پرسش :
اگر در يکى از جاهاى وضو، زخم کوچکى ايجاد شود که خونش بند نمىآيد و چون آب براى آن ضرر ندارد، روى آن را جبيره نمىکنند و اگر اين زخم را بشويند باز خون مىآيد و اگر خشک شود مقدارى خون نيز خشک مىشود که اگر زخم را بشويند خونى که خشک شده بود از بين مىرود ولى باز خون جديد مىآيد. اگر مثلا اين زخم در دست باشد و انسان بخواهد وضو بگيرد، آب وضو به اين زخم مى‌رسد، بنابراين جاهاى ديگر بدن و لباس انسان به‌واسطه آبى که به زخم رسيده نجس مىشود؛ فتواى حضرتعالى در رساله در احکام وضوى جبيره اين است که اگر روى زخم باز است و آب براى آن ضرر ندارد، بايد به‌طور معمول وضو گرفت، آيا مىتوان با بدن و لباس نجس وضو گرفت و نماز خواند؟ تکليف چيست؟
پاسخ :
مىتواند محلّ زخم را در آب کرّ يا زير لوله بگيرد و دست بکشد تا خون تمام شود و بلافاصله با نيت وضو، آب را به آن محلّ جارى کند و بعد از آن فورا آن محلّ را خشک کند تا سرايت حاصل نشود و وضو گرفتن با لباس نجس يا بدن نجس اگر نجاست در غير محل وضو باشد، مانع ندارد و در نماز بايد بدن و لباس پاک باشد و در هر صورت مورد جبيره نيست و اگر وضو ممکن نباشد و لو به شستن غير محلّ زخم بايد تيمّم نمايد.
منبع: استفتائات امام خمینی(ره)، ج1، ص42
مىتواند محلّ زخم را در آب کرّ يا زير لوله بگيرد و دست بکشد تا خون تمام شود و بلافاصله با نيت وضو، آب را به آن محلّ جارى کند و بعد از آن فورا آن محلّ را خشک کند تا سرايت حاصل نشود و وضو گرفتن با لباس نجس يا بدن نجس اگر نجاست در غير محل وضو باشد، مانع ندارد و در نماز بايد بدن و لباس پاک باشد و در هر صورت مورد جبيره نيست و اگر وضو ممکن نباشد و لو به شستن غير محلّ زخم بايد تيمّم نمايد.
منبع: استفتائات امام خمینی(ره)، ج1، ص42
