خانم عزيز و همراز گرامي، نگراني هاي شما در مورد فرزند دخترتان تا حدودي به جا است، اما با اين تذکر که اگر اين نگراني ها يا به قول خودتان حساسيت ها به سمت افراط پيش بروند هم براي شما ايجاد مشکل مي کند، هم براي دخترتان. دختر شما هم مثل تمامي نوجوان ها نياز دارد تا علاوه بر استفاده از اطلاعات و آموزش هاي شما با کنجکاوي و تجربه دنياي پيرامونش را بشناسد و نسبت به آن آگاهي پيدا کند. اين تجربه هاي شخصي به او کمک مي کند تا استقلال را تجربه و مسئوليت پذيري را تمرين کند. اين که از او مي خواهيد تمامي وقايعي را که در مدرسه پيش مي آيد يا تمام حرف هايي را که با دوستانش مي زند، مو به مو براي شما تعريف کند، انتظار درستي نيست. دختر شما کم کم وارد مرحله نوجواني مي شود و گرايش دارد که حريم خصوصي داشته باشد و اگر درباره مسائلش حرف نمي زند به اين معنا نيست که در اين حريم خصوصي اتفاقات و موضوعات خطرناک و مسأله داري وجود دارد. اين حريم که با اجازه شما و کنترل غير مستقيم و نامحسوس شما کم کم شکل مي گيرد، کمک مي کند تا دخترتان وابستگي اش را به شما کم کند و مستقل تر باشد. وظيفه ي شما دادن اطلاعات درست و واقعي درباره ي زندگي و جامعه است، از جمله: مشکلاتي که يک دختر نوجوان را تهديد مي کند، مسائلي که مربوط به تغييرات فيزيکي و هورموني و جنسي است، صحبت درباره حدود رابطه با جنس مخالف و دلايل درست محدوديت ها و ساير مواردي که لازم است دخترتان از آن ها مطلع باشد. بنابراين وقتي دختر شما با اطلاعات و آگاهي متناسب با سن و سالش وارد مدرسه و جامعه مي شود بهتر مي تواند با مسائل پيرامونش روبه رو شود و در انتخاب ها و تجربه هايش کمتر اشتباه مي کند. به اين ترتيب هم از آفت وابستگي به خانواده و نداشتن اعتماد به نفس، در امان مي ماند و هم با مشکلات کمتري مواجه خواهد شد. بنابراين بهتر است به جاي اينکه مدام دخترتان را بازجويي و سوال پيچ کنيد تا همه چيز را برايتان بگويد (که مطمئن باشيد از اين راه به نتيجه نخواهيد رسيد و به عکس فاصله شما و او را بيشتر خواهد کرد) مثل يک دوست صميمي و آگاه باشيد که او هر وقت احساس نياز دارد، خودش، پيش شما بيايد و درباره ي مسائل و مشکلاتش با شما صحبت کند. ضمن اينکه به فراخور موقعيت، اطلاعات و آگاهي هاي لازم را به او بدهيد. تلاش کنيد به او آموزش و آگاهي بدهيد نه اينکه او را نصيحت کنيد يا او را از محيط اجتماع بترسانيد. مطمئن باشيد فرزنداني که مداوماً توسط خانواده کنترل مي شوند و به خانواده متکي و وابسته بار مي آيند وقتي هم که وارد جامعه مي شوند به دليل عزت نفس پايين و نداشتن استقلال و نياموختن مهارت هاي ارتباطي يا مواجهه با موقعيت هاي گوناگون، هم راحت تر فريب مي خورند و هم انتخاب هاي اشتباه تري مي کنند. در مورد مسأله آخري در نامه تان، اينکه وقتي دخترتان کوچک تر بود از تنها گذاشتن او با پسرهاي بزرگتر فاميل نگران مي شديد، فکر مي کنم اين تذکر براي همه خانواده ها، لازم است که با توجه به آمار و اخبار زياد از سوءاستفاده ها و آزارهاي جنسي کودکان که به دليل ناتواني آنها در دفاع از خود، اتفاق مي افتد، وظيفه ي والدين است که براي حفاظت و حمايت از کودکانشان، مراقبت و توجه کافي به عمل آورند. و البته بديهي است که به جاي فکر و نگراني وسواسي و بدون ثمر و فايده، بهتر است عملکرد و رفتار و روش مناسب و درستي داشته باشيم. به کودکتان توضيح دهيد که بايد از جسم و بدنش مراقبت کند و اجازه ندهد « هيچ کس» غير از مادرش، به نقاط خاص بدنش دست بزند و اگر هم چنين اتفاقي پيش آمد، موضوع را به مادرش بگويد. توضيح و آموزش بايد با زبان ساده و قابل فهم براي کودک و بدون ايجاد ترس باشد. در کنار آگاهي دادن به فرزندتان، لازم است که خودتان هم از او مراقبت کنيد. فرزندتان را نزد اقوام، دوستان و همسايگان تنها نگذاريد، حتي مواقعي که در مهماني جمع هستيد، کودکتان را فراموش نکنيد و کنترل غير مستقيم و نامحسوس داشته باشيد و دورادور مراقبش باشيد. به اين ترتيب نگراني تان از بابت آزارهاي جنسي که آمار زياد و مخفي هم دارد و عواقب روحي و رواني ناخوشايندي هم در کودکان باقي مي گذارد، برطرف مي شود. دوست عزيز، در مورد شيوه هاي آموزش يا ارتباط درست با کودکان و نوجوانان کتاب هاي زيادي وجود دارد که مطالعه ي آنها به رفع نگراني هاي شما کمک مي کند. همچنين صحبت و ارتباط با مشاور را هم فراموش نکنيد.