تک فرزندم و حس تنهایی و غم اذیتم می کنه، چه کنم؟
پدر و مادرم خیلی اذیتم می کنن
من یه دختر دوازده ساله ام .
پدرم خیلی اذیتم می کنه اصلا نمی تونم باهاش حرف بزنم من تک فرزندم ولی اصلا زندگی خوبی ندارم روزی هزار بار ارزوی مرگ می کنم زندگی واسم بی معنی شده هیچ کس درکم نمی کنه اصلا نمی تونم با پدر و مادرم صحبت کنم اصلا هیچ احساسی ندارم خیلی ناراحتم هیچ کسی منو دوس نداره صبح ها که بیدار می شم انگار تو جهنم چشم وا کردم اصلا حس و حال هیچ کاری ندارم یک بار خود کشی کردم سه بار از خونه فرار کردم اصلا نمی دونم باید چیکار کنم چیزایی که قبلا خوشحالم می کرد الان اصلا خوش حالم نمی کنه تنها دل خوشیم شده گوشی هر شب با گریه خوابم می بره
مشاور: مهدیس حسینی
دوست گرامی سلام
چرا نفرمودید که پدرتان چگونه شما را اذیت میکند و چرا رابطه عاطفی محکمی با والدینتان ندارید؟ سر وقوع چه مسائلی خودکشی کرده اید؟ آیا به خاطر اینکه شما را درک نمی کنند از خانه فرار کرده اید؟
چرا فکر میکنید والدینتان شما را دوست ندارند؟
یک سوال از شما دارم هنگامی که داشتید از خانه‌تان فرار می کردید حتی برای یک لحظه از خودتان پرسیدید که در خانه‌ای که والدینم را دارم حال بر فرض احساس می کنم که اصلاً مرا دوست ندارند و من جایی در این خانه ندارم پس بهتر است فرار کنم اما به کجا؟
شما فرزندی از پوست و گوشت و خون والدین تان هستید چرا فکر می کنید آنها شما را دوست ندارند؟
چرا از خودتان نمی پرسید اگر والدینم مرا دوست ندارند آیا در این کره خاکی کسی هست که مرا بیشتر از والدینم دوست داشته باشد؟
دوست عزیزم سن نوجوانی و رسیدن به بلوغ و احساس استقلال، کشف هویت، این که والدینم دیگر مرا دوست ندارند چرا آنها مرا درک نمی کنند همه دغدغه های دوران نوجوانی شماست و این سوالات کاملاً طبیعی است که در ذهن هر نوجوانی شکل بگیرد.
به نظرتان اگر والدین تان شما را دوست نداشتند چرا بعد از هر بار فرار، شما را به خانه بازگرداندند؟ حال من فرض می گیرم که دنبال شما گشته اند و شما را دوباره به خانه برگردانده‌اند، که اگر این طور نباشد و شما بعد از هر دفعه فرار از خانه خودتان با پای خودتان به خانه بازگشته باشید از خودتان پرسیده اید که چرا والدینم مرا به خانه راه دادند؟
آیا بعد از اینکه خودکشی کردید راحت تر نبود که شما را در همان حال رها کنند تا بمیرید چون دوستتان ندارند.
واقعا درک پدر و مادرتان تا این اندازه سخت است؟
قبول دارم نوجوانی دوره حساسی است و بعضی از والدین در این دوره به جای اینکه بتوانند به فرزندشان برای پشت سر گذاشتن نوجوانی و رسیدن به جوانی راهنمایی کنند مسیر و رفتار اشتباهی را در پیش می گیرند. شاید لازم است خودتان را جای پدر و مادرتان بگذارید. تصور کنید پدر و مادری دارید که به زبان دیگری حرف می زنند و شما به زبان دیگری. نه آنها متوجه می شوند که شما چه می گویید نه شما درک میکنید که آنها چه خواسته ای دارند در این زمان به نظر خودتان چه باید کرد؟
آیا نباید به یکدیگر کمک کنید که حرف یکدیگر را متوجه شوید؟
رابطه شما و پدر و مادرتان را می شود اینگونه ترسیم کرد که در یک خانه در کنار هم زندگی می کنید اما زبان یکدیگر را متوجه نمی شوید.
آن ها فریاد می کشند تا چیزی را به شما بفهماند اما چون فریاد کشیده اند شما هم در مقابل جیغ میزنید و واکنش نشان می دهید اما شاید پدر و مادرتان دارند فریاد می کشند و بلند به زبان خودشان میگویند دوستت دارم. تا به حال به این فکر کرده ای که زبانشان را چون متوجه نمی شوی دلیل بر این نیست که فریادشان از سر دعوا کردن با توست.
دوست عزیزم هیچ پدر یا مادری بد فرزندش را نمیخواهد شاید به جای خودکشی یا فرار از خانه لازم است در موقعیتی مناسب شب که وقت و حوصله صحبت کردن دارند در مقابل شان بنشینی و بگویی دوستشان داری و اگر دست به خودکشی زدی یا چند دفعه از خانه فرار کردی تنها به این دلیل بوده است که احساس کرده اید آنها دوستتان ندارند. تمام چیزهایی که روی دلتان سنگینی می کند و به خاطر احساسی که در قلبت داشته ای و سعی کردی خودت را بکشی برایشان حرف بزن،آرام و با احترام. برای اینکه به کسی بفهمانیم دوستش داریم نیاز به داد و فریاد نیست. برای اینکه به کسی بفهمانیم نیاز به درک شدن و مورد توجه قرار گرفتن داریم اصلا نیاز به فرار از خانه نیست.
شاید بهترین عمل این باشد که در موقعیتی مناسب با پدرتان حرف بزنید. مطمئن باشید با فرار کردن از خانه هیچ کس را در این دنیا پیدا نمیکنید که شما را بیشتر از از پدر و مادرتان دوست داشته باشد.
اگر صحبت کردن برای تان سخت است هر روز یک نامه برای پدرتان بنویسید و آن را به پدرتان بدهید، آنقدر از رویاها و آرزوها و خواسته هایتان در نامه ها بنویسید تا آرام شوید. مطمئن باشید حتی اگر پاسخ نامه ها را ندهد در طولانی مدت نظر پدرتان را نسبت به خودتان تغییر داده اید.
