با سلام و احترام من مدتی است که در گیری ذهنیم با خودم خیلی زیاد شده حقیقتش من ده سالی هست که یه آقایی رو دوست دارم قبل از اینکه ازدواج کنم ولی اون موفع اون به خواستگاری من نیومد .من اونو هیچ وقت فراموش نکردم ولی زمانی که از همسرم به خاطر اختلاف نظر شدید در مسائل مذهبی جدا شدم باز هم اونو دیدم و این بار اون از من خواستگاری کرد با وجود اردواج قبلی من ولی بعد از این همه سال تازه فهمیدم که اون هم آدم مذهبی نیست و بهش جواب رد دادم الان دو سالی هست که بهش جواب رد دادم ولی اصلا نمیتونم فراموشس کنم چون میدونم که دوستم دلره نمیتونم هیچ کسی رو دوست داشته باشم حس میکنم که در حق اون ظلم میکنم دوست داشتن هیچ کس رو باور نمیکنم چون دوست داشتن اون واقعا عمیقه البته بگم همسر سابق من عدم تعادل روحی و روانی داشت و در مدیریت خانواده ناتوان بود و ما در طی دوره ی کوتاه زندگی مشترکمان همش درگیر روانشناسی و روانپزشک بودبم .من همسر سابقم رو تونستم از قلبم خارج کنم ولی اونو نه بعضی وقتا با خودم فکر میکنم مگه چند سال زنده ای که این قدر خودتو اذیت میکنی من و بهروز واقعا رنج میبریم خانواده هامون هم تمایلی ندارن به این وصلت ولی با اصرار ما راضی میشن بهروز مشکلاتی هم داره مثلا زشته و بچه دلر نمیشه ولی من دوسش دارم ولی میترسم باز سر مسایل مذهبی نتونم دووم بیارم چه کنم دارم دیوونه میشم