیند و سرش را بر زانوی کسی بگذارد و های های گریه کند و یا حرف بزند، انقدر بگوید و بگوید تا دلش خالی شود. مخصوصا اگر این ادم از جنس لطیف زن باشد که به او لقب ریحانه میدهند و میگویند باید نازش را کشید‌.
دوست نازنینم، به سبب ناراحتی ای که داشتید نتوانستید مشکل خود را برایم خوب توضیح دهید لذا در پیام بعدی منتظر توضیحات مبسوط تان هستم. البته به شما حق میدهم و حتی انتظار ندارم در پیام بعدی نیز بتوانید خوب مشکل را توضیح دهید اما در هر حال شما به چندین مصاحبه نیاز دارید تا بتوانیم در تشخیص مشکل و راه حل ان به نتیجه برسیم. با توجه به اینکه اولین راه حل مشکل شما دریافت همدلی و حمایت اجتماعی است، در پیام های بعدی هم‌ شنونده(خواننده )تمامی تلخی ها و ناراحتی هایتان خواهم بود و سعی میکنم همه انها را از نگاه شما ببینم. اگر هم شما فکر میکنید نیاز بیشتر و فوری تری به کمک دارید، بهترین راهکار مراجعه به مشاوره حضوری ست.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.