شیوه برخورد با دزدی کودکان
پرسش :
با دزدی کودکان چه باید کرد؟ آیا باید از آنها اعتراف گرفت یا خیر؟
پاسخ :
نباید اعتراف بگیریم، زیرا کودک متوجه شده که شما فهمیده اید و شما هم می دانید که او دزدی کرده است. اعتراف گرفتن چیزی را ثابت نمی کند. باید به این فکر باشیم که چگونه رفتار کنیم تا این عمل تکرار نشود. باید با فرزندتان صحبت کنید و بگویید پسرم ما احساس می کنیم که این پول توی جیبی که به شما می دهیم کم است و باید مقدار آن را بیشتر بکنیم. خودش متوجه موضوع می شود. بعضی وقتها بچه ها دوست دارند یواشکی پول بردارند.
حالا برای اینکه ما این رفتار را از حالت دزدی کردن بیرون بیاوریم، به فرزندمان می گوییم که مقداری پول من توی کشوی میز میگذارم و کسی هم نمی داند، فقط من می دانم و خودت. هر وقت که وسوسه شدی یواشکی بروی سر جیب کسی، سراغ این کشو برو و از آنجا پول بردار. من مرتب چک می کنم که هر وقت تمام شد مجددا پول بگذارم. البته در این ماجرا هم نباید پولهای خیلی کلان بگذاریم. باید در همان حدی که او نیازش را تأمین می کند در آنجا قرار دهیم.
بعضی وقتها بچه ها پول برمی دارند و برای خودشان خوراکی می خرند. در این رابطه حتما باید ما پول توی جیبی را بیشتر بکنیم؛ بعضی بچه ها با این پول خوراکی می خرند و به دوستانشان می دهند یا برای کسی که دوست دارند، کادو می خرند. بچه ها نیاز شدید به محبت دارند و با این کار می خواهند بگویند که ببینید من چقدر آدم خوبی هستم، به شما کادو می دهم یا خوراکی می دهم، حالا به من توجه بکنید. پس دزدی در مورد کودکان کم سن و سال یک بزه محسوب نمی شود. بزهکاری زمانی است که فرد درگیری با قانون پیدا می کند و متوجه این است که کارش اشکال دارد. ولی بعضی از بچه ها نمی دانند و ما باید به آنها آموزش دهیم.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
نباید اعتراف بگیریم، زیرا کودک متوجه شده که شما فهمیده اید و شما هم می دانید که او دزدی کرده است. اعتراف گرفتن چیزی را ثابت نمی کند. باید به این فکر باشیم که چگونه رفتار کنیم تا این عمل تکرار نشود. باید با فرزندتان صحبت کنید و بگویید پسرم ما احساس می کنیم که این پول توی جیبی که به شما می دهیم کم است و باید مقدار آن را بیشتر بکنیم. خودش متوجه موضوع می شود. بعضی وقتها بچه ها دوست دارند یواشکی پول بردارند.
حالا برای اینکه ما این رفتار را از حالت دزدی کردن بیرون بیاوریم، به فرزندمان می گوییم که مقداری پول من توی کشوی میز میگذارم و کسی هم نمی داند، فقط من می دانم و خودت. هر وقت که وسوسه شدی یواشکی بروی سر جیب کسی، سراغ این کشو برو و از آنجا پول بردار. من مرتب چک می کنم که هر وقت تمام شد مجددا پول بگذارم. البته در این ماجرا هم نباید پولهای خیلی کلان بگذاریم. باید در همان حدی که او نیازش را تأمین می کند در آنجا قرار دهیم.
بعضی وقتها بچه ها پول برمی دارند و برای خودشان خوراکی می خرند. در این رابطه حتما باید ما پول توی جیبی را بیشتر بکنیم؛ بعضی بچه ها با این پول خوراکی می خرند و به دوستانشان می دهند یا برای کسی که دوست دارند، کادو می خرند. بچه ها نیاز شدید به محبت دارند و با این کار می خواهند بگویند که ببینید من چقدر آدم خوبی هستم، به شما کادو می دهم یا خوراکی می دهم، حالا به من توجه بکنید. پس دزدی در مورد کودکان کم سن و سال یک بزه محسوب نمی شود. بزهکاری زمانی است که فرد درگیری با قانون پیدا می کند و متوجه این است که کارش اشکال دارد. ولی بعضی از بچه ها نمی دانند و ما باید به آنها آموزش دهیم.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
