پرسش :
اگر عدهاى از علما به اعلم بودن مجتهدى شهادت بدهند و در مقابل، گروهى شخص ديگرى را اعلم بدانند، و ما نتوانيم مجتهد اعلم را تشخيص دهيم، وظيفه چيست؟
پاسخ :
آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيات عظام بهجت، فاضل و صافى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه تبريزى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه سيستانى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است؛ مگر در موارد علم اجمالى بر تكليف، (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب بايد هر دو فتوا را رعايت كند.
آيةاللَّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كند كه گمان به اعلميت او دارد و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى بايد از كسى تقليد كند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.
تبصره. فرض مسأله جايى است كه هر دو در تقوا مساوى باشند.
منبع:
امام، توضيح المسائل، م 4 و 3؛آيت الله نورى، توضيح المسائل، م 4 و 3.آيت الله صافى، جامع الاحكام، ج 1، س 8؛ توضيح المسائل مراجع، م 3 و 4.آيت الله تبريزي توضيح المسائل، م 3 و 4.آيت الله سيستاني تعليقات على العروة، م 20 13 و 21.آيت الله مکارم توضيح المسائل، م 5 4 و 6.آيت الله وحيدتوضيح المسائل، م 3 و 4.
آيات عظام امام، خامنه اى و نورى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بنابر احتياط واجب از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيات عظام بهجت، فاضل و صافى: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه تبريزى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه سيستانى: آگاهى و تخصص هر گروه از علما بيشتر باشد، شهادت و نظرشان مقدم است و در صورت تعارض، در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى، مخير است؛ مگر در موارد علم اجمالى بر تكليف، (مانند قصر و اتمام) كه در اين هنگام بنابر احتياط واجب بايد هر دو فتوا را رعايت كند.
آيةاللَّه مكارم: بنابر احتياط واجب از كسى تقليد كند كه گمان به اعلميت او دارد و در صورت تساوى، مخير است.
آيةاللَّه وحيد: در هر كدام احتمال اعلميت داده شود، بايد از او تقليد كند و در صورت تساوى بايد از كسى تقليد كند كه فتوايش مطابق احتياط است و چنانچه احتياط ممكن نبود و يا مشقت داشت، مخير است.
تبصره. فرض مسأله جايى است كه هر دو در تقوا مساوى باشند.
منبع:
امام، توضيح المسائل، م 4 و 3؛آيت الله نورى، توضيح المسائل، م 4 و 3.آيت الله صافى، جامع الاحكام، ج 1، س 8؛ توضيح المسائل مراجع، م 3 و 4.آيت الله تبريزي توضيح المسائل، م 3 و 4.آيت الله سيستاني تعليقات على العروة، م 20 13 و 21.آيت الله مکارم توضيح المسائل، م 5 4 و 6.آيت الله وحيدتوضيح المسائل، م 3 و 4.
