باسلام. خواهر عزیزم تکبر، خودشیفتگی و غرور در فرزندان به این دلیل به وجود می آید که اطرافیان، به خصوص پدر و مادر توانایی های ذاتی فرد مخصوصا آنچه خود او در به وجود آوردنش نقشی نداشته مثل هوش و زیبایی را بیشتر از آنچه هست مرکز توجه و اهمیت قرار می دهند، به تدریج فرزندتان باور کرده که به دلیل این توانایی ها دیگران باید تحت کنترل او باشند اما از طرف دیگر نیز به این نتیجه رسیده که با این مزیت های ذاتی که به تدریج عادی و کم رنگ شده است نتوانسته به پیشرفت هایی دست یابد که دوستان عادی اش به آن رسیده اند و این امر سبب شده دخترتان فکر کند که هرچه خودش را از دیگران دورتر نگاه دارد و با دیگران آمیخته نشود کمتر ضعف های شخصیتی اش نشان داده می شود و در مرکز توجه و قدرت باقی می ماند و همچنان از نظر شما پر اهمیت است. اما با گیر افتادن در این سیکل معیوب نه تنها پیشرفتی نمی کند و این مزایای طبیعی به او کمکی نمی کنند بلکه سبب می شود اطرافیان نیز از دور او پراکنده شوند و به دختر مغرور بداخلاقی می رسدکه از دیگران دوری می کند اما جنبه ی مهم تر و اساسی تر این است که دخترتان به دلیل آنکه نمی خواهد اطرافیان احساس ضعف و کم بودن اعتماد به نفسش را متوجه شوند به این رفتارهای جبرانی می پردازد و درون واقعی او خبر از چیز دیگری می دهد که با ظاهرش و آنچه شما می بینید کاملا متفاوت است. در مورد مدت زمانی که فرزندتان به این رفتارها متوسل شده است چیزی نگفته اید ولی با توجه به متن سؤالتان احتمال مقدمات یک افسردگی را می دهم ،البته این کاملا به صورت فرضیه است و تا ایشان از نزدیک بررسی نشوند نمی توان نظر قطعی داد، اما با توجه به آنچه گفتم توصیه می کنم بیشتر به او نزدیک شوید، و سعی کنید از او بخواهید به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید، البته از مراجعه به مشاور مدرسه بپرهیزید چون دخترتان با توجه به خصوصیاتش نگران این است که نکند مشکلاتش از طریق مشاور به معلمان و همکلاسی هایش نفوذ کند، او را از این بابت خاطر جمع کنید، همراه با هم به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید و با پیگیری جلسات به نتیجه ی دلخواهتان دست یابید، مراجعه ی به متخصص برای شما این مزیت را دارد که حتی اگر احتمال افسردگی فرزند شما اشتباه بود می توانند با کمک ایشان مهارت های ارتباطی و حل مسائل را بیاموزند و تمرین کنند.