پرسش :
اسامی قیامت در قرآن کریم کدامند؟
پاسخ :
پاسخ اجمالی:
قرآن کریم قیامت را به هفتاد اسم می‌خواند که هر یک از این اسامی به یک جنبه و خصوصیت آن اشاره دارند؛ مثلاً از آن جهت که همه انسان‌ها و موجودات در آن محشور می‌شوند، «روز حشر» نام دارد و از آن جهت که همیشگی است و مرگ در آن راه ندارد، «یوم الخلود» نام دارد.
معروف ترین نام قیامت، «یوم القیامة» است که 70 بار در قرآن مجید ذکر شده و حکایت از قیام عمومی بندگان و رستاخیز عظیم انسان‌ها میکند و توجه به آن انسان را به قیام در این دنیا برای انجام وظیفه دعوت مینماید.
پاسخ تفصیلی:
قرآن نام هاى بسیارى براى «معاد» انتخاب کرده که هر یک از آن نام‌ها به ویژگى‌ها و رخ دادهاى قیامت اشاره دارد. برخى از آنها عبارت‌اند از:
یوم الحساب (غافر، 27)؛ یوم الدین (حمد، 4)؛ یوم الجمع (تغابن، 9)؛ یوم الفصل (نبأ، 17)، یوم الخروج (ق، 42)، یوم الموعود (بروج، 2)، یوم الخلود (ق، 34)، یوم الحسرة (مریم، 39)، یوم التغابن (تغابن، 9)، یوم التناد (مؤمن، 32)، یوم التلاق (مؤمن، 15)، یوم الازفة (مؤمن، 18)،. یوم الوعید (ق، 20)،. یوم الحق (نبأ، 39)، یوم البعث (روم، 56)، الحاقة (حاقه، 1)، الدارالاخرة (بقره، 94)، الساعة (انعام، 31)، الصاخة (عبس، 33)، الطامة الکبرى (نازعات، 34)، الغاشیة (غاشیه، 1)، القارعة (حاقه، 4)، المیعاد (آل عمران، 9)، الواقعة (واقعه، 1)، الیوم الاخر (بقره، 8)، یوم الوقت المعلوم (حجر، 37) ، یوم تبلی السرائر (طارق ،9).
هر کدام از این نام‌ها بیانگر بعدى از ابعاد آن روز بوده، و به تنهایى مىتواند مسائل بسیارى را در این رابطه بازگو کند.
به گفته مرحوم «فیض کاشانى» در زیر هر یک از این نام‌ها سرى نهفته شده، و در هر توصیفى معناى مهمى بیان گشته، باید کوشید تا این معانى را درک کرد، و این اسرار را یافت.
او بیش از یکصد نام براى قیامت ذکر کرده که همه یا اکثر آن را مىتوان از قرآن مجید استفاده کرد؛ مانند "یوم الحسرة"؛ "یوم الندامة"؛ "یوم المحاسبة"؛ "یوم المسالة"؛ "یوم الواقعة"؛ "یوم القارعة"؛ "یوم الراجفة"؛ "یوم الرادفة"؛ "یوم الطلاق"؛ "یوم الفراق"؛ "یوم الحساب"؛ "یوم التناد"؛ "یوم العذاب"؛ "یوم الفرار"؛ "یوم الحق"؛ "یوم الحکم"؛ "یوم الفصل"؛ "یوم الجمع"؛ "یوم الدین"؛ "یوم تبلى السرائر"؛ "یوم لا یغنى مولى عن مولى شیئا"؛ "یوم یفر المرء من اخیه"؛ "یوم لا ینفع مال و لا بنون"؛ "یوم التغابن و ... [1]
معروفترین نام قیامت همان «یوم القیامة» است که 70 بار در قرآن مجید ذکر شده و حکایت از قیام عمومی بندگان و رستاخیز عظیم انسان‌ها میکند و توجه به آن انسان را به قیام در این دنیا برای انجام وظیفه دعوت مینماید. [2]
این که قیامت در قرآن کریم با نام‌ها و عنوان‌هاى مختلف خوانده شده است هر کدام از آنها نشان دهنده وضع مخصوص و نظام مخصوص حاکم بر آن است؛ مثلا از آن جهت که همه اولین و آخرین در یک سطح و در یک جا قرار مىگیرند و ترتیب زمانى آنها از بین مىرود، «روز حشر»، «روز جمع» و «روز تلاقى» خوانده شده است و از آن جهت که باطن ها آشکار و حقایق بسته و پیچیده باز مىشوند، «یوم تبلی السرائر» یا «روز نشور» نامیده شده است و از آن جهت که فنا ناپذیر و جاوید است، «یوم الخلود»، و از آن جهت که انسان‌هایى سخت در حسرت و ندامت فرو مىروند و احساس غبن مىکنند که چرا خود را براى چنین مرحلهاى آماده نکردهاند، «یوم الحسرة» و «یوم التغابن»، و از آن جهت که بزرگ‌ترین خبرها و عظیمترین حادثههاست «نباء عظیم» خوانده شده است. [3]
پی‌نوشت‌ها:
[1]. فیض کاشانی، المحجة البیضاء، غفاری، علی اکبر، ج 8، ص 331 ، انتشارات اسلامی، (با اختصار).
[2]. تفسیر نمونه، ج 25، ص 285، تهران، دار الکتب الاسلامیة، 1374.
