پرسش :

آيا در عزاداری ها، گفتن مطالبي مثل انا كلب الرقيه يا سگ عوعو كن كوي حسينم، صحيح است؟

پاسخ :
بي ترديد تعظيم شعائر ديني، بخصوص گرامي داشت نهضت بي بديل حسيني كه در طي قرن هاي متمادي از سوي پيروان مكتب اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ انجام گرفته و هر روز نيز بر شكوه، عظمت و تأثير آن افزوده مي گردد، از افتخارات بزرگ و منحصر به فرد شيعيان است اين امر در صورتي نتايج مطلوبي را در پي خواهد داشت كه به نكاتي چند توجه خاص مبذول گردد:
1. هدف اساسي از برپايي چنين مراسمي، تقويت اسلام وتشیع، معرفي اهداف و انگيزه هاي راستين قيام حسيني و مجاهدات ساير ائمه اطهار ـ عليهم السّلام ـ و نيز رساندن پيام آنها به گوش نسلهاي جديد مسلمان و غير مسلمان باشد.
2. می بایداز انجام و حتي زمينه سازي هر نوع عملي (اعم از آهنگ، تعابير، حركات فيزيكي و غيره) كه مناسب با شأن و جايگاه ائمه طاهرين ـ عليهم السّلام ـ و شرافت مجالس منتسب به آنها نباشد پرهيز شود.
3. مداحان و غزاداران باید توجه داشته باشند که رعايت اعتدال و ميانه روي و پرهيز از افراط و حد فزوني و دوري از اعمال غلو آميز در همه مسائل اعتقادي از جمله در محبت اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ در دين مقدس اسلام اهميت خاصي دارد و سفارشهاي مؤكد در اين زمينه رسيده است.
امام صادق ـ عليه السّلام ـ فرمودند: «و احبوا اهل بيت نبيكم حباً معتقداً و لا تغلوا»[1] اهل بيت پيامبرتان را از روي اعتقاد دوست بداريد و از غلو پرهيز نماييد. لذا برای پیروان اهلبیت(ع) برازنده است كه در مراسم منتسب به اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ از اعمالي كه بوي غلو و افراط گرايي دارد شدیدا پرهيز نماید.
با توجه به مطالب فوق مي توان نتيجه گرفت كه به كارگيري تعابيري مثل انا كلب الرقيه و يا سگ عوعو كن كوي حسينم و امثال آن گذشته از اينكه در راستاي اهداف برپايي چنان محافل نبوده و افراط گرايي محسوب مي گردد اولاً: موجب وهن در مذهب و زمينه ساز سوء استفاده دشمنان دين است. و ثانياً: با حيثيت و جايگاه يك انسان آزاده و موحد سازگار نيست چرا كه دين اسلام براي مؤمنين عزت و حرمت ويژه قائل است بگونه اي كه ائمه ما راضي نيستند كه كسي مؤمنين را بردگان آنها بداند[2] تا چه رسد به امور پست تر از آن.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1- اصول صحیح عزاداری» به همت معاونت فرهنگی مرکز رسیدگی به امور مساجد کشور .

پی نوشتها:
[1] . مجلسي، محمدباقر، بحارالانوار، بيروت، مؤسسة الوفاء، چاپ دوم،1403هـ، 1983م، ج25، ص2009.
[2] . مجلسي، محمدباقر، پيشين، ص 268.
منبع: اندیشه قم