باسلام. احساس ناراحتي و ناكامي شما در اين شرايط، قابل درك است. نمي توان گفت شما در مورد دختران اشتباه كرده ايد يا وضعيت ايشان به خاطر بي مسئوليتي شما است. چون هرچقدر هم كه پدر و مادر در تربيت فرزندان، مطابق با اصول تربيتي و اخلاقي عمل كنند بازهم هيچ تضميني وجود ندارد كه فرزندان شيوه ي آرماني و مطلوبي را براي زندگي خود برگزينند. من نمي توانم به حالت شعارگونه اي به شما دلخوشي و تضمين بدهم كه همه چيز درست خواهد شد و دخترتان صددرصد تغيير خواهد كرد ولي چندنكته در مورد تربيت پذيري فرزندان و ويژگي هاي دوره ي خاصي كه دختر شما از لحاظ سني در آن قرار دارد(يعني نوجواني) را مطرح مي كنم انشاء الله بتواند براي شما سرنخ هايي براي ايجاد تغيير در ارتباطتان با دختران مهيا سازد. در دوران كودكي بويژه اواسط كودكي، يعني حوالي سنين دبستان، معمولاً فرزندان بالاترين آمادگي را براي تربيت پذيري و دروني كردن دستورات و رهنمودهاي والدين دارند. يعني شيوه ي كنترل مستقيم و امر و نهي كردن، شيوه اي بسيار مناسب براي تربيت كودكان در اين سنين است. اما بسياري از مشكلات و تعارضات بين والدين و فرزندان، زماني پيش مي آيد كه والدين به هنگام عبور فرزند از دوره ي كودكي به دوره ي نوجواني، شيوه هاي تربيتي خود را تغيير نمي دهند. البته در بسياري از موارد و در رابطه با بسياري از فرزندان ممكن است اين حالت، مشكل آفرين نباشد. نوجوانان بسياري وجود دارند كه به راحتي شيوه ي كنترل مستقيم والدين را مي پذيرند اما در مورد بسياري از نوجوانان ديگر، اين شيوه منجر به جبهه گيري نوجوان و مقابله و لجبازي با خواسته ها و رهنمودهاي والدين مي گردد. در واقع علت اساسي و ريشه اي اين مقابله جويي ها را بايد در نياز جديدي جستجو كرد كه در دوره ي نوجواني بسيار پررنگ مي شود. آن نياز، نياز به استقلال است. يك نوجوان هرگونه كنترل بيروني، سرزنش، امر و نهي و مواردي از اين قبيل را تهديدي عليه استقلال خود مي داند. و لذا هنگامي كه احساس كند والدين، دائماً حريم استقلال او را خدشه دار مي كنند به مقابله به مثل پرداخته و نه تنها مطابق با خواست والدين عمل نمي كند بلكه سعي مي كند دقيقاً برخلاف آن عمل كند. اين لجبازي در واقع كوششي است كه نوجوان از خلال آن احساس استقلال مي نمايد. البته اين شيوه به هيچ وجه شيوه ي سالمي نيست و پيامدهاي ناگواري براي آينده ي نوجوان دارد. البته منظور من از اين صحبت ها اين نيست كه بايد نوجوان را به بهانه ي احترام به استقلال او، به حال خودش رها كرد. زيرا نوجوانان در بسياري از موارد، به شدت تحت تأثير هيجانات خود (و نه منطق واقع بينانه) قرار دارند و مطمئناً به رهنمودها و راهنمايي هاي منطقي والدين نياز دارند. اما مطمئناً شيوه ي تأثير گذاري والدين بر نوجوان، ديگر مثل دوران كودكي نيست. بهترين ابزاري كه شما براي تأثير گذاري بر فرزندتان داريد رابطه ي بين شمااست. هرچه كه اين رابطه عميق تر شود مطمئن باشيد كه دختران تمايل بيشتري براي گوش دادن به رهنمود هاي شما پيدا خواهد كرد. اگر چند نكته ي ساده را رعايت فرماييد مطمئناً تأثيرات عميقي را در رابطه ي خود با دختران احساس خواهيد كرد. يك نكته ي اساسي اين است كه سعي كنيد در حيطه هاي سالم و امن، تا جاي ممكن به دختران مسئوليت دهيد. اجازه دهيد نياز به استقلال او به شكل سالمي ارضا شود. اگر نوجوان احساس كند كه والدين به او اعتماد كرده و مسئوليت بعضي از امور را به او سپرده و يا در حيطه ي مهمي به مسئوليت پذيري و استقلال او احترام گذاشته اند به احتمال كمتري راه حل لجبازي را براي ارضاء نياز به استقلال خود انتخاب خواهد كرد. نكته ي اساسي ديگر به نحوه ي ارتباطتان با فرزندتان بازمي گردد؛ سعي كنيد تا جاي ممكن از كنايه، سرزنش، توبيخ، تحقير و مواردي از اين دست اجتناب كنيد و به جاي آن تا جاي ممكن بر منطق و استدلال تأكيد كنيد. مطمئناً دخترتان به رهنمودهاي شما نياز دارد اما هنگامي اين پيام هاي سازنده به خوبي منتقل خواهند شد كه در قالبي سالم، صميمي و گيرا ارائه شوند. مطمئناً محتواي رهنمودهاي شما به دخترتان بسيار ارزشمند و ضروري است پس سعي كنيد شكل ارائه ي اين محتوا نيز تا حد امكان صميمي و دوستانه و بدون سرزنش و قضاوت و توبيخ باشد. البته اين نكات در زبان، ساده به نظر مي رسند اما در عمل، اجراي آن ها نياز به صبر و استمرار دارد. البته اگر دخترتان موافقت كند مراجعه به يك مشاوره ي خانواده هم مي تواند كمك كننده باشد.