منبع: www.islamquest.net
پاسخ اجمالی:
قرآن کریم قیامت را به هفتاد اسم می‌خواند که هر یک از این اسامی به یک جنبه و خصوصیت آن اشاره دارند؛ مثلاً از آن جهت که همه انسان‌ها و موجودات در آن محشور می‌شوند، «روز حشر» نام دارد و از آن جهت که همیشگی است و مرگ در آن راه ندارد، «یوم الخلود» نام دارد.
معروف ترین نام قیامت، «یوم القیامة» است که 70 بار در قرآن مجید ذکر شده و حکایت از قیام عمومی بندگان و رستاخیز عظیم انسان‌ها میکند و توجه به آن انسان را به قیام در این دنیا برای انجام وظیفه دعوت مینماید.
پاسخ تفصیلی:
قرآن نام هاى بسیارى براى «معاد» انتخاب کرده که هر یک از آن نام‌ها به ویژگى‌ها و رخ دادهاى قیامت اشاره دارد. برخى از آنها عبارت‌اند از:
یوم الحساب (غافر، 27)؛ یوم الدین (حمد، 4)؛ یوم الجمع (تغابن، 9)؛ یوم الفصل (نبأ، 17)، یوم الخروج (ق، 42)، یوم الموعود (بروج، 2)، یوم الخلود (ق، 34)، یوم الحسرة (مریم، 39)، یوم التغابن (تغابن، 9)، یوم التناد (مؤمن، 32)، یوم التلاق (مؤمن، 15)، یوم الازفة (مؤمن، 18)،. یوم الوعید (ق، 20)،. یوم الحق (نبأ، 39)، یوم البعث (روم، 56)، الحاقة (حاقه، 1)، الدارالاخرة (بقره، 94)، الساعة (انعام، 31)، الصاخة (عبس، 33)، الطامة الکبرى (نازعات، 34)، الغاشیة (غاشیه، 1)، القارعة (حاقه، 4)، المیعاد (آل عمران، 9)، الواقعة (واقعه، 1)، الیوم الاخر (بقره، 8)، یوم الوقت المعلوم (حجر، 37) ، یوم تبلی السرائر (طارق ،9).
هر کدام از این نام‌ها بیانگر بعدى از ابعاد آن روز بوده، و به تنهایى مىتواند مسائل بسیارى را در این رابطه بازگو کند.
به گفته مرحوم «فیض کاشانى» در زیر هر یک از این نام‌ها سرى نهفته شده، و در هر توصیفى معناى مهمى بیان گشته، باید کوشید تا این معانى را درک کرد، و این اسرار را یافت.
او بیش از یکصد نام براى قیامت ذکر کرده که همه یا اکثر آن را مىتوان از قرآن مجید استفاده کرد؛ مانند "یوم الحسرة"؛ "یوم الندامة"؛ "یوم المحاسبة"؛ "یوم المسالة"؛ "یوم الواقعة"؛ "یوم القارعة"؛ "یوم الراجفة"؛ "یوم الرادفة"؛ "یوم الطلاق"؛ "یوم الفراق"؛ "یوم الحساب"؛ "یوم التناد"؛ "یوم العذاب"؛ "یوم الفرار"؛ "یوم الحق"؛ "یوم الحکم"؛ "یوم الفصل"؛ "یوم الجمع"؛ "یوم الدین"؛ "یوم تبلى السرائر"؛ "یوم لا یغنى مولى عن مولى شیئا"؛ "یوم یفر المرء من اخیه"؛ "یوم لا ینفع مال و لا بنون"؛ "یوم التغابن و ... [1]
معروفترین نام قیامت همان «یوم القیامة» است که 70 بار در قرآن مجید ذکر شده و حکایت از قیام عمومی بندگان و رستاخیز عظیم انسان‌ها میکند و توجه به آن انسان را به قیام در این دنیا برای انجام وظیفه دعوت مینماید. [2]
این که قیامت در قرآن کریم با نام‌ها و عنوان‌هاى مختلف خوانده شده است هر کدام از آنها نشان دهنده وضع مخصوص و نظام مخصوص حاکم بر آن است؛ مثلا از آن جهت که همه اولین و آخرین در یک سطح و در یک جا قرار مىگیرند و ترتیب زمانى آنها از بین مىرود، «روز حشر»، «روز جمع» و «روز تلاقى» خوانده شده است و از آن جهت که باطن ها آشکار و حقایق بسته و پیچیده باز مىشوند، «یوم تبلی السرائر» یا «روز نشور» نامیده شده است و از آن جهت که فنا ناپذیر و جاوید است، «یوم الخلود»، و از آن جهت که انسان‌هایى سخت در حسرت و ندامت فرو مىروند و احساس غبن مىکنند که چرا خود را براى چنین مرحلهاى آماده نکردهاند، «یوم الحسرة» و «یوم التغابن»، و از آن جهت که بزرگ‌ترین خبرها و عظیمترین حادثههاست «نباء عظیم» خوانده شده است. [3]
پی‌نوشت‌ها:
[1]. فیض کاشانی، المحجة البیضاء، غفاری، علی اکبر، ج 8، ص 331 ، انتشارات اسلامی، (با اختصار).
[2]. تفسیر نمونه، ج 25، ص 285، تهران، دار الکتب الاسلامیة، 1374.
منبع: www.islamquest.net
