با سلام. من دختری هجده ساله هستم که امسال کنکور دادم و متاسفانه به خاطر یه سری مشکلاتم نتونستم نتیجه ی خوبی بدست بیارم و تصمیم گرفتم که بمونم برای سال بعد. این ها رو گفتم چون سوالم مربوط به همین میشه. مادر من آدم درونگرایی هست و عموما احساسات و نظراتش را بیان نمیکند. وقتی نتایج کنکورم رو دادن، خودم میدونستم که قرار نیست رتبه خوبی بیارم چون واقعا من نتونسته بودم خوب درس بخونم که از دلایل خوب درس نخوندنم، پنجاه درصد عاملش خانوادم بودن چون اصلا یه ذره هم خودشون رو با برنامه من وفق نمیدادن و تصورشون هم این بود که آدم نباید وابسته این و اون باشه تا درس بخونه و باید توی هر شرایطی درس بتونه بخونه. در حالیکه من مطمئنم همه کنکوری ها میدونن اینجوری نیست و حتما باید حتی یه ذره هم که شده خانواده حمایتشون کنه. البته اونها دمشون گرم از لحاظ مادی همه چی رو مهیا میکردن ولی آرامشی توی خونه اصلا وجود نداشت. خلاصه مادر من اوایل که نتایج رو دادن همش سکوت میکرد و حتی نمی‌گفت چرا خوب نیاوردی. (پدرم توی ماموریت کاری هستن و ماموریتشون چند ماهه هست و اینجا نیستن که شاهد رفتار مادرم با من باشن و نظری بدن) اما چند روز پیش یه اتفاقی افتاد که من یه کم اعتراض کردم که مادر من شما اصلا شرایط درس خوندن رو برای من مهیا نمیکنین و انتظار هم دارین که من نابغه بشم. من این وسط یه برادر چهار ساله هم دارم که چون پدرم اینجا نیست و مادرم هم صبح ها می‌ره اداره و برادر بزرگترم هم توی یه شهر دیگه توی دانشگاه هست، از قضا من مسئول نگهداری و مراقبت از برادر کوچیکم هستم که به هیچ عنوان فرصت درس خوندن برای من نمی‌ مونه. و اما وقتی که من اون اعتراض رو کردم، مادرم شروع کرد به بد وبیراه گفتن و تحقیر کردن و سرکوفت زدن به من. مثل اینکه خیلی وقت بود منتظر گفتن اینها بود. من واقعا ناراحت شدم، درکش میکنم چون انتظاری که از من داشتن رو برآورده نکردم و قبول میکنم که خودم هم کم کاری کردم و باید و باید هر طور که شده می‌تونستم خوب درسم رو بخونم، اما این وسط مشکل من اینه که اینها اصلا به هیچ عنوان قبول نمیکنن که خودشون هم در موفق نشدن من نقش دارن. مادرم تصور می‌کنه چون از لحاظ مالی خیلی کمک کرده به من که هر کتابی رو تهیه کنم، پس حق داره که بهم سرکوفت بزنه. باز هم من درکش میکنم و اونقدر توی روح و روان خودم به خودم ناسزا میگم که چرا نتونستم موفق بشم. اما مادرم دست بردار نیست و همین امروز هم دیگه جلوی مادربزرگم من رو تحقیر کرده و هر وقت هم در برابر دفاع های من کم میاره میگه که ایشالا خدا مادرتون رو ازتون بگیره راحت شین، به خدا اونقدری عصبانی و ناراحت شدم که وقتی چشمهای گریان برادر کوچیکم رو می‌دیدم در برابر این حرف مادرم، واقعا میخواستم برم خودکشی کنم که همه از دستم راحت بشن. من خیلی روحیه ضعیفی دارم و هر تلنگری واقعا خیلی قلبم رو به درد میاره‌. مادرم هم که هیچ حتی یه ذره هم فکر نمیکنه که شاید بهتر باشه به جای دعوا با تنها دخترش و سرکوفت زدن بهش، فقط یه بار بره باهاش آروم حرف بزنه و مشکلات و مسائل من رو هم بفهمه. به خدا اونقدری دلم یه خلوت مادرانه میخواد که مادرم نوازشم کنه. ولی هر دقیقه که میگذره مطمئن میشم که اون اصلا من رو دوست نداره. پای نوشتن این متن هم کلی اشک ریختم. خیلی ممنون که وقت گذاشتین و خوندین.😔