برخى تصوّر مى کنند که فلسفه حبوه براى پسر بزرگتر این است که او قضاى نمازها و روزه هاى پدر را باید انجام بدهد و در واقع حبوه عوض و اجرت عبادت‎هاى مذکور است، آیا این سخن صحیح است؟ اگر صحیح باشد، در صورتى که پدر عبادت قضا شده اى نداشته باشد، آیا حبوه باید در بین تمام ورثه تقسیم شود؟