با سلام و احترام خدمت شما همراه گرامی سایت راسخون.
از رفتارهای انزوا طلبانه فرزندتان‌ گفتید و دنبال راه چاره برای آن هستید.
مادر ارجمند، برای حل مسئله ابتدا باید دلیل ایجاد این حالات را در فرزندتان بیابید و بدانید همزمان با شروع این حالات، چه اتفاقی را تجربه کرده است؟ برای این منظور پیشنهاد میشود که هر کدام‌ از اعضای خانواده که با او ارتباط بهتری دارد، با وی همراه و هم‌ کلام شود و شنونده حرفهایش باشد و اجازه دهد تا او لب به سخن‌ بگشاید و از لا به لای حرفهایش به دلیل ان پی ببرد. اگر صرف این‌ زمان برایتان دشوار است میتوانید مستقیما با او وارد صحبت شوید و در عین همدلی و نشان دادن همراهی خود با او و عدم اجبار برای قبول دعوت های تان، به او اعلام کنید که نگران تغییر حال او هستید و دوست دارید به او کمک‌ کنید. پاسخ و واکنش او میتواند سرنخ خوبی برای شما داشته باشد. با دوستانش در محیط دانشگاه و یا در حوزه های ارتباطی دیگرش، تماس حاصل کنید و از آنها در مورد تغییر حال فرزندتان سوال کنید و از ایشان در مورد اتفاق سبب ساز این حالت سوال نمایید. با صمیمی ترین دوست فرزندتان مرتبط شوید و از او بخواهید که پیگیر تماس و ارتباط بیشتر با فرزندتان باشد تا بتواند به ریشه مسئله برسد. در نهایت اگر همچنان نتوانستید دلیل این مشکل را بیابید حتما او را برای مراجعه به مشاور ترغیب و حتی اجبار کنید. زیرا ادامه این وضعیت با توجه به سن ایشان، میتواند اسیب روحی و روانی را برایش ایجاد کند.
در پناه حق و عاقبت بخیر باشید.