پرسش :
در احادیث آمده «انتظار» بالاترین عبادت است، آیا همه ما بهترین عبادت‌کنندگان هستیم یا شروط خاصی دارد؟
پاسخ :
البته که «انتظار» بالاترین عبادت است و احادیث و روایات بسیاری از معصومین علیهم‌السلام در این زمینه وارد شده است که برای نمونه فقط به دو روایت ذیل بسنده می‌شود:
امام هادی علیه‌السلام: «برترین اعمال شیعیانمان، انتظار فرج است» (غیبت نعمانى، ص 180)
امام صادق علیه‌السلام: «کسى که منتظر امام دوازدهم است مانند کسى است که در کنار رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) و براى دفاع از آن حضرت شمشیر مى‌زند».
اما برای درک بهتر موضوع و نیز رسیدن به این مقام باید به دو نکته‌ی مهم توجه نمود:
الف – انتظار چیست؟
مسلمان و به ویژه شیعه‌ای که «منتظِر» است، باید بسیار دقت و تأمل کند که منتظر کیست و منتظر چیست؟
آیا منتظر است امامی به دنیا آید؟ خیر. امام او در سال 255 هجری قمری به دنیا آمده است.
آیا بی امام، رهبر و هادی مانده و منتظر است تا خدا به او امامی عنایت کند؟ خیر. خدا هادی است و قبل از آن که بشر بفهمد نیاز به امام دارد، خود این نیاز را مرتفع نموده است.
آیا منتظر است که امام او از پس پرده غیبت بیرون آید و او بتواند امامش را ببیند؟ خیر. چرا که دیدن امام اگر چه فیض است، اما مشکلی را حل نمی‌کند. بسیاری امام علی علیه‌السلام را دیدند، اما پیرویش ننمودند، بسیاری نیز امام حسن و امام حسین و سایر ائمه علیهم السلام را دیدند، اما آنها را کشتند. مضافاً بر این که مگر همه امّت اسلامی حضرت رسول اعظم و همه شیعیان اهل بیت (صلوات الله علیهم اجمعین) را می‌دیدند؟! پس صرف دیدن، اگر چه توفیق و فیض است ،اما دردی دوا نمی‌کند.
پس ما منتظر چه هستیم؟ از چه محروم شده‌ایم که منتظر آن هستیم؟ چه مشکل و معضلی داریم که منتطریم مرتفع گردد؟
یک نگاه کوتاه به آیات و احادیث و روایات نشان می‌دهد که ما فقط منتظر «قیام» و سپس برقراری «حکومت عدل الهی» به حاکمیت امام معصوم علیه‌السلام هستیم. (حالا مرتب بگویند دین از سیاست جداست!).
ب – انتظار چگونه است؟
نحوه و چگونگی هر انتظاری، باید با هدف و منتظَر (آن چه انتظار تحقق و وقوعش را داریم) تناسب و انطباق داشته باشد.
بدیهی است که در هیچ موضوعی، معنای انتظار دست روی دست گذاشتن و نگاه کردن نمی‌باشد، چه رسد به انتظار فرج، ظهور، قیام و استقرار حکومت جهانی اسلام.
کسی که منتظر است در امتحانات درسی یا کنکور یا ... قبول شود، درس می‌خواند – کسی که انتظار دارد به وصال معشوقی برسد، برای ازدواج با او تلاش می‌کند – کسی که انتظار گشایش و رزق بیشتر دارد، برنامه‌ریزی و تلاش بیشتری می‌کند ...؛ پس کسی که منتظر قیام و حکومت عدل است، باید تلاش کند که اولاً شناخت خود را افزایش دهد، ثانیاً خودسازی را کامل‌تر نماید، تقوا را بیشتر رعایت کند، با قرآن، سنّت (سیره اهل عصمت علیهم‌السلام) و احکام اسلامی بیشتر آشنا شود و تبعیت نماید - جهاد را مضاعف نماید و با اخلاص، بصیرت، ذوق، شوق و امید، برای گسترش اسلام و زمینه‌سازی قیام و حکومت آن حضرت تلاش نماید. باید سعی نماید افسر لایقی باشد و اگر نتوانست، دست کم سرباز محکمی باشد.
چنین انتظاری عین جهاد لحظه به لحظه در راه خداست، لذا به مثابه‌ی شمشیر زدن در بدر و احد و در رکاب حضرت رسول الله صلوات الله علیه و آله است و پاداش صدها بار شهادت دارد. لذا امام سجاد علیه‌السلام می‌فرمایند:
«هر که در دوران غیبت قائم ما، بر ولایت ما ثابت قدم باشد، خداوند پاداش هزار شهید مانند شهداى بدر و احد را به او عطا مى فرماید.« (کشف الغمه، ج 3، ص 312)
البته که «انتظار» بالاترین عبادت است و احادیث و روایات بسیاری از معصومین علیهم‌السلام در این زمینه وارد شده است که برای نمونه فقط به دو روایت ذیل بسنده می‌شود:
امام هادی علیه‌السلام: «برترین اعمال شیعیانمان، انتظار فرج است» (غیبت نعمانى، ص 180)
امام صادق علیه‌السلام: «کسى که منتظر امام دوازدهم است مانند کسى است که در کنار رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم) و براى دفاع از آن حضرت شمشیر مى‌زند».
اما برای درک بهتر موضوع و نیز رسیدن به این مقام باید به دو نکته‌ی مهم توجه نمود:
الف – انتظار چیست؟
مسلمان و به ویژه شیعه‌ای که «منتظِر» است، باید بسیار دقت و تأمل کند که منتظر کیست و منتظر چیست؟
آیا منتظر است امامی به دنیا آید؟ خیر. امام او در سال 255 هجری قمری به دنیا آمده است.
آیا بی امام، رهبر و هادی مانده و منتظر است تا خدا به او امامی عنایت کند؟ خیر. خدا هادی است و قبل از آن که بشر بفهمد نیاز به امام دارد، خود این نیاز را مرتفع نموده است.
آیا منتظر است که امام او از پس پرده غیبت بیرون آید و او بتواند امامش را ببیند؟ خیر. چرا که دیدن امام اگر چه فیض است، اما مشکلی را حل نمی‌کند. بسیاری امام علی علیه‌السلام را دیدند، اما پیرویش ننمودند، بسیاری نیز امام حسن و امام حسین و سایر ائمه علیهم السلام را دیدند، اما آنها را کشتند. مضافاً بر این که مگر همه امّت اسلامی حضرت رسول اعظم و همه شیعیان اهل بیت (صلوات الله علیهم اجمعین) را می‌دیدند؟! پس صرف دیدن، اگر چه توفیق و فیض است ،اما دردی دوا نمی‌کند.
پس ما منتظر چه هستیم؟ از چه محروم شده‌ایم که منتظر آن هستیم؟ چه مشکل و معضلی داریم که منتطریم مرتفع گردد؟
یک نگاه کوتاه به آیات و احادیث و روایات نشان می‌دهد که ما فقط منتظر «قیام» و سپس برقراری «حکومت عدل الهی» به حاکمیت امام معصوم علیه‌السلام هستیم. (حالا مرتب بگویند دین از سیاست جداست!).
ب – انتظار چگونه است؟
نحوه و چگونگی هر انتظاری، باید با هدف و منتظَر (آن چه انتظار تحقق و وقوعش را داریم) تناسب و انطباق داشته باشد.
بدیهی است که در هیچ موضوعی، معنای انتظار دست روی دست گذاشتن و نگاه کردن نمی‌باشد، چه رسد به انتظار فرج، ظهور، قیام و استقرار حکومت جهانی اسلام.
کسی که منتظر است در امتحانات درسی یا کنکور یا ... قبول شود، درس می‌خواند – کسی که انتظار دارد به وصال معشوقی برسد، برای ازدواج با او تلاش می‌کند – کسی که انتظار گشایش و رزق بیشتر دارد، برنامه‌ریزی و تلاش بیشتری می‌کند ...؛ پس کسی که منتظر قیام و حکومت عدل است، باید تلاش کند که اولاً شناخت خود را افزایش دهد، ثانیاً خودسازی را کامل‌تر نماید، تقوا را بیشتر رعایت کند، با قرآن، سنّت (سیره اهل عصمت علیهم‌السلام) و احکام اسلامی بیشتر آشنا شود و تبعیت نماید - جهاد را مضاعف نماید و با اخلاص، بصیرت، ذوق، شوق و امید، برای گسترش اسلام و زمینه‌سازی قیام و حکومت آن حضرت تلاش نماید. باید سعی نماید افسر لایقی باشد و اگر نتوانست، دست کم سرباز محکمی باشد.
چنین انتظاری عین جهاد لحظه به لحظه در راه خداست، لذا به مثابه‌ی شمشیر زدن در بدر و احد و در رکاب حضرت رسول الله صلوات الله علیه و آله است و پاداش صدها بار شهادت دارد. لذا امام سجاد علیه‌السلام می‌فرمایند:
«هر که در دوران غیبت قائم ما، بر ولایت ما ثابت قدم باشد، خداوند پاداش هزار شهید مانند شهداى بدر و احد را به او عطا مى فرماید.« (کشف الغمه، ج 3، ص 312)
