رفتن کودکان به محیط کوچه

پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیتی کودک و نوجوان):

در ابتدا باید دید که آیا رفتن کودکان به محیط کوچّه خوب است یا نه؟! بیرون رفتن بچّه‌ها با رعایت چند شرط اشکالی ندارد:

الف. امنیّت جسمی
اوّلین نکته این است که امنیّت جسمی بچّه‌ها حفظ شود؛ یعنی در محلّه‌‌ای بازی نکنند که پر تردد و رفت و آمد باشد؛ زیرا ممکن است به آن‌ها آسیب‌ وارد شود.

ب. امنیّت روحی و تربیتی
دومین نکته این است که باید آن امنیّت روحی و تربیتی کودکان در محیط‌های خارج از خانه حفظ شود؛ به عنوان مثال اگر بچّه‌ای به بیرون رفت و دید که هم سن و سالانش دائم از حرف‌های زشت استفاده می‌کنند، دیگر نباید به آن‌جا برود؛ زیرا ممکن است به روح و تربیت او آسیب وارد شود.  

اگر امنیّت تربیتی فرزندمان در بیرون از خانه حفظ می‌شود، ما نباید مانع از بیرون رفتن آن‌ها شویم. امّا اگر دیدیم محیط بیرون آلوده است یا ممکن است به آن‌ها آسیب وارد شود، باید زمینه‌ای را فراهم کنیم که فرزندمان با گروه همسالانش در محیط دیگری قرار بگیرد و بازی کند.

لذّت بردن بچّه‌ها از فعّالیت‌های جسمانی
یکی از ویژگی‌های کودکان زیر هفت سال این است که از فعالیّت‌های عضلانی لذّت می‌برند و اگر ما به آن‌ها بگوییم در خانه بنشین و با دوستان خود دوز بازی کن، هرگز این کار را قبول نمی‌کنند؛ لذا ما باید بستری برای فرزند خود فراهم کنیم که متناسب با ویژگی‌های جسمی او باشد.

تصوّر اشتباه والدین!
این مادر بزرگوار در سؤال فرمودند که فرزندشان هیچ علاقه‌ای ندارد که با خواهرش بازی کند. ما به ایشان می‌گوییم که قطعاً همین طور است؛ چراکه یک پسر شش ساله با یک دختر سه ساله تقریباً هیچ وجه مشترکی از نظر سن، جنسیّت و علاقه ندارند. شاید آن‌ها بتوانند به صورت موقّت با یک‌دیگر بازی کنند، امّا این‌که این پسر بتواند خواهر خود را به عنوان هم‌بازی قبول داشته باشد، تصوّر غلطی است.