باسلام. خواهر گرامی کاملا درست متوجه شده اید ، نقش هر دو عامل سرشت و تربیت در نحوه ی شکل گیری رفتار یک فرد می تواند سودمند باشد البته شدت و ضعف هر کدام از این عوامل در افراد مختلف متفاوت است. با این حال با بسیاری از حربه های تربیتی می توان نقش سرشت اولیه را کم رنگ تر کرد. دلایل رفتار پسر شما به بررسی بیشتری نیاز دارد، رفتار هر کدام از شما با آنها بسیار مهم است، ویژگی های شخصیتی متفاوت که رفتارهای متفاوتی را از سمت شما می طلبیده ولی شما با هر دو به یک شیوه رفتار می کرده اید. همچنین مقایسه و انتظاراتی که از آنها دارید به احتمال زیاد یکسان بوده ولی حقیقت امر این است که فرزندانتان دو انسان کاملا جدا با خصوصیات شخصیتی ، جسمانی و روانی کاملا متفاوت هستند. و چه بسا مقایسه ی شما بین دو کودکتان و شناختن یکی به عنوان بچه خوبه و دیگری بچه ای که مدام اذیت می کند، لجبازی و نافرمانی های او را تشدید تر کرده باشد. یعنی چون از مهارت کافی برای جلب توجه شما به شیوه ی مثبت برخوردار نیست از شیوه های منفی مانند لجبازی استفاده می کند ، یعنی حاضر است شما را اذیت کرده و خواسته های متعدد داشته باشد تا به نوعی حتی با جیغ و داد کشیدن سر او و نگران شدنش توجه شما را به سمت خودش بکشاند. پس لازم نیست تمام بهانه گیری ها و خواسته های او را اجابت کنید چون با این کار مطمئن باشید پس از این خواسته خواسته های بیشتر و بزرگ تری خواهد داشت. بلکه به یک روانشناس کودک مراجعه کنید تا بررسی جامعی از رفتارهای او بدست آورد و تا این رفتارها در او تثبیت نشده زمینه ی تغییر و مهارت آموزی فراهم شود. البته در نظر داشته باشید مراجعه ی به روانشناس نیز خود نباید به نحوی نباشد که این تلقی را در او ایجاد کند که تنها او مشکل دارد ، پس اولا هر دو فرزندتان را همراه خود ببرید و در حضور آنها مشکلات را بیان نکنید زیرا بیشتر جبهه گیری خواهد کرد و تمایلی به کار با روانشناس نخواهد داشت